Het nieuws dat Bpost ook pakjes op zondag zou leveren, vond ik geen leuk nieuws.
Vorige week donderdag kon ik uitkijken dat ik de komende week een hele week verlof zou hebben. Ik keek ontzettend uit naar de 'me-time' die ik zou hebben. Maandag werd echter duidelijk dat het weekje verlof er helemaal anders zou uitzien. Onverwacht werd het een weekje met Bart en Lucas en Lore thuis. Natuurlijk heb ik wel even gevloekt, maar uiteindelijk is het een week geworden waarvoor ik dankbaar ben.
Dat weekje traagheid heeft mij doen beseffen hoe snel het anders allemaal moet gaan, hoe weinig aandacht ik eigenlijk aan mijn gezin kan besteden. In 'normale' weken is zondag de dag waar we allemaal tot rust komen, een dag waar onze onvoorwaardelijke aandacht aan elkaar kunnen geven. Voor mijn gezin toevallig de enige dag waar we allemaal samen thuis kunnen zijn. In mijn sector werken we ook op zaterdag, de kinderen zitten van maandag tot en met vrijdag in school dus een andere dag kan deze zondag niet vervangen. Het is dus écht een dag die ik koester.
Nu is het Bpost die deze collectieve rustdag aan zich voorbij laat gaan, maar in mijn ogen is het degene die de deur openzet voor anderen om te volgen. Hoe essentieel zijn pakjes ook dat ze op zondag moet geleverd worden? Dat essentiële diensten ook doorlopen op zondag vind ik vanzelfsprekend, maar nu beginnen ook niet-essentiële diensten op zondag te werken.
We leven meer en meer in maatschappij waar alles sneller, perfecter moet zijn, waar grenzen steeds moeten verlegd worden. Een maatschappij waar het niet oké is dat het eens niet perfect is. Ik vind dat best vermoeiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten