Ondertussen is het bijna vier jaar geleden. Eigenlijk vertelde ik er niet zo vaak over, behalve standaarddingen als ' Ja, bloedverlies, maar goed opgevolgd, wel te vroeg geboren, maar alles oké uiteindelijk.' Vier jaar later wil ik er toch wat meer over vertellen, want het was toch een heftige gebeurtenis.
Bart en ik stonden op het punt om naar het museum te gaan recht tegenover onze deur, want we wisten dat het zou sluiten en het kon toch niet zijn dat we dat nooit bezocht hadden? Ik was mij aan het klaarmaken en ik moest plots dringend naar de wc. Ik haalde de wc echter niet en dacht oei, zou mijn water gebroken zijn. Eenmaal op de WC zag ik echter dat het bloed was. Ik riep naar Bart dat we naar het ziekenhuis zouden moeten in plaats van naar het museum. We belden wel naar het ziekenhuis en vroegen wat we het beste konden doen. Ze raadden ons aan om zeker naar het ziekenhuis te komen met dat ik zei dat het toch redelijk wat bloed was.
De weg naar het ziekenhuis was echt de hel. Ik probeerde rustig te blijven, maar de onzekerheid raasde door mijn lijf. Ik probeerde mij te concentreren op dat ik Lucas zou voelen. Natuurlijk bewoog hij op dat moment niet.
Eens aangekomen in het ziekenhuis werd duidelijk dat het echt geen normaal bloedverlies was. Ik kreeg een eerste dosis longrijping en werd aan de monitor gelegd. Het was zo'n opluchting toen we het hartje van Lucas hoorde kloppen. Het stelde mij direct gerust en ik wist dat ik op de goede plaats was. Er werd een echo gedaan en daar zagen ze dat mijn placenta deels voor mijn baarmoederhals lag en dat die waarschijnlijk was beginnen bloeden. We hoorden dat ik zou moeten blijven in het ziekenhuis ter opvolging. Bart ging naar huis om kleren en dergelijke te halen. Ik belde naar mijn mama om te vertellen wat er aan de hand was en om haar gerust te stellen dat alles wel verder in orde was. Toen kwam de gynaecoloog binnen om te zeggen dat ze me graag zouden vervoeren naar het ziekenhuis van Brugge, omdat ze daar meer gespecialiseerd waren in kindjes die te vroeg geboren zouden worden. Ik vertrouwde erop dat ze mij de beste zorgen zouden geven, dus stemde in om naar Brugge te gaan. Ik zou met de ambulance naar ginder gebracht worden. Ik moest dan ook naar Bart bellen dat hij moest doorrijden naar Brugge en niet terug naar het ziekenhuis in Ieper. Toch wel een spannend rit, maar ik voelde dat ik ook daar zeer goed zou opgevolgd worden. Toch voelde ik mij wel alleen zolang Bart er nog niet was. Ze onderzochten me en ik werd weer aan de monitor gelegd. Het stelde me weer gerust dat ik Lucas zijn hartje hoorde. Ik kreeg ook een tweede dosis longrijping toegediend. Ze waren toch elk moment voorbereid om over te gaan op een spoedkeizersnede. In de week dat ik in Brugge lag stabiliseerde het bloedverlies wel en besloten ze om nog even af te wachten. Ik kreeg de volgende dagen wel gynaecologen, pediaters,.. op bezoek om me voor te bereiden op het scenario van de keizersnede. Ik bleef Lucas wel voelen, dus dat stelde mij ook wel gerust en op die manier probeerde ik ook de mensen rondom mij gerust te stellen. Op de momenten dat ik hem niet voelde was ik wel een beetje ongerust, maar ik werd zo regelmatig aan de monitor gelegd dat die ongerustheid ook wel weer snel verdween. De momenten dat ik er niet gerust op was, kon ik ook altijd vragen om toch aan de monitor gelegd te worden.
Die week was ook best heftig omdat we opeens heel snel de laatste hand aan het geboortekaartje moesten leggen en beslissen welke suikerbonen we wilden en dergelijke. Gelukkig konden Bart en mijn ouders hier wel mee helpen. Voor Bart werd het ook extra lastig omdat op dat moment onze living ook open lag en die toch ook zo snel mogelijk terug dicht moest.
Het bloedverlies bleef echter stabiel en er werd beslist om mij terug te laten gaan naar Ieper. Nu ik 34 weken was, konden ze me daar even goed opvolgen. Ik werd teruggebracht met de ambulance en de vroedvrouw die meeging, zei wel dat ze zo'n gevallen als mij tikkende tijdbommen noemde.
Eens daar aangekomen zei ik tegen Bart dat hij wel kon gaan werken, want dat ik niet verwachtte dat Lucas direct zou komen. Een paar uur later kreeg ik echter terug meer bloedverlies en werd beslist om toch een keizersnede te doen. Ik belde naar Bart en om hem niet direct te panikeren, vroeg ik eerst hoe het was ( Hoe absurd eigenlijk) en toen zei ik dat hij niet moest panikeren, maar dat hij wel moest komen, want dat ze toch een keizersnede gingen doen, maar dat met Lucas wel alles oké was.
Toen ze zeiden dat ze Lucas toch gingen laten komen, was ik eigenlijk opgelucht. Het afwachten en die onzekerheid was echt hard om te dragen.
Ik was vooral in paniek, omdat Bart niet veel tijd kreeg om er te geraken. Gelukkig was Bart op tijd en was hij bij de geboorte van Lucas. De opluchting was zo groot toen ik Lucas hoorde wenen. Lucas werd direct meegenomen naar de afdeling neonatologie. Gelukkig mocht Bart meegaan. Ik moest op recovery blijven. Ze kwamen mij wel vertellen dat alles goed was met Lucas en welk gewicht en lengte hij had. Hij mat 42 centimeter en was juist 2,020 kg.
Wat was ik blij toen ik naar de afdeling neonatologie werd gebracht en Lucas op mij werd gebracht. Toch was het ook wel een beetje onwezenlijk, want van het ene op het andere moment was ik niet meer zwanger. Toch nog altijd onverwacht. Maar Lucas deed het zo goed. Hij heeft niet aan de beademing gemoeten en hij ging eigenlijk altijd goed vooruit. Na twee weken moest hij niet meer in de couveuse en na nog een week mocht hij eindelijk mee naar huis.
Ik heb op die momenten eigenlijk nooit zo hard gepanikeerd of heel emotioneel gedaan, omdat ik over het algemeen wel het gevoel had dat het in orde zou komen. Zo opgelucht dat dat effectief zo is. Als ik nu echter aan die weken terugdenk, word ik wel emotioneel.
Bart en ik stonden op het punt om naar het museum te gaan recht tegenover onze deur, want we wisten dat het zou sluiten en het kon toch niet zijn dat we dat nooit bezocht hadden? Ik was mij aan het klaarmaken en ik moest plots dringend naar de wc. Ik haalde de wc echter niet en dacht oei, zou mijn water gebroken zijn. Eenmaal op de WC zag ik echter dat het bloed was. Ik riep naar Bart dat we naar het ziekenhuis zouden moeten in plaats van naar het museum. We belden wel naar het ziekenhuis en vroegen wat we het beste konden doen. Ze raadden ons aan om zeker naar het ziekenhuis te komen met dat ik zei dat het toch redelijk wat bloed was.
De weg naar het ziekenhuis was echt de hel. Ik probeerde rustig te blijven, maar de onzekerheid raasde door mijn lijf. Ik probeerde mij te concentreren op dat ik Lucas zou voelen. Natuurlijk bewoog hij op dat moment niet.
Eens aangekomen in het ziekenhuis werd duidelijk dat het echt geen normaal bloedverlies was. Ik kreeg een eerste dosis longrijping en werd aan de monitor gelegd. Het was zo'n opluchting toen we het hartje van Lucas hoorde kloppen. Het stelde mij direct gerust en ik wist dat ik op de goede plaats was. Er werd een echo gedaan en daar zagen ze dat mijn placenta deels voor mijn baarmoederhals lag en dat die waarschijnlijk was beginnen bloeden. We hoorden dat ik zou moeten blijven in het ziekenhuis ter opvolging. Bart ging naar huis om kleren en dergelijke te halen. Ik belde naar mijn mama om te vertellen wat er aan de hand was en om haar gerust te stellen dat alles wel verder in orde was. Toen kwam de gynaecoloog binnen om te zeggen dat ze me graag zouden vervoeren naar het ziekenhuis van Brugge, omdat ze daar meer gespecialiseerd waren in kindjes die te vroeg geboren zouden worden. Ik vertrouwde erop dat ze mij de beste zorgen zouden geven, dus stemde in om naar Brugge te gaan. Ik zou met de ambulance naar ginder gebracht worden. Ik moest dan ook naar Bart bellen dat hij moest doorrijden naar Brugge en niet terug naar het ziekenhuis in Ieper. Toch wel een spannend rit, maar ik voelde dat ik ook daar zeer goed zou opgevolgd worden. Toch voelde ik mij wel alleen zolang Bart er nog niet was. Ze onderzochten me en ik werd weer aan de monitor gelegd. Het stelde me weer gerust dat ik Lucas zijn hartje hoorde. Ik kreeg ook een tweede dosis longrijping toegediend. Ze waren toch elk moment voorbereid om over te gaan op een spoedkeizersnede. In de week dat ik in Brugge lag stabiliseerde het bloedverlies wel en besloten ze om nog even af te wachten. Ik kreeg de volgende dagen wel gynaecologen, pediaters,.. op bezoek om me voor te bereiden op het scenario van de keizersnede. Ik bleef Lucas wel voelen, dus dat stelde mij ook wel gerust en op die manier probeerde ik ook de mensen rondom mij gerust te stellen. Op de momenten dat ik hem niet voelde was ik wel een beetje ongerust, maar ik werd zo regelmatig aan de monitor gelegd dat die ongerustheid ook wel weer snel verdween. De momenten dat ik er niet gerust op was, kon ik ook altijd vragen om toch aan de monitor gelegd te worden.
Die week was ook best heftig omdat we opeens heel snel de laatste hand aan het geboortekaartje moesten leggen en beslissen welke suikerbonen we wilden en dergelijke. Gelukkig konden Bart en mijn ouders hier wel mee helpen. Voor Bart werd het ook extra lastig omdat op dat moment onze living ook open lag en die toch ook zo snel mogelijk terug dicht moest.
Het bloedverlies bleef echter stabiel en er werd beslist om mij terug te laten gaan naar Ieper. Nu ik 34 weken was, konden ze me daar even goed opvolgen. Ik werd teruggebracht met de ambulance en de vroedvrouw die meeging, zei wel dat ze zo'n gevallen als mij tikkende tijdbommen noemde.
Eens daar aangekomen zei ik tegen Bart dat hij wel kon gaan werken, want dat ik niet verwachtte dat Lucas direct zou komen. Een paar uur later kreeg ik echter terug meer bloedverlies en werd beslist om toch een keizersnede te doen. Ik belde naar Bart en om hem niet direct te panikeren, vroeg ik eerst hoe het was ( Hoe absurd eigenlijk) en toen zei ik dat hij niet moest panikeren, maar dat hij wel moest komen, want dat ze toch een keizersnede gingen doen, maar dat met Lucas wel alles oké was.
Toen ze zeiden dat ze Lucas toch gingen laten komen, was ik eigenlijk opgelucht. Het afwachten en die onzekerheid was echt hard om te dragen.
Ik was vooral in paniek, omdat Bart niet veel tijd kreeg om er te geraken. Gelukkig was Bart op tijd en was hij bij de geboorte van Lucas. De opluchting was zo groot toen ik Lucas hoorde wenen. Lucas werd direct meegenomen naar de afdeling neonatologie. Gelukkig mocht Bart meegaan. Ik moest op recovery blijven. Ze kwamen mij wel vertellen dat alles goed was met Lucas en welk gewicht en lengte hij had. Hij mat 42 centimeter en was juist 2,020 kg.
Wat was ik blij toen ik naar de afdeling neonatologie werd gebracht en Lucas op mij werd gebracht. Toch was het ook wel een beetje onwezenlijk, want van het ene op het andere moment was ik niet meer zwanger. Toch nog altijd onverwacht. Maar Lucas deed het zo goed. Hij heeft niet aan de beademing gemoeten en hij ging eigenlijk altijd goed vooruit. Na twee weken moest hij niet meer in de couveuse en na nog een week mocht hij eindelijk mee naar huis.
Ik heb op die momenten eigenlijk nooit zo hard gepanikeerd of heel emotioneel gedaan, omdat ik over het algemeen wel het gevoel had dat het in orde zou komen. Zo opgelucht dat dat effectief zo is. Als ik nu echter aan die weken terugdenk, word ik wel emotioneel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten