Verrijking in mijn leven.

Eind vorig jaar zei iemand mij dat wat we meemaken met Lucas een verrijking zou zijn voor ons als gezin en voor elk individueel. 

De laatste weken moet ik ontzettend veel aan deze woorden terugdenken. Wat Lucas ons bijbrengt is ongelooflijk. 

Het klopt zeker ook dat het ons elk persoonlijk ons veel leert. 

Lucas heeft mij vooral geleerd dat de dingen niet altijd gaan zoals je ze wilt en om manieren te zoeken om hiermee om te gaan. We zijn zo vaak bezig met wat Lucas zijn beperkingen zijn dat ik nu voel dat ik vooral ook uit het oog verloor wat hij wel kan. Elk woordje, elke nieuwe klank is zo mooi dat hij dat kan. Elke keer maakte mijn hart een sprongetje als we een nieuw woordje of nieuwe klank hoorde, want elke keer dacht ik: 'Nu zijn we vertrokken'. Toch volgde al snel de ontgoocheling dat die woordjes er niet altijd opnieuw kwamen. Het is blijkbaar niet zo simpel. Het kwam zover dat ik bijna stopte met waarde te hechten aan deze nieuwe klanken, nieuwe woordjes. Gelukkig kwam het besef snel dat niemand daarmee geholpen is en dat echt élke stap die Lucas zet een stap is die geprezen verdiend te worden. Die lach op Lucas zijn gezicht als we hem prijzen, is echt goud waard. 

 

Dan is er ook iets dat zowel Lucas als Lore mij leren en dat is even tijd geven om de situatie in te schatten en niet te oordelen op wat ik eerst zie of denk te zien.

Zo kunnen Lucas en Lore elkaar echt den duvel aandoen en hebben we te snel ons oordeel klaar van wat er juist is gebeurd. Zo geven we de verkeerde onder zijn voeten ( iets wat waarschijnlijk heel herkenbaar is voor veel ouders).  Eerst luisteren naar hun verhaal is wel zo belangrijk en soms ook gewoon eerlijk zijn en zeggen dat we niet kunnen oordelen omdat we niet weten wat er juist is gebeurd. 

Lucas praat heel vaak door middel van klanken. Het is raar, maar het duurde even voor ik doorhad dat dit niet gewoon klanken waren, maar dat hij effectief iets wou zeggen. Als Lore iets wilt zeggen of tonen tijdens haar spel, roept ze ons gewoon en weten we dat ze ons roept. Bij Lucas maakt hij klanken tijdens zijn spel en soms is dat ook om ons iets te tonen. Wanneer Lucas nu klanken maakt, kijk ik gewoon meer. Als je dan die trotse of blije lach ziet, dan smelt je hart. 

Die dingen die ik geleerd heb, probeer ik ook op andere vlakken in mijn leven te gebruiken. 

Meer dan eens voelt de situatie met Lucas aan als een oneerlijke situatie en doet het mij verdriet, maar langs de andere kant kan ik onmogelijk zeggen dat ik ongelukkig ben. Het is een uitdaging en doet mij anders naar het leven kijken, maar zeker niet op een slechte manier.