'Is ze daar nu weer?!' Ik begin het zelf ook te denken.. Ik word een beetje heen en weer gesleurd tussen positiviteit en negativiteit. Langs de ene kant wil ik gewoon een positief verhaal vertellen en zeker een verhaal dat niet zo lang aansleept. Jammer genoeg voelt het helemaal niet zo positief aan.
Een paar dagen geleden was ik zo positief, want het was zo hoopgevend dat hij enkele woordjes zei. Vandaag hadden we echter bespreking op het revalidatiecentrum en dat zette ons weer direct met onze voeten op de grond. Ook uit deze testen kwam dat Lucas zoveel achterstand heeft en hier kwam ook het bijzonder onderwijs ter sprake. Natuurlijk hebben zij maar een momentopname én testjes waar Lucas misschien zelf niet helemaal aan wou meewerken. Lucas wordt heel goed begeleid op school en door de kinesist en logopediste. Op het laatste overleg waren zij wel positief en leek het vertrouwen in Lucas toch groot.
Eén van de dingen die mij eigenlijk het meeste pijn deed op het gesprek was dat we er toen achterkwamen dat Lucas een oorontsteking had op het moment van het medisch onderzoek. Bart en ik vielen helemaal uit de lucht. Er was daar niets over gezegd op dat moment. Lucas sukkelt momenteel van het één in het ander. Oorontstekingen, buikgriep,.. en op zijn bijna vier jaar kan hij nog zo weinig zeggen waar hij juist last van heeft. De laatste tijd hebben we zoveel dokters gezien, maar het blijft maar aanslepen. Die oorontstekingen en dergelijke moeten toch pijn doen, maar aan Lucas zie je dat niet. Hij lijkt dit allemaal zo hard in zijn eigen te verwerken. Het doet mij pijn dat we dit niet oppikken. Zo frustrerend, zowel voor ons als voor hem. Zo kunnen we die lijn eigenlijk naar alles doortrekken: ' Is Lucas wel écht gelukkig op zijn huidige school?' ' Zou Lucas het ook laten merken als we zouden veranderen, dat hij liever op zijn andere school zat?'
Mijn hele wezen schreeuwt naar een normale evolutie voor Lucas en dat we de dingen oppikken die we moeten oppikken.
En jawel, we proberen positief te blijven en een manier te zoeken om met heel deze situatie om te gaan, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
Een paar dagen geleden was ik zo positief, want het was zo hoopgevend dat hij enkele woordjes zei. Vandaag hadden we echter bespreking op het revalidatiecentrum en dat zette ons weer direct met onze voeten op de grond. Ook uit deze testen kwam dat Lucas zoveel achterstand heeft en hier kwam ook het bijzonder onderwijs ter sprake. Natuurlijk hebben zij maar een momentopname én testjes waar Lucas misschien zelf niet helemaal aan wou meewerken. Lucas wordt heel goed begeleid op school en door de kinesist en logopediste. Op het laatste overleg waren zij wel positief en leek het vertrouwen in Lucas toch groot.
Eén van de dingen die mij eigenlijk het meeste pijn deed op het gesprek was dat we er toen achterkwamen dat Lucas een oorontsteking had op het moment van het medisch onderzoek. Bart en ik vielen helemaal uit de lucht. Er was daar niets over gezegd op dat moment. Lucas sukkelt momenteel van het één in het ander. Oorontstekingen, buikgriep,.. en op zijn bijna vier jaar kan hij nog zo weinig zeggen waar hij juist last van heeft. De laatste tijd hebben we zoveel dokters gezien, maar het blijft maar aanslepen. Die oorontstekingen en dergelijke moeten toch pijn doen, maar aan Lucas zie je dat niet. Hij lijkt dit allemaal zo hard in zijn eigen te verwerken. Het doet mij pijn dat we dit niet oppikken. Zo frustrerend, zowel voor ons als voor hem. Zo kunnen we die lijn eigenlijk naar alles doortrekken: ' Is Lucas wel écht gelukkig op zijn huidige school?' ' Zou Lucas het ook laten merken als we zouden veranderen, dat hij liever op zijn andere school zat?'
Mijn hele wezen schreeuwt naar een normale evolutie voor Lucas en dat we de dingen oppikken die we moeten oppikken.
En jawel, we proberen positief te blijven en een manier te zoeken om met heel deze situatie om te gaan, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
Positief blijven Sara! Maakt niet uit of hij volgens de 'normen' achterstand heeft, en dat jullie gefrustreerd geraken vanwege communicatieslommernissen...zolang jullie positiviteit uitstralen zal hij dat oppikken.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, Seppe! We proberen zeker positief te blijven. Het is nu wel een beetje raar nu er geen school of begeleiding is. Nu moeten we een beetje zelf zien hoe we Lucas begeleiden. Maar wij kunnen dat! :-)
VerwijderenBlijven in het goeie geloven sara jullie zijn een sterk koppel en prachtige ouders. Het feit dat jullie zo bekommert zijn maakt dat jullie hier wel uitkomen. ����
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, Sabrina. We maken er samen het beste van. :-)
VerwijderenOok wij hadden een kindje met leermoeilijkheden en dyslexie. Maar kijk deze meid is uitgegroeid tot een prachtige jongedame die momenteel grote zorgen besteed aan anderen . Ze is nl. verpleegster geworden . Zo zie je maar iedereen krijgt kansen . Ge moet ze ook willen zien en er durven aan toe te geven . Succes verder met Lucas.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor de bemoedigende woorden, Dirk. Dat doet deugd. We proberen er het beste van te maken en geloven zeker in Lucas. Het zal ook geen gemakkelijke tijd zijn voor jullie dochter nu. Veel goede moed.
Verwijderen