Hartverwarmend

Om de zoveel tijd hebben we op de school van Lucas overleg om zijn evolutie te bespreken en of het nog mogelijk is om in het reguliere onderwijs te blijven. Daar is zowat iedereen bij die Lucas ondersteunt, zoals de logopediste, kinesist, individuele begeleidester, juffen, de zorgcoördinator en wij.
Vorige week hadden we weer zo'n overlegmoment. Het is altijd een beetje spannend dat overlegmoment. Er is wel een schriftje zodat wij ook een beetje kunnen volgen waar iedereen mee bezig is. Bart en ik konden dat overlegmoment niet anders verlaten dan met een warm gevoel. Hoe iedereen met zoveel toewijding Lucas probeert te helpen, is zó hartverwarmend. Dan zijn het geen tranen van verdriet, maar puur van geluk. We prijzen ons zo gelukkig dat Lucas al die kansen krijgt.  Lucas heeft ondersteuning nodig, maar in grote lijnen kan hij volgen met de rest van zijn klas en blijft hij op zijn tempo vooruit gaan. Het grootste struikelblok blijft vooral zijn taal en dat zou vooral in de derde kleuterklas een probleem vormen.

Daarnaast doet Lucas nu nog enkele testjes in het revalidatiecentrum om te zien hoe zij Lucas eventueel zouden kunnen helpen.Het blijft een beetje koffiedik kijken wat de toekomst voor Lucas zal brengen. Ons hart maakt nu altijd een sprongetje als we Lucas zien vooruit gaan. Zo horen we heel af en toe Lucas andere klanken of andere medeklinkers uitspreken dan de 'mamama' die hij nu volop maakt.
We blijven hopen en geloven. Toch hou ik toch ook ergens ver in mijn achterhoofd dat het misschien met de tijd kan stoppen met positief te evolueren. Wat ook wel een beetje nodig is, om het verdriet/ ontgoocheling iets minder groot te maken als het zo zou zijn. Natuurlijk overheerst het positieve gevoel en het geloof.

Het verhaal dat ik nu echter wil vertellen, is een positief verhaal. Een verhaal dat hartverwarmend is, want waar zoveel mensen klaarstaan om een kleuter die het moeilijker heeft alle mogelijke kansen te geven die kunnen gegeven worden.
Toch kan ik er dan ook niet omheen dat wij eigenlijk één van de gelukkige gezinnen zijn, want er zijn zoveel kindjes die niet meekunnen in het gewone reguliere onderwijs en die mét gepaste begeleiding zoveel verder zouden kunnen geraken. Zij glippen echter door de mazen van het net en worden naar het bijzonder onderwijs doorverwezen en dat is zo jammer.