De rust in mijn hoofd.

We zijn drie weken ver en ik krijg de rust niet in mijn hoofd. Ik probeer echt, maar het lukt niet.

Ik probeer mijn frustraties/angsten soms te uiten en dat lucht even op, maar een tijdje later zijn die toch terug. Er worden maatregelen genomen om de veiligheid van medewerkers en klanten meer te garanderen en daar ben ik blij om. Als ik mijzelf de vraag stel of ik mij nu helemaal veilig voel dan moet ik daar toch altijd negatief op antwoorden. Het blijft een onveilige situatie.

Frustraties om nonchalante klanten die precies denken dat al de maatregelen die buiten de winkel gelden opeens niet meer gelden. Het is alsof mensen denken dat omdat naar de winkel gaan nog mag dat daar de maatregelen ook losser zijn. Alsof personeel niet besmet kan worden of er in de winkel geen gevaar op besmetting is. Om enkele voorbeelden te geven:
- Klanten die rustig een praatje met elkaar maken. Hier spreek ik klanten wel altijd op aan dat dit niet de bedoeling is.
- Klanten die de afstand niet respecteren om toch maar iets uit het rek te nemen waar wij aan het uitzetten zijn. Ook daar probeer ik dan snel uit de weg te gaan. Klanten kijken dan raar op en moet ik alweer uitleggen dat ik aan de kant ga om de anderhalve meter te respecteren.
- Klanten die met hun ogen rollen als je ze vraagt om achter de lijn te wachten aan de kassa.
- Klanten die niet alleen komen winkelen. Ik snap dat verleiding groot is om samen te komen winkelen en te denken: ‘Zo erg zal het wel niet zijn als we met twee komen.’ De kansen op besmetting vergroten echter drastisch. Alle klanten die alleen komen winkelen en de winkelmedewerkers lopen zo extra risico op besmetting. We hebben al een grotere kans op besmetting dat het ondoordacht handelen van mensen echt als een slag in ons gezicht aankomt. De mensen die de kansen op besmetting kunnen verminderen en dan zo hun laars lappen aan de aangeraden maatregelen..
- ....
En jawel, klanten attent maken op deze dingen is deel van onze job geworden, maar is ook zo vermoeiend. Het is niet dat je één keer of twee keer zo'n opmerking moet maken per dag, maar minimaal 100 keer en dat is waarschijnlijk nog niet sterk genoeg uitgedrukt.
Het mentale aspect mag zeker niet geminimaliseerd worden.

Frustraties omdat de winkel moet blijven draaien en het gewone leven hier precies doorloopt. Het lijkt alsof wij gewoon ons werk kunnen doen, maar dit voelt totaal niet aan als gewoon ons werk kunnen doen. We doen veel meer dan op een normale werkdag buiten crisistijd.  Ik heb ook niet het gevoel dat dit helemaal naar waarde wordt geschat en dit genoeg gewaardeerd wordt.


Frustraties omdat opgelucht thuis komen ook relatief is, want je weet nooit of je die dag wel  of niet besmet bent en of je dierbaren kunt besmetten. Er zijn collega's die hun schouders ophalen en die zeggen van 'ach, de kans is groot dat we besmet geraken.' Er zijn collega's die het niet zo ernstig nemen en die denken 'Ik overleef het wel.' Je moest maar eens degene zijn die pech heeft.

Frustraties omdat we zogezegd met De schakel kunnen bellen als we een dipje hebben. Dit is niet gewoon een dipje. Het is een blijvende dip tot héél die crisisperiode achter de rug is. Dit 'dipje' stopt niet gewoon door er eens over te babbelen.


Jawel, ik kan niet anders dan heel gefrustreerd zijn en ik probeer dat zo goed mogelijk te verstoppen op de werkvloer, maar zo voel ik mij totaal niet. Het frustreert me ook dat ik dit verstop, want waarom in hemelsnaam zouden we hier niet mogen tonen dat het lastig is? Ik wil niets verbloemen.