Wirwar van gedachten.

Het is vaak een wirwar van gedachten in mijn hoofd. Veel gedachten die het tegen elkaar opnemen. Gedachten die positief zijn en denken dat ik alles aankan, maar vaak ook gedachten die het allemaal heel oneerlijk vinden, gedachten vol twijfel, gedachten waarin ik mijzelf schuldig acht, gedachten die zich afvragen of wat er allemaal gebeurt ook anders kon. Gedachten waarin ik mij afvraag of ik bepaalde dingen kon voorkomen.

Gedachten die heel liefdevol zijn, maar evengoed ook gedachten die het allemaal heel lastig vinden.

 

Het is geen gemakkelijke opgave om al die gedachten te ordenen. Soms denk ik dat het mij gelukt is om ze allemaal te ordenen, maar een paar minuten/uren/dagen later ben ik dat gevoel weer kwijt.  

Momenten van blijdschap, liefde,.. die mij overvallen, maar evengoed momenten van onmacht, oneerlijkheid,.. die binnendringen. Vooraf is het moeilijk te weten welke gedachten/ gevoelens het deze keer zullen zijn. 

Sommige dingen zijn lastig, maar tijdelijk en daarom beter leefbaar en gemakkelijker te plaatsen. 

Bij andere dingen komt het besef dat die helemaal niet zo tijdelijk zijn en die moeten ook te plaatsen zijn. Dit is wel een heel stuk minder eenvoudig. De negatieve gedachten zoeken zich meer een weg door mijn hoofd. 

'Hou vol. Het komt allemaal weer goed.' - Martine Tanghe  

' Het donkerste uur is het uur voor de zon opkomt.' - Paulo Coelho ( De alchemist) 

Twee quotes die ik in gedachten blijf houden en waar ik ook ten stelligste in wil geloven. 

Een vroege terugblik op 2020

 2020 is nog niet voorbij, maar ik begin nu al de balans op te maken. Wat een jaar! Ik wenste eind vorig jaar verschillende dingen. 

2019 was een jaar waarin ik ontzettend overhoop lag met mijzelf. Ik kreeg heel veel het gevoel dat wat ik deed niet goed genoeg was en dat ik maar niet kon bereiken wat ik wou bereiken. Dat vond ik allemaal heel oneerlijk. Een jaar waarin zowel Bart als ik veel te verwerken kregen, wat er mee voor zorgde dat ik niet goed in mijn vel zat. In 2020 heb ik dit allemaal meer een plaats kunnen geven. Zoals ik in een eerdere blog al vertelde, zorgde de situatie met Lucas er mee voor dat ik een soort rust vond. Dingen meer in perspectief kon plaatsen. 

Eind 2019 wenste ik ook dat Lucas verder vooruitgang zou maken en dat hij zou beginnen babbelen. 'Echt' babbelen doet Lucas niet. We beginnen wel steeds meer woordjes te horen, woordjes die ook regelmatiger terugkomen. 2020 heeft ook getoond hoeveel veerkracht Lucas eigenlijk heeft. De eerste lockdown was voor Lucas echt een hele beproeving. We zagen dat hij worstelde. Toch heeft hij dat al bij al goed doorstaan. In september kwam er dan een nieuwe beproeving: de overgang van de eerste naar de tweede kleuterklas, nieuwe therapie voor kinesitherapie en logopedie en ook een andere individuele begeleidster in de klas. We hielden ons hart vast. Na de eerste week school wisten we niet goed wat we moesten denken. Hij had die week verschillende accidentjes gehad. Het was ook wel een grote verandering: in de eerste kleuterklas staat er een toilet in de klas en in de tweede kleuterklas buiten de klas en moeten ze vragen om naar de WC te gaan. Het bleek dat Lucas vooral moest wennen aan de nieuwe situatie. 

Ook aan de nieuwe therapie paste hij zich relatief snel aan.  

Voorbije weken hebben we gezien hoeveel vorderingen hij eigenlijk heeft gemaakt. Er zijn onverwachte rustmomenten geweest ( langere herfstvakantie, quarantaine), maar die hebben naar onze gevoel geen negatieve invloed gehad. Het waren meer momenten waarop hij tot rust kon komen en alles kon verwerken. 

Al gaat het soms traag, we hadden toch nooit durven dromen dat Lucas zoveel vorderingen zou maken.

Als voorlaatste wenste ik ook dat Lore de overgang van opvang naar kleuterklas goed zou maken. We merkten dat die eerste weken echt emotioneel waren voor Lore. Ik vroeg mij oprecht af of Lore wel graag naar school zou gaan. Na een paar weken verliep het echter beter. Er waren geen traantjes meer en zag je thuis wat ze leerde op school. Na de herfstvakantie was Lore ook écht blij om terug naar school te gaan. We hoorden dat ze soms echt stil is op school, maar we zien dat ze wel veel observeert en dat ze echt vanalles oppikt. 

Als laatste wou ik ook dat Bart en ik genoeg tijd voor elkaar zouden maken en dat we een goed team zouden blijven. Ook daar kan ik in 2020 positief op terugkijken. 

Ondanks de coronacrisis kan ik tevreden terugblikken op 2020.

Voor 2021 wens ik meer van hetzelfde, maar wil ik ook een belangrijke toevoeging doen.

Ik hoop dat 2021 echt een familiejaar wordt. Daar hebben we dit jaar veel te veel op moeten inboeten.

Traagheid in de maatschappij?

Het nieuws dat Bpost ook pakjes op zondag zou leveren, vond ik geen leuk nieuws. 

Vorige week donderdag kon ik uitkijken dat ik de komende week een hele week verlof zou hebben. Ik keek ontzettend uit naar de 'me-time' die ik zou hebben. Maandag werd echter duidelijk dat het weekje verlof er helemaal anders zou uitzien. Onverwacht werd het een weekje met Bart en Lucas en Lore thuis. Natuurlijk heb ik wel even gevloekt, maar uiteindelijk is het een week geworden waarvoor ik dankbaar ben.

Dat weekje traagheid heeft mij doen beseffen hoe snel het anders allemaal moet gaan, hoe weinig aandacht ik eigenlijk aan mijn gezin kan besteden. In 'normale' weken is zondag de dag waar we allemaal tot rust komen, een dag waar onze onvoorwaardelijke aandacht aan elkaar kunnen geven. Voor mijn gezin toevallig de enige dag waar we allemaal samen thuis kunnen zijn. In mijn sector werken we ook op zaterdag, de kinderen zitten van maandag tot en met vrijdag in school dus een andere dag kan deze zondag niet vervangen. Het is dus écht een dag die ik koester.

Nu is het Bpost die deze collectieve rustdag aan zich voorbij laat gaan, maar in mijn ogen is het degene die de deur openzet voor anderen om te volgen. Hoe essentieel zijn pakjes ook dat ze op zondag moet geleverd worden? Dat essentiële diensten ook doorlopen op zondag vind ik vanzelfsprekend, maar nu beginnen ook niet-essentiële diensten op zondag te werken. 

We leven meer en meer in maatschappij waar alles sneller, perfecter moet zijn, waar grenzen steeds moeten verlegd worden. Een maatschappij waar het niet oké is dat het eens niet perfect is. Ik vind dat best vermoeiend.

Verrijking in mijn leven.

Eind vorig jaar zei iemand mij dat wat we meemaken met Lucas een verrijking zou zijn voor ons als gezin en voor elk individueel. 

De laatste weken moet ik ontzettend veel aan deze woorden terugdenken. Wat Lucas ons bijbrengt is ongelooflijk. 

Het klopt zeker ook dat het ons elk persoonlijk ons veel leert. 

Lucas heeft mij vooral geleerd dat de dingen niet altijd gaan zoals je ze wilt en om manieren te zoeken om hiermee om te gaan. We zijn zo vaak bezig met wat Lucas zijn beperkingen zijn dat ik nu voel dat ik vooral ook uit het oog verloor wat hij wel kan. Elk woordje, elke nieuwe klank is zo mooi dat hij dat kan. Elke keer maakte mijn hart een sprongetje als we een nieuw woordje of nieuwe klank hoorde, want elke keer dacht ik: 'Nu zijn we vertrokken'. Toch volgde al snel de ontgoocheling dat die woordjes er niet altijd opnieuw kwamen. Het is blijkbaar niet zo simpel. Het kwam zover dat ik bijna stopte met waarde te hechten aan deze nieuwe klanken, nieuwe woordjes. Gelukkig kwam het besef snel dat niemand daarmee geholpen is en dat echt élke stap die Lucas zet een stap is die geprezen verdiend te worden. Die lach op Lucas zijn gezicht als we hem prijzen, is echt goud waard. 

 

Dan is er ook iets dat zowel Lucas als Lore mij leren en dat is even tijd geven om de situatie in te schatten en niet te oordelen op wat ik eerst zie of denk te zien.

Zo kunnen Lucas en Lore elkaar echt den duvel aandoen en hebben we te snel ons oordeel klaar van wat er juist is gebeurd. Zo geven we de verkeerde onder zijn voeten ( iets wat waarschijnlijk heel herkenbaar is voor veel ouders).  Eerst luisteren naar hun verhaal is wel zo belangrijk en soms ook gewoon eerlijk zijn en zeggen dat we niet kunnen oordelen omdat we niet weten wat er juist is gebeurd. 

Lucas praat heel vaak door middel van klanken. Het is raar, maar het duurde even voor ik doorhad dat dit niet gewoon klanken waren, maar dat hij effectief iets wou zeggen. Als Lore iets wilt zeggen of tonen tijdens haar spel, roept ze ons gewoon en weten we dat ze ons roept. Bij Lucas maakt hij klanken tijdens zijn spel en soms is dat ook om ons iets te tonen. Wanneer Lucas nu klanken maakt, kijk ik gewoon meer. Als je dan die trotse of blije lach ziet, dan smelt je hart. 

Die dingen die ik geleerd heb, probeer ik ook op andere vlakken in mijn leven te gebruiken. 

Meer dan eens voelt de situatie met Lucas aan als een oneerlijke situatie en doet het mij verdriet, maar langs de andere kant kan ik onmogelijk zeggen dat ik ongelukkig ben. Het is een uitdaging en doet mij anders naar het leven kijken, maar zeker niet op een slechte manier.

 

De knoop in mijn maag.

Regelmatig vragen mensen mij hoe het met Lucas gaat. Zowat elke keer hoor ik mijzelf zeggen: ' Ja, goed hoor.' Ik krijg een heel dubbel gevoel bij die vraag. Langs de ene kant vind ik het leuk om die vraag te krijgen, omdat het laat zien dat mensen er om geven. Langs de andere kant wil ik zo snel mogelijk van onderwerp veranderen, omdat die vraag ook verdriet met zich meebrengt. De andere kant is de reden waarom ik meestal gewoon zeg dat alles goed is ook al voelt het helemaal niet zo aan. 

 

De laatste weken is de knoop in mijn maag veel groter dan op sommige andere momenten. Ik werd meer geconfronteerd met Lucas zijn anders zijn dan gewoonlijk. 

Een paar weken geleden zagen we dat Lucas wat mankte, maar zelf liet hij niet uitschijnen dat hij pijn had. Na verder onderzoek bleek dat hij een beetje vocht in zijn heup had. Dat kon de reden zijn dat hij mankte. Gisteren zagen we ook dat hij een hele grote blaar op zijn teen moet gehad hebben. Buiten nog wat vervellen was die helemaal genezen. Dan vult mijn moederhart zich toch wel met verdriet. Hij loopt daar mee rond en wilt misschien op zijn manier laten merken dat hij pijn heeft, maar wij pikken dit misschien niet op. 

 Afgelopen zomer waren er kindjes die Lucas vragen stelden, maar raar keken dat ze geen antwoord kregen.  Als we uitleggen dat Lucas niet kan antwoorden, snappen kindjes dat wel en proberen ze andere manieren te zoeken om met Lucas te communiceren. Dat doet deugd, maar het besef is er ook wel dat er niet altijd iemand in de buurt kan zijn om Lucas zijn beperkingen uit te leggen. 

De laatste tijd merken we ook dat Lucas meer gefrustreerd is en op negatieve manieren aandacht probeert te zoeken. Dit zal deels ook wel komen, omdat we niet altijd begrijpen als hij aandacht trekt op een normale manier. Het kan zijn dat hij bepaalde dingen wilt zeggen, maar dat het met de 'mamama'-klank niet duidelijk is voor ons. 

Steeds meer begin ik mij af te vragen of Lucas zich niet alleen voelt en wat er zich allemaal in zijn hoofdje afspeelt. We hadden altijd de indruk dat hij zelf niet het gevoel had dat hij anders was dan andere kindjes, maar zou dit nu wel beginnen komen?

We doen alles wat in onze mogelijkheden ligt voor Lucas, maar wat doet het zo'n pijn dat dat niet genoeg lijkt. 

Wat zou het gewoon al zo'n verschil maken als hij zou babbelen, zodat hij zich kan uitdrukken en hij zich meer verstaanbaar kan maken. 

 

We zullen er altijd zijn voor Lucas en blijven geloven, maar soms zal die knoop in mijn maag groter zijn dan op andere momenten. 

Lucas' droom

Lucas zijn diagnose krijgen én dat aanvaarden is lastig. Het is ook moeilijk om te aanvaarden, omdat het heel vaag is wat we juist moeten aanvaarden. Wat zeker is, is dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft. Wat hij later allemaal zal kunnen, is een groot vraagteken. Nu zijn er voornamelijk vraagtekens bij zijn spreken. Buiten sporadisch een woordje dat we verstaan, evolueert dat eigenlijk niet.

Dit stukje gaat daar eigenlijk niet over. We kunnen in al die negativiteit en vraagtekens niet blijven hangen. Na het doordringen van zijn diagnose en wat we voor hem konden doen, vroegen Bart en ik ons af wat we nu kunnen doen voor andere kindjes met die diagnose en hoe we steun kunnen bieden naar verder onderzoek over Lucas zijn afwijking.

Zo kwam het idee om Lucas' droom op te richten. Hiermee willen we evenementen organiseren en de opbrengst van die evenementen gaat dan integraal naar Lucas' droom. Lucas' droom schenkt dit dan aan de wetenschap om verder onderzoek te doen naar genetische afwijkingen en meer specifiek Lucas zijn afwijking.

Het uitwerken van dit idee vraagt echter wel wat tijd. De coronacrisis zorgde ervoor dat ons eerst geplande evenement niet kon doorgaan. Achteraf gezien misschien toch een geluk bij een ongeluk.

Het geeft ons de tijd om het veel professioneler aan te pakken.

Als eerste geeft het ons tijd om van Lucas' droom een officiële vzw te maken.

Als tweede kan er nu een logo uitgewerkt worden. Dit logo is bijna af en we kunnen bijna niet wachten om het openbaar te maken. 😊

Als derde geeft het ons tijd om ook een website te maken voor Lucas' droom.

Ten slotte staat ons eerste evenement pas 12 december gepland ( Wel een supertof evenement 😄), maar het geeft ons tijd om dit goed voor te bereiden én om de bovenstaande zaken ook helemaal in orde te brengen.

Wij kijken er in ieder geval naar uit om jullie met Lucas' droom kennis te laten maken en samen te genieten van de evenementen die we organiseren.

Waarom?

Ongeveer een jaar geleden waren we in het COS van Gent waar Lucas de resultaten kreeg van de onderzoeken. Een dag die altijd in mijn geheugen gegrift zal staan. De dag van zijn diagnose was een lastige, emotionele dag. De dag van de resultaten in het COS was minstens even zwaar.

Het was de dag waar we met onze neus op de feiten gedrukt werden. Er werd bepaald hoe groot Lucas zijn achterstand precies was en er werden verschillende mogelijkheden aangeboden hoe we Lucas konden ondersteunen.

Het was een warme dag, een dag die onze Lucas helemaal had uitgeput. Op de bespreking zat hij te spelen, maar zat op een moment op de vloer waar hij ter plekke in slaap viel. Hij oogde zo breekbaar en ik kon niet anders dan tranen in mijn ogen krijgen.

Het leek allemaal zo oneerlijk. Waarom moest Lucas juist degene zijn die dat foutje in zijn DNA had? Waarom had ik dat foutje in mijn DNA en had ik hem dat doorgegeven? Waarom moeten wij de ouders zijn die hierdoor moeten?

Vragen die eigenlijk zinloos zijn, maar nog steeds door mijn hoofd spoken. Toen Lucas nog een baby was, keek ik zo hard uit naar het moment dat we de typische kleutergesprekken zouden hebben en meer zou weten wat er allemaal in zijn hoofdje omgaat. Wat doet het pijn om die gesprekjes nu zachtjesaan met Lore te kunnen voeren, maar niet met Lucas.. Dat gevoel is wel heel dubbel, want ik ben wel ontzettend blij dat ik die wel met Lore kan voeren. Blij dat Lore zo'n stappen vooruit zet.

Maar eerlijk: op momenten zou ik willen dat ze allebei de stappen vooruit zetten die 'normale' kindjes doen. Ik ben nog lang niet op het moment dat ik dit allemaal aanvaard. Ik voel mij ook wel slecht dat ik soms wenste dat Lucas een 'normaal' kindje was, alsof Lucas zo niet goed genoeg is of dat ik hem op deze manier niet graag zou zien.

Verlangen naar normalere tijden.

Het is een tijd geleden, dus tijd om de pen weer vast te pakken en hier nog iets te schrijven.

Mijn verlof begin april had ervoor gezorgd dat ik de situatie beter kon relativeren. De rust in mijn hoofd die tijdens mijn verlof was teruggekeerd, is voor het grootste gedeelte ook gebleven de voorbije weken.
Het is nog altijd een rare periode, maar het lukt toch beter om te focussen op de positieve dingen.
Als ik nu door de winkel loop dan lijkt het zo surrealistisch hoe leeg de rekken eigenlijk waren aan het begin van de coronacrisis. Het is moeilijk te geloven dat wij hier zoiets hebben meegemaakt.

De maatregelen gelden nu al een hele tijd en deels went het, maar toch snak ik naar de tijd voor de coronacrisis. Boxen vullen, niet zoveel afstand moeten houden aan de kassa, geen mondmaskers dragen, handen die niet uitgedroogd en geïrriteerd zijn door zodanig veel handen te wassen en te ontsmetten, gezellige drukte in de winkel,.. Die gezellige drukte is echt iets wat ik heb gemist de voorbije dagen, week. Met zijn allen ervoor zorgen dat alle klanten op de best mogelijke manier geholpen worden in hele drukke periodes (normale drukke periodes: niet zoals bij hamsterdagen). Die hele drukke periodes hebben we buiten die eerste hamsterdagen niet meer meegemaakt. Die hamsterdagen waren ook wel héél extreem. Chapeau voor onze klanten trouwens, want ik kan dit dan wel missen, maar het blijft wel de bedoeling dat het niet zo druk is om besmettingsgevaar te voorkomen. Het is echt zo dat de meeste klanten écht heel goed de maatregelen naleven. Dikke merci hiervoor.

Ik besef ook dat het eigenlijk goed was om te blijven werken. We moesten direct wennen aan werken in tijden van een epidemie. De mensen die nu terug opgestart zijn of nog moeten opstarten moeten die fase nog helemaal door. Ook al zijn we de piek voorbij kan ik mij voorstellen dat angst voor besmetting of een nieuwe piek zeker aanwezig is. Die mensen wil ik een hart onder de riem steken: het komt goed, misschien niet helemaal zoals je voor ogen had, maar op de één of andere manier komt het goed.

Graag sluit ik af met te wensen dat iedereen gezond blijft en doe ik mijn best om in deze rare tijden onze klanten op de best mogelijke manier te helpen en kijk ik uit naar het moment dat we terug diensten mogen verlenen die door de coronacrisis niet meer mogelijk zijn.




 

Een wereld van verschil.

Laat me beginnen met de situatie bij ons thuis te schetsen. Bart en ik hebben een zoon van vier jaar en een dochter van twee jaar. Lore ondergaat de maatregelen goed. Dit komt sowieso ook, omdat er voor haar weinig tot niets verandert. Ze gaat gewoon naar de onthaalmoeder. We zien haar vorderingen maken zonder dat ze veel extra stimulatie nodig heeft.

Bij Lucas is het echter een ander verhaal. Vorig jaar kwamen we erachter dat hij het syndroom van Claes-Jensen heeft. Een syndroom waarbij sprake is van een serieuze ontwikkelingsachterstand. Mits begeleiding zet Lucas toch stappen vooruit. Door het coronavirus viel alles van begeleiding stil. We probeerden dit thuis op te vangen. Bart en ik werken nog allebei, dus was het niet evident om deze begeleiding op ons te nemen. Wanneer we Lucas dingen wilden aanreiken, merkten we dat hij dit meer als een straf zag. Je zag hem in zichzelf keren en denken waarom hij dit thuis ook moest doen. Dingen die hij overduidelijk niet zo graag doet en die hij in de schoolse omgeving nog snapte dat het moest. Hij miste overduidelijk de schoolse omgeving. De structuur van: dat doe ik op school en dat doe ik thuis was helemaal weggevallen. Leerstof in de schoolomgeving of de thuisomgeving aanreiken is echt heel verschillend. Kinderen reageren daar heel verschillend op.

Vorige week uitten we onze bezorgdheid en dit werd opgepikt door de school. Er werd een regeling uitgewerkt waardoor Lucas toch begeleiding kon krijgen op school. Lucas heeft de eerste week begeleiding erop zitten en we zien na één week al zo'n groot verschil. Hij produceert weer woordjes, wat eigenlijk stilgevallen was. Hij zoekt weer meer contact. Zijn fijne motoriek gaat er weer op vooruit.  We zijn zo ontzettend dankbaar dat de school dit heeft kunnen regelen. We snappen dat het voor hun ook geen evidentie is in deze tijden. Hoe ze er echter staan voor onze Lucas is zo hartverwarmend. Mijn gemoed schiet er vol van.

We beseffen dat we geluk hebben. Er zullen sowieso kinderen van de lagere school en leerlingen van de middelbare school door de mazen van het net glippen, maar ook kleuters. Ouders die machteloos moeten toekijken hoe een negatieve invloed deze crisis heeft op hun kinderen, want ook al is het 'maar'  drie maand. Voor verschillende leerlingen zullen die écht het verschil maken. Natuurlijk gaat de volksgezondheid voor, maar toch is het als ouder heel pijnlijk om te zien én wordt nog maar eens heel duidelijk welke belangrijke rol leerkrachten spelen. Een rol die ouders in de maatschappij van vandaag niet kunnen overnemen. Ouders hebben zowel de vakkennis (en verstaanbare manier van overbrengen) als de tijd niet om hier voldoende mee bezig te zijn.

Teruggekeerde rust in mijn hoofd.

Mijn vorig blogpostje was er één vol frustraties. Er waren wel positieve dingen, maar de frustraties namen de bovenhand en ik vond het toch ook belangrijk om die onder woorden te brengen. We moeten die niet zomaar vergeten of doen alsof ze er niet zijn. Een week verlof heeft de rust toch wat teruggebracht in mijn hoofd en doet mij denken dat het wel een heel negatieve blogpost was. Het deed precies alleen maar denken dat het enkel maar negatief is en dat is het zeker niet.

De negatieve dingen hakten er dieper op in, het was moeilijker om die te vergeten of te plaatsen. Nu wil ik vooral schrijven dat al de positieve dingen ook binnenkomen en ontzettend gewaardeerd worden.

Een paar voorbeelden die ik zelf meemaakte:
- Een klant die niet had stilgestaan wat een risico cash geld met zich meebracht en die met plezier toch met de kaart betaalde.
- Verschillende klanten die ons expliciet bedankten en hun waardering uitdrukten.
- Sommige klanten geven ons zelfs dingen, zo gaf een klant mij een tablet chocolade om te delen met de collega's. (Wat niet nodig is, maar zeker wel een mooi gebaar.)
- Klanten die speciaal aan de kant gaan als we moeten passeren. Afstand houden is echt iets moeilijk. Het is echt een automatisme dat we plots moeten afleren. We merken dit ook onder collega's, soms denken we later van 'oei, nu zijn we zelf ook geen afstand aan het houden.' Het is iets onnatuurlijk.
-...
Het zijn kleine dingen, maar ze maken zo'n wereld van verschil.

Volgende week vlieg ik er weer volop in. Tijd om een evenwicht te zoeken tussen de positieve en negatieve dingen.
Ook al is het niet altijd gemakkelijk en kunnen frustraties de bovenhand krijgen, we nemen die blijken van waardering ook zeker mee en vergeten die zeker niet. Het geeft ons de kracht om er elke dag de staan.
Dus ook zeker een dikke merci aan alle klanten die deze periode voor ons ook zo aangenaam mogelijk willen maken.

De rust in mijn hoofd.

We zijn drie weken ver en ik krijg de rust niet in mijn hoofd. Ik probeer echt, maar het lukt niet.

Ik probeer mijn frustraties/angsten soms te uiten en dat lucht even op, maar een tijdje later zijn die toch terug. Er worden maatregelen genomen om de veiligheid van medewerkers en klanten meer te garanderen en daar ben ik blij om. Als ik mijzelf de vraag stel of ik mij nu helemaal veilig voel dan moet ik daar toch altijd negatief op antwoorden. Het blijft een onveilige situatie.

Frustraties om nonchalante klanten die precies denken dat al de maatregelen die buiten de winkel gelden opeens niet meer gelden. Het is alsof mensen denken dat omdat naar de winkel gaan nog mag dat daar de maatregelen ook losser zijn. Alsof personeel niet besmet kan worden of er in de winkel geen gevaar op besmetting is. Om enkele voorbeelden te geven:
- Klanten die rustig een praatje met elkaar maken. Hier spreek ik klanten wel altijd op aan dat dit niet de bedoeling is.
- Klanten die de afstand niet respecteren om toch maar iets uit het rek te nemen waar wij aan het uitzetten zijn. Ook daar probeer ik dan snel uit de weg te gaan. Klanten kijken dan raar op en moet ik alweer uitleggen dat ik aan de kant ga om de anderhalve meter te respecteren.
- Klanten die met hun ogen rollen als je ze vraagt om achter de lijn te wachten aan de kassa.
- Klanten die niet alleen komen winkelen. Ik snap dat verleiding groot is om samen te komen winkelen en te denken: ‘Zo erg zal het wel niet zijn als we met twee komen.’ De kansen op besmetting vergroten echter drastisch. Alle klanten die alleen komen winkelen en de winkelmedewerkers lopen zo extra risico op besmetting. We hebben al een grotere kans op besmetting dat het ondoordacht handelen van mensen echt als een slag in ons gezicht aankomt. De mensen die de kansen op besmetting kunnen verminderen en dan zo hun laars lappen aan de aangeraden maatregelen..
- ....
En jawel, klanten attent maken op deze dingen is deel van onze job geworden, maar is ook zo vermoeiend. Het is niet dat je één keer of twee keer zo'n opmerking moet maken per dag, maar minimaal 100 keer en dat is waarschijnlijk nog niet sterk genoeg uitgedrukt.
Het mentale aspect mag zeker niet geminimaliseerd worden.

Frustraties omdat de winkel moet blijven draaien en het gewone leven hier precies doorloopt. Het lijkt alsof wij gewoon ons werk kunnen doen, maar dit voelt totaal niet aan als gewoon ons werk kunnen doen. We doen veel meer dan op een normale werkdag buiten crisistijd.  Ik heb ook niet het gevoel dat dit helemaal naar waarde wordt geschat en dit genoeg gewaardeerd wordt.


Frustraties omdat opgelucht thuis komen ook relatief is, want je weet nooit of je die dag wel  of niet besmet bent en of je dierbaren kunt besmetten. Er zijn collega's die hun schouders ophalen en die zeggen van 'ach, de kans is groot dat we besmet geraken.' Er zijn collega's die het niet zo ernstig nemen en die denken 'Ik overleef het wel.' Je moest maar eens degene zijn die pech heeft.

Frustraties omdat we zogezegd met De schakel kunnen bellen als we een dipje hebben. Dit is niet gewoon een dipje. Het is een blijvende dip tot héél die crisisperiode achter de rug is. Dit 'dipje' stopt niet gewoon door er eens over te babbelen.


Jawel, ik kan niet anders dan heel gefrustreerd zijn en ik probeer dat zo goed mogelijk te verstoppen op de werkvloer, maar zo voel ik mij totaal niet. Het frustreert me ook dat ik dit verstop, want waarom in hemelsnaam zouden we hier niet mogen tonen dat het lastig is? Ik wil niets verbloemen.

Samenhorigheid in de Colruyt in Corona-tijden.

Gisteren en vandaag ging ik met een bang hartje naar het werk. Ik wist niet wat ik zou aantreffen. Tot mijn grote opluchting zag ik dat de stock in de winkels zich terug aan het normaliseren is. Oef! Het maakte mij direct al beter gezind.
Ook aan de kassa zag ik dat er maatregelen waren getroffen om de afstand tussen kassamedewerker en klant en klanten onderling te bewaren. Ook dit was een opluchting.
De rust in de winkel is ook teruggekeerd. De laatste dagen was het niet meer zo druk als eind vorige week en begin deze week.

We krijgen nu klanten over de vloer die hun dankbaarheid tonen voor wat we doen. Dat doet deugd.

Ik blijf op verschillende vlakken wel met een wrang gevoel zitten.

Als eerste heb ik continu het gevoel dat we onze klanten niet de dienstverlening kunnen geven die ze van ons gewoon zijn. Wat is het raar om geen bakken/zakken te vullen. Ik heb ook altijd een beetje schrik als klanten die vragen hebben te dichtbij komen. Nabijheid is dan noodzakelijk en wordt de anderhalve meter afstand zeker niet gerespecteerd.  Ik ben altijd opgelucht als ik gewoon mijn werk kan doen en voor de rest met rust gelaten kan worden en dat vind ik zo hatelijk. Ik wil klanten gewoon kunnen helpen, de dienstverlening geven die ze gewoon zijn.

Als tweede voel je de spanning onder de collega's ook. Er heerst een gespannen sfeer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we proberen het beste van onszelf te geven. We proberen positief te zijn, maar dat is vaak niet het gevoel dat we hebben. Het geeft wel een groot gevoel van samenhorigheid. Als we dit samen doorstaan, kunnen we zowat alles aan.

Als derde moet er toch ook gezegd worden dat niet alle klanten even begripvol zijn. Morren omdat de zakken niet gevuld worden. Als we vragen of het mogelijk is om met de kaart te betalen als ze cash geld uithalen en dan met een zelfingenomen lachje zeggen dat dat niet gaat,.. Ik probeer zo'n dingen zo veel mogelijk te negeren of vriendelijk uit te leggen waarom we die maatregelen nemen,...
Ik vermoed dat elke collega wel zo'n verhaal kan vertellen. Het moet toch gezegd worden dat we die maatregelen niet voor niets nemen. Cash geld en dozen, bakken zijn een broeihaard van bacteriën, Covid19 is zo besmettelijk dat het niet anders kan dan die maatregelen te nemen. Het garandeert de veiligheid van zowel het personeel als de klanten. Wij gaan allemaal even blij zijn als deze periode voorbij is.

Toch begrijp ik de klanten ook. Het is zowat het enige normale dat nog mag in deze bange tijden: naar de winkel gaan. Ze komen dan toe in de winkel en zien dat zelfs daar niet alles normaal is. Hun vertrouwde producten niet vinden ( wat ondertussen echt wel al veel beter is), zakken/dozen die niet gevuld worden, een algeheel gevoel dat iedereen bang van elkaar is, liever geen cash geld aanvaarden,...

Het zijn voor iedereen bange, rare tijden. Met wederzijds begrip komen we al een heel eind.
Graag sluit ik af met een speciaal hart onder de riem voor al mijn collega's (zowel bediende-verkopers als beenhouwers). Jullie doen dat allemaal zó goed! Chapeau! Blijf met elkaar praten bij dipjes en dergelijke. Het is zó belangrijk.

Groot zijn in iets kleins

Hoe is dat nu om in een winkel te werken in deze tijden?

We zien vooral dingen die we nog nooit gezien hebben. Sinds donderdagavond is het een drukte van jewelste. We zien lege winkelrekken die gevuld geraken, maar die ook weer zo snel leeg zijn. Het doet pijn aan ons hart om onze winkel zo te zien. En ik begrijp klanten wel. De berichtgeving is heel onheilspellend en ze willen zeker zijn dat ze genoeg voorraad hebben. Al werkt dat het probleem wel in de hand. Er is geen probleem met het aanbod, maar met de onverwacht grotere vraag én om het aanbod tijdig in de winkels te krijgen. Onverwacht, want een maand geleden kon niemand voorspellen dat dit ging gebeuren.  Voor zo'n groot bedrijf als Colruytgroup vraagt dit een hele organisatie om zich te organiseren. Laat ons wel wezen, op de bureaus, distributiecentra, chauffeurs, winkels,.. wordt er met man en macht gewerkt om de situatie recht te trekken. Het zou zeker helpen als iedereen enkel het nodige kocht.

Hoe voelt dit nu voor mij? Toen ik dinsdagavond thuis kwam, na een geplunderde winkel te zien, teleurgestelde klanten te zien was ik blij dat ik de volgende twee dagen thuis was. Even op adem komen.
Het weegt op verschillende manieren zo hard door:
Eerst en vooral doen de lege winkelrekken zien pijn. Over heel Colruytgroup doen we ons best om dat recht te trekken. De klanten teleurgesteld zien, is niet leuk.
 Daarnaast is het voor ons ook een angstige tijd: De kans dat wij besmet geraken, is toch wel reëel. We kunnen het zo gemakkelijk meenemen naar huis en andere mensen besmetten die ons zo dierbaar zijn. Maar niet alleen die mensen, maar ook onze klanten kunnen we besmetten. 
Toch voel ik ook ontzettend veel motivatie. Ik vind het zo zinvol wat ik nu aan het doen ben. Ik zei enkele jaren geleden in een interview op de radio dat ik mijn werk zo zinvol vond. Ik geloof dat andere mensen dit nu ook beginnen te beseffen.

Ik vind het zinvol wat ik doe, maar daarnaast wil ik vooral héél bescheiden zijn. Ik ben maar een klein puzzelstukje in de ontzettend grote puzzel die onze samenleving is. Iederéén draagt zijn steentje bij op zijn/haar manier. Bedankt aan iedereen! Samen tegen Corona.

Stil lijden.

'Is ze daar nu weer?!' Ik begin het zelf ook te denken.. Ik word een beetje heen en weer gesleurd tussen positiviteit en negativiteit. Langs de ene kant wil ik gewoon een positief verhaal vertellen en zeker een verhaal dat niet zo lang aansleept. Jammer genoeg voelt het helemaal niet zo positief aan.

Een paar dagen geleden was ik zo positief, want het was zo hoopgevend dat hij enkele woordjes zei. Vandaag hadden we echter bespreking op het revalidatiecentrum en dat zette ons weer direct met onze voeten op de grond. Ook uit deze testen kwam dat Lucas zoveel achterstand heeft en hier kwam ook het bijzonder onderwijs ter sprake. Natuurlijk hebben zij maar een momentopname én testjes waar Lucas misschien zelf niet helemaal aan wou meewerken. Lucas wordt heel goed begeleid op school en door de kinesist en logopediste. Op het laatste overleg waren zij wel positief en leek het vertrouwen in Lucas toch groot.

Eén van de dingen die mij eigenlijk het meeste pijn deed op het gesprek was dat we er toen achterkwamen dat Lucas een oorontsteking had op het moment van het medisch onderzoek. Bart en ik vielen helemaal uit de lucht. Er was daar niets over gezegd op dat moment. Lucas sukkelt momenteel van het één in het ander. Oorontstekingen, buikgriep,.. en op zijn bijna vier jaar kan hij nog zo weinig zeggen waar hij juist last van heeft. De laatste tijd hebben we zoveel dokters gezien, maar het blijft maar aanslepen. Die oorontstekingen en dergelijke moeten toch pijn doen, maar aan Lucas zie je dat niet. Hij lijkt dit allemaal zo hard in zijn eigen te verwerken. Het doet mij pijn dat we dit niet oppikken. Zo frustrerend, zowel voor ons als voor hem. Zo kunnen we die lijn eigenlijk naar alles doortrekken: ' Is Lucas wel écht gelukkig op zijn huidige school?' ' Zou Lucas het ook laten merken als we zouden veranderen, dat hij liever op zijn andere school zat?'

Mijn hele wezen schreeuwt naar een normale evolutie voor Lucas en dat we de dingen oppikken die we moeten oppikken.
En jawel, we proberen positief te blijven en een manier te zoeken om met heel deze situatie om te gaan, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. 

De weken voor Lucas zijn geboorte.

Ondertussen is het bijna vier jaar geleden. Eigenlijk vertelde ik er niet zo vaak over, behalve standaarddingen als ' Ja, bloedverlies, maar goed opgevolgd, wel te vroeg geboren, maar alles oké uiteindelijk.' Vier jaar later wil ik er toch wat meer over vertellen, want het was toch een heftige gebeurtenis.

Bart en ik stonden op het punt om naar het museum te gaan recht tegenover onze deur, want we wisten dat het zou sluiten en het kon toch niet zijn dat we dat nooit bezocht hadden? Ik was mij aan het klaarmaken en ik moest plots dringend naar de wc. Ik haalde de wc echter niet en dacht oei, zou mijn water gebroken zijn. Eenmaal op de WC zag ik echter dat het bloed was. Ik riep naar Bart dat we naar het ziekenhuis zouden moeten in plaats van naar het museum. We belden wel naar het ziekenhuis en vroegen wat we het beste konden doen. Ze raadden ons aan om zeker naar het ziekenhuis te komen met dat ik zei dat het toch redelijk wat bloed was.
De weg naar het ziekenhuis was echt de hel. Ik probeerde rustig te blijven, maar de onzekerheid raasde door mijn lijf. Ik probeerde mij te concentreren op dat ik Lucas zou voelen. Natuurlijk bewoog hij op dat moment niet.
Eens aangekomen in het ziekenhuis werd duidelijk dat het echt geen normaal bloedverlies was. Ik kreeg een eerste dosis longrijping en werd aan de monitor gelegd. Het was zo'n opluchting toen we het hartje van Lucas hoorde kloppen. Het stelde mij direct gerust en ik wist dat ik op de goede plaats was. Er werd een echo gedaan en daar zagen ze dat mijn placenta deels voor mijn baarmoederhals lag en dat die waarschijnlijk was beginnen bloeden. We hoorden dat ik zou moeten blijven in het ziekenhuis ter opvolging. Bart ging naar huis om kleren en dergelijke te halen. Ik belde naar mijn mama om te vertellen wat er aan de hand was en om haar gerust te stellen dat alles wel verder in orde was. Toen kwam de gynaecoloog binnen om te zeggen dat ze me graag zouden vervoeren naar het ziekenhuis van Brugge, omdat ze daar meer gespecialiseerd waren in kindjes die te vroeg geboren zouden worden. Ik vertrouwde erop dat ze mij de beste zorgen zouden geven, dus stemde in om naar Brugge te gaan. Ik zou met de ambulance naar ginder gebracht worden. Ik moest dan ook naar Bart bellen dat hij moest doorrijden naar Brugge en niet terug naar het ziekenhuis in Ieper. Toch wel een spannend rit, maar ik voelde dat ik ook daar zeer goed zou opgevolgd worden. Toch voelde ik mij wel alleen zolang Bart er nog niet was. Ze onderzochten me en ik werd weer aan de monitor gelegd. Het stelde me weer gerust dat ik Lucas zijn hartje hoorde. Ik kreeg ook een tweede dosis longrijping toegediend. Ze waren toch elk moment voorbereid om over te gaan op een spoedkeizersnede. In de week dat ik in Brugge lag stabiliseerde het bloedverlies wel en besloten ze om nog even af te wachten. Ik kreeg de volgende dagen wel gynaecologen, pediaters,.. op bezoek om me voor te bereiden op het scenario van de keizersnede. Ik bleef Lucas wel voelen, dus dat stelde mij ook wel gerust en op die manier probeerde ik ook de mensen rondom mij gerust te stellen. Op de momenten dat ik hem niet voelde was ik wel een beetje ongerust, maar ik werd zo regelmatig aan de monitor gelegd dat die ongerustheid ook wel weer snel verdween. De momenten dat ik er niet gerust op was, kon ik ook altijd vragen om toch aan de monitor gelegd te worden.
Die week was ook best heftig omdat we opeens heel snel de laatste hand aan het geboortekaartje moesten leggen en beslissen welke suikerbonen we wilden en dergelijke. Gelukkig konden Bart en mijn ouders hier wel mee helpen. Voor Bart werd het ook extra lastig omdat op dat moment onze living ook open lag en die toch ook zo snel mogelijk terug dicht moest.
Het bloedverlies bleef echter stabiel en er werd beslist om mij terug te laten gaan naar Ieper. Nu ik 34 weken was, konden ze me daar even goed opvolgen. Ik werd teruggebracht met de ambulance en de vroedvrouw die meeging, zei wel dat ze zo'n gevallen als mij tikkende tijdbommen noemde.
Eens daar aangekomen zei ik tegen Bart dat hij wel kon gaan werken, want dat ik niet verwachtte dat Lucas direct zou komen. Een paar uur later kreeg ik echter terug meer bloedverlies en werd beslist om toch een keizersnede te doen. Ik belde naar Bart en om hem niet direct te panikeren, vroeg ik eerst hoe het was ( Hoe absurd eigenlijk) en toen zei ik dat hij niet moest panikeren, maar dat hij wel moest komen, want dat ze toch een keizersnede gingen doen, maar dat met Lucas wel alles oké was.
Toen ze zeiden dat ze Lucas toch gingen laten komen, was ik eigenlijk opgelucht. Het afwachten en die onzekerheid was echt hard om te dragen.

Ik was vooral in paniek, omdat Bart niet veel tijd kreeg om er te geraken. Gelukkig was Bart op tijd en was hij bij de geboorte van Lucas. De opluchting was zo groot toen ik Lucas hoorde wenen. Lucas werd direct meegenomen naar de afdeling neonatologie. Gelukkig mocht Bart meegaan. Ik moest op recovery blijven. Ze kwamen mij wel vertellen dat alles goed was met Lucas en welk gewicht en lengte hij had. Hij mat 42 centimeter en was juist 2,020 kg.
Wat was ik blij toen ik naar de afdeling neonatologie werd gebracht en Lucas op mij werd gebracht. Toch was het ook wel een beetje onwezenlijk, want van het ene op het andere moment was ik niet meer zwanger. Toch nog altijd onverwacht. Maar Lucas deed het zo goed. Hij heeft niet aan de beademing gemoeten en hij ging eigenlijk altijd goed vooruit. Na twee weken moest hij niet meer in de couveuse en na nog een week mocht hij eindelijk mee naar huis.

Ik heb op die momenten eigenlijk nooit zo hard gepanikeerd of heel emotioneel gedaan, omdat ik over het algemeen wel het gevoel had dat het in orde zou komen. Zo opgelucht dat dat effectief zo is. Als ik nu echter aan die weken terugdenk, word ik wel emotioneel.

Hartverwarmend

Om de zoveel tijd hebben we op de school van Lucas overleg om zijn evolutie te bespreken en of het nog mogelijk is om in het reguliere onderwijs te blijven. Daar is zowat iedereen bij die Lucas ondersteunt, zoals de logopediste, kinesist, individuele begeleidester, juffen, de zorgcoördinator en wij.
Vorige week hadden we weer zo'n overlegmoment. Het is altijd een beetje spannend dat overlegmoment. Er is wel een schriftje zodat wij ook een beetje kunnen volgen waar iedereen mee bezig is. Bart en ik konden dat overlegmoment niet anders verlaten dan met een warm gevoel. Hoe iedereen met zoveel toewijding Lucas probeert te helpen, is zó hartverwarmend. Dan zijn het geen tranen van verdriet, maar puur van geluk. We prijzen ons zo gelukkig dat Lucas al die kansen krijgt.  Lucas heeft ondersteuning nodig, maar in grote lijnen kan hij volgen met de rest van zijn klas en blijft hij op zijn tempo vooruit gaan. Het grootste struikelblok blijft vooral zijn taal en dat zou vooral in de derde kleuterklas een probleem vormen.

Daarnaast doet Lucas nu nog enkele testjes in het revalidatiecentrum om te zien hoe zij Lucas eventueel zouden kunnen helpen.Het blijft een beetje koffiedik kijken wat de toekomst voor Lucas zal brengen. Ons hart maakt nu altijd een sprongetje als we Lucas zien vooruit gaan. Zo horen we heel af en toe Lucas andere klanken of andere medeklinkers uitspreken dan de 'mamama' die hij nu volop maakt.
We blijven hopen en geloven. Toch hou ik toch ook ergens ver in mijn achterhoofd dat het misschien met de tijd kan stoppen met positief te evolueren. Wat ook wel een beetje nodig is, om het verdriet/ ontgoocheling iets minder groot te maken als het zo zou zijn. Natuurlijk overheerst het positieve gevoel en het geloof.

Het verhaal dat ik nu echter wil vertellen, is een positief verhaal. Een verhaal dat hartverwarmend is, want waar zoveel mensen klaarstaan om een kleuter die het moeilijker heeft alle mogelijke kansen te geven die kunnen gegeven worden.
Toch kan ik er dan ook niet omheen dat wij eigenlijk één van de gelukkige gezinnen zijn, want er zijn zoveel kindjes die niet meekunnen in het gewone reguliere onderwijs en die mét gepaste begeleiding zoveel verder zouden kunnen geraken. Zij glippen echter door de mazen van het net en worden naar het bijzonder onderwijs doorverwezen en dat is zo jammer.