Gisteren en vandaag ging ik met een bang hartje naar het werk. Ik wist niet wat ik zou aantreffen. Tot mijn grote opluchting zag ik dat de stock in de winkels zich terug aan het normaliseren is. Oef! Het maakte mij direct al beter gezind.
Ook aan de kassa zag ik dat er maatregelen waren getroffen om de afstand tussen kassamedewerker en klant en klanten onderling te bewaren. Ook dit was een opluchting.
De rust in de winkel is ook teruggekeerd. De laatste dagen was het niet meer zo druk als eind vorige week en begin deze week.
We krijgen nu klanten over de vloer die hun dankbaarheid tonen voor wat we doen. Dat doet deugd.
Ik blijf op verschillende vlakken wel met een wrang gevoel zitten.
Als eerste heb ik continu het gevoel dat we onze klanten niet de dienstverlening kunnen geven die ze van ons gewoon zijn. Wat is het raar om geen bakken/zakken te vullen. Ik heb ook altijd een beetje schrik als klanten die vragen hebben te dichtbij komen. Nabijheid is dan noodzakelijk en wordt de anderhalve meter afstand zeker niet gerespecteerd. Ik ben altijd opgelucht als ik gewoon mijn werk kan doen en voor de rest met rust gelaten kan worden en dat vind ik zo hatelijk. Ik wil klanten gewoon kunnen helpen, de dienstverlening geven die ze gewoon zijn.
Als tweede voel je de spanning onder de collega's ook. Er heerst een gespannen sfeer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we proberen het beste van onszelf te geven. We proberen positief te zijn, maar dat is vaak niet het gevoel dat we hebben. Het geeft wel een groot gevoel van samenhorigheid. Als we dit samen doorstaan, kunnen we zowat alles aan.
Als derde moet er toch ook gezegd worden dat niet alle klanten even begripvol zijn. Morren omdat de zakken niet gevuld worden. Als we vragen of het mogelijk is om met de kaart te betalen als ze cash geld uithalen en dan met een zelfingenomen lachje zeggen dat dat niet gaat,.. Ik probeer zo'n dingen zo veel mogelijk te negeren of vriendelijk uit te leggen waarom we die maatregelen nemen,...
Ik vermoed dat elke collega wel zo'n verhaal kan vertellen. Het moet toch gezegd worden dat we die maatregelen niet voor niets nemen. Cash geld en dozen, bakken zijn een broeihaard van bacteriën, Covid19 is zo besmettelijk dat het niet anders kan dan die maatregelen te nemen. Het garandeert de veiligheid van zowel het personeel als de klanten. Wij gaan allemaal even blij zijn als deze periode voorbij is.
Toch begrijp ik de klanten ook. Het is zowat het enige normale dat nog mag in deze bange tijden: naar de winkel gaan. Ze komen dan toe in de winkel en zien dat zelfs daar niet alles normaal is. Hun vertrouwde producten niet vinden ( wat ondertussen echt wel al veel beter is), zakken/dozen die niet gevuld worden, een algeheel gevoel dat iedereen bang van elkaar is, liever geen cash geld aanvaarden,...
Het zijn voor iedereen bange, rare tijden. Met wederzijds begrip komen we al een heel eind.
Graag sluit ik af met een speciaal hart onder de riem voor al mijn collega's (zowel bediende-verkopers als beenhouwers). Jullie doen dat allemaal zó goed! Chapeau! Blijf met elkaar praten bij dipjes en dergelijke. Het is zó belangrijk.
Ook aan de kassa zag ik dat er maatregelen waren getroffen om de afstand tussen kassamedewerker en klant en klanten onderling te bewaren. Ook dit was een opluchting.
De rust in de winkel is ook teruggekeerd. De laatste dagen was het niet meer zo druk als eind vorige week en begin deze week.
We krijgen nu klanten over de vloer die hun dankbaarheid tonen voor wat we doen. Dat doet deugd.
Ik blijf op verschillende vlakken wel met een wrang gevoel zitten.
Als eerste heb ik continu het gevoel dat we onze klanten niet de dienstverlening kunnen geven die ze van ons gewoon zijn. Wat is het raar om geen bakken/zakken te vullen. Ik heb ook altijd een beetje schrik als klanten die vragen hebben te dichtbij komen. Nabijheid is dan noodzakelijk en wordt de anderhalve meter afstand zeker niet gerespecteerd. Ik ben altijd opgelucht als ik gewoon mijn werk kan doen en voor de rest met rust gelaten kan worden en dat vind ik zo hatelijk. Ik wil klanten gewoon kunnen helpen, de dienstverlening geven die ze gewoon zijn.
Als tweede voel je de spanning onder de collega's ook. Er heerst een gespannen sfeer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we proberen het beste van onszelf te geven. We proberen positief te zijn, maar dat is vaak niet het gevoel dat we hebben. Het geeft wel een groot gevoel van samenhorigheid. Als we dit samen doorstaan, kunnen we zowat alles aan.
Als derde moet er toch ook gezegd worden dat niet alle klanten even begripvol zijn. Morren omdat de zakken niet gevuld worden. Als we vragen of het mogelijk is om met de kaart te betalen als ze cash geld uithalen en dan met een zelfingenomen lachje zeggen dat dat niet gaat,.. Ik probeer zo'n dingen zo veel mogelijk te negeren of vriendelijk uit te leggen waarom we die maatregelen nemen,...
Ik vermoed dat elke collega wel zo'n verhaal kan vertellen. Het moet toch gezegd worden dat we die maatregelen niet voor niets nemen. Cash geld en dozen, bakken zijn een broeihaard van bacteriën, Covid19 is zo besmettelijk dat het niet anders kan dan die maatregelen te nemen. Het garandeert de veiligheid van zowel het personeel als de klanten. Wij gaan allemaal even blij zijn als deze periode voorbij is.
Toch begrijp ik de klanten ook. Het is zowat het enige normale dat nog mag in deze bange tijden: naar de winkel gaan. Ze komen dan toe in de winkel en zien dat zelfs daar niet alles normaal is. Hun vertrouwde producten niet vinden ( wat ondertussen echt wel al veel beter is), zakken/dozen die niet gevuld worden, een algeheel gevoel dat iedereen bang van elkaar is, liever geen cash geld aanvaarden,...
Het zijn voor iedereen bange, rare tijden. Met wederzijds begrip komen we al een heel eind.
Graag sluit ik af met een speciaal hart onder de riem voor al mijn collega's (zowel bediende-verkopers als beenhouwers). Jullie doen dat allemaal zó goed! Chapeau! Blijf met elkaar praten bij dipjes en dergelijke. Het is zó belangrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten