Laat me beginnen met de situatie bij ons thuis te schetsen. Bart en ik hebben een zoon van vier jaar en een dochter van twee jaar. Lore ondergaat de maatregelen goed. Dit komt sowieso ook, omdat er voor haar weinig tot niets verandert. Ze gaat gewoon naar de onthaalmoeder. We zien haar vorderingen maken zonder dat ze veel extra stimulatie nodig heeft.
Bij Lucas is het echter een ander verhaal. Vorig jaar kwamen we erachter dat hij het syndroom van Claes-Jensen heeft. Een syndroom waarbij sprake is van een serieuze ontwikkelingsachterstand. Mits begeleiding zet Lucas toch stappen vooruit. Door het coronavirus viel alles van begeleiding stil. We probeerden dit thuis op te vangen. Bart en ik werken nog allebei, dus was het niet evident om deze begeleiding op ons te nemen. Wanneer we Lucas dingen wilden aanreiken, merkten we dat hij dit meer als een straf zag. Je zag hem in zichzelf keren en denken waarom hij dit thuis ook moest doen. Dingen die hij overduidelijk niet zo graag doet en die hij in de schoolse omgeving nog snapte dat het moest. Hij miste overduidelijk de schoolse omgeving. De structuur van: dat doe ik op school en dat doe ik thuis was helemaal weggevallen. Leerstof in de schoolomgeving of de thuisomgeving aanreiken is echt heel verschillend. Kinderen reageren daar heel verschillend op.
Vorige week uitten we onze bezorgdheid en dit werd opgepikt door de school. Er werd een regeling uitgewerkt waardoor Lucas toch begeleiding kon krijgen op school. Lucas heeft de eerste week begeleiding erop zitten en we zien na één week al zo'n groot verschil. Hij produceert weer woordjes, wat eigenlijk stilgevallen was. Hij zoekt weer meer contact. Zijn fijne motoriek gaat er weer op vooruit. We zijn zo ontzettend dankbaar dat de school dit heeft kunnen regelen. We snappen dat het voor hun ook geen evidentie is in deze tijden. Hoe ze er echter staan voor onze Lucas is zo hartverwarmend. Mijn gemoed schiet er vol van.
We beseffen dat we geluk hebben. Er zullen sowieso kinderen van de lagere school en leerlingen van de middelbare school door de mazen van het net glippen, maar ook kleuters. Ouders die machteloos moeten toekijken hoe een negatieve invloed deze crisis heeft op hun kinderen, want ook al is het 'maar' drie maand. Voor verschillende leerlingen zullen die écht het verschil maken. Natuurlijk gaat de volksgezondheid voor, maar toch is het als ouder heel pijnlijk om te zien én wordt nog maar eens heel duidelijk welke belangrijke rol leerkrachten spelen. Een rol die ouders in de maatschappij van vandaag niet kunnen overnemen. Ouders hebben zowel de vakkennis (en verstaanbare manier van overbrengen) als de tijd niet om hier voldoende mee bezig te zijn.
Bij Lucas is het echter een ander verhaal. Vorig jaar kwamen we erachter dat hij het syndroom van Claes-Jensen heeft. Een syndroom waarbij sprake is van een serieuze ontwikkelingsachterstand. Mits begeleiding zet Lucas toch stappen vooruit. Door het coronavirus viel alles van begeleiding stil. We probeerden dit thuis op te vangen. Bart en ik werken nog allebei, dus was het niet evident om deze begeleiding op ons te nemen. Wanneer we Lucas dingen wilden aanreiken, merkten we dat hij dit meer als een straf zag. Je zag hem in zichzelf keren en denken waarom hij dit thuis ook moest doen. Dingen die hij overduidelijk niet zo graag doet en die hij in de schoolse omgeving nog snapte dat het moest. Hij miste overduidelijk de schoolse omgeving. De structuur van: dat doe ik op school en dat doe ik thuis was helemaal weggevallen. Leerstof in de schoolomgeving of de thuisomgeving aanreiken is echt heel verschillend. Kinderen reageren daar heel verschillend op.
Vorige week uitten we onze bezorgdheid en dit werd opgepikt door de school. Er werd een regeling uitgewerkt waardoor Lucas toch begeleiding kon krijgen op school. Lucas heeft de eerste week begeleiding erop zitten en we zien na één week al zo'n groot verschil. Hij produceert weer woordjes, wat eigenlijk stilgevallen was. Hij zoekt weer meer contact. Zijn fijne motoriek gaat er weer op vooruit. We zijn zo ontzettend dankbaar dat de school dit heeft kunnen regelen. We snappen dat het voor hun ook geen evidentie is in deze tijden. Hoe ze er echter staan voor onze Lucas is zo hartverwarmend. Mijn gemoed schiet er vol van.
We beseffen dat we geluk hebben. Er zullen sowieso kinderen van de lagere school en leerlingen van de middelbare school door de mazen van het net glippen, maar ook kleuters. Ouders die machteloos moeten toekijken hoe een negatieve invloed deze crisis heeft op hun kinderen, want ook al is het 'maar' drie maand. Voor verschillende leerlingen zullen die écht het verschil maken. Natuurlijk gaat de volksgezondheid voor, maar toch is het als ouder heel pijnlijk om te zien én wordt nog maar eens heel duidelijk welke belangrijke rol leerkrachten spelen. Een rol die ouders in de maatschappij van vandaag niet kunnen overnemen. Ouders hebben zowel de vakkennis (en verstaanbare manier van overbrengen) als de tijd niet om hier voldoende mee bezig te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten