Ongeveer een jaar geleden waren we in het COS van Gent waar Lucas de resultaten kreeg van de onderzoeken. Een dag die altijd in mijn geheugen gegrift zal staan. De dag van zijn diagnose was een lastige, emotionele dag. De dag van de resultaten in het COS was minstens even zwaar.
Het was de dag waar we met onze neus op de feiten gedrukt werden. Er werd bepaald hoe groot Lucas zijn achterstand precies was en er werden verschillende mogelijkheden aangeboden hoe we Lucas konden ondersteunen.
Het was een warme dag, een dag die onze Lucas helemaal had uitgeput. Op de bespreking zat hij te spelen, maar zat op een moment op de vloer waar hij ter plekke in slaap viel. Hij oogde zo breekbaar en ik kon niet anders dan tranen in mijn ogen krijgen.
Het leek allemaal zo oneerlijk. Waarom moest Lucas juist degene zijn die dat foutje in zijn DNA had? Waarom had ik dat foutje in mijn DNA en had ik hem dat doorgegeven? Waarom moeten wij de ouders zijn die hierdoor moeten?
Vragen die eigenlijk zinloos zijn, maar nog steeds door mijn hoofd spoken. Toen Lucas nog een baby was, keek ik zo hard uit naar het moment dat we de typische kleutergesprekken zouden hebben en meer zou weten wat er allemaal in zijn hoofdje omgaat. Wat doet het pijn om die gesprekjes nu zachtjesaan met Lore te kunnen voeren, maar niet met Lucas.. Dat gevoel is wel heel dubbel, want ik ben wel ontzettend blij dat ik die wel met Lore kan voeren. Blij dat Lore zo'n stappen vooruit zet.
Maar eerlijk: op momenten zou ik willen dat ze allebei de stappen vooruit zetten die 'normale' kindjes doen. Ik ben nog lang niet op het moment dat ik dit allemaal aanvaard. Ik voel mij ook wel slecht dat ik soms wenste dat Lucas een 'normaal' kindje was, alsof Lucas zo niet goed genoeg is of dat ik hem op deze manier niet graag zou zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten