De hardste noot om te kraken in het leven

'Wat is het leven mooi'. Elke keer sta ik zo tegenover het leven en dan komt weer die harde noot om te kraken. Weer iemand die deze gedachte niet meer zal hebben of niet meer zal kunnen ervaren hoe mooi het leven is.

Ook al weet je dat de dood bij het leven hoort, gaat de gedachte toch altijd door je heen dat het telkens de verkeerde zijn die moeten gaan. Altijd opnieuw weer zo verdomd onverwacht. Of verwacht, maar toch hopend dat het niet zal gebeuren.

Mijn lieve Nonkel Wim waar we enkele jaren geleden het ontzettend slechte nieuws van vernamen dat hij kanker had. Na een lange lijdensweg kwam dan het verdict dat die wrede ziekte niet meer te genezen was.
Nog steeds kan ik het niet geloven dat ik je nooit meer zal zien. Toch blijven de goede herinneringen heel levendig aan jou, lieve Nonkel Wim: hoe ons Sofie staartjes in je haar legde en we plat lagen van het lachen, hoe je altijd goede tips voor ons had, hoe gesteld je op ons was, hoe graag je Farmville speelde en we elkaar hielpen om onze virtuele boerderij groter te maken,...

Ongeveer een jaar geleden moesten we dan geheel onverwacht afscheid nemen van de ontzettend lieve tante van mijn metgezel voor het leven. Daar was weer die ontzettend harde noot om te kraken. Een hersenbloeding. Ook al kende ik je nog niet zo lang, toch heb ik ook goede herinneringen aan jou, Tante Françoise: hoe je altijd in de weer was voor ons op Kerstdag een fantastisch diner te geven (het eten was altijd héérlijk), hoe trots je was toen Virginie je een kleinkind bezorgde, hoe fier je was toen Thierry ging trouwen,... De levenlust en het geluk straalde je telkens uit.

Dinsdagochtend opende ik mijn laptop en ik kon niet geloven wat ik las. Het kon toch niet zijn dat één van onze jongste collega's gestorven was?? Naarmate de dag vorderde drong het door dat het niet gewoon een slechte droom was, maar de harde realiteit. Gestorven in een verkeersongeluk toen je op weg was naar één van de dingen die je het liefste deed in je leven. Jorn, ook al stonden we niet zo dicht bij elkaar, toch raakt het mij ontzettend hard dat we jou moesten afgeven. Ook aan jou heb ik goede herinneringen: Hoe trots je vertelde over de voetbal, hoe blij je was dat je vast mocht beginnen werken in Colruyt Ieper na enkele jaren jobstudent te zijn, hoe je voor iedereen het beste wou en iedereen hielp, hoe trots je was op het werk dat je deed, met hart en ziel werkte je in de wijnrayon: je zou zonder aarzelen zorgen dat hij pico bello stond en dat jijzelf én Mathieu én de rest van team Colruyt Ieper trots op je waren. Je mag er gerust in zijn: we waren/zijn ontzettend trots op jou! Een topcollega!


Lieve, lieve, lieve Nonkel Wim, Tante Françoise en Jorn, jullie worden ontzettend hard gemist. Hoe lang het ook geleden mag zijn of hoe recent het maar gebeurd is: jullie hebben een blijvend plekje in zovele harten, er wordt zoveel aan jullie gedacht en jullie zijn zo onvervangbaar. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die het dichtste bij jullie stonden en die zou ik ontzettend dikke knuffels willen geven! Het gemis en het verdriet bij hen moet onbeschrijfelijk groot zijn. Het leven is zo oneerlijk! Jullie hadden nog een heel leven voor de boeg..

Het blijft de hardste noot  van allemaal om te kraken.
 

De zoektocht naar een evenwicht tussen verschillende passies.

Kan je meerdere passies hebben in je leven en vallen die altijd te combineren zoals je zou willen?


Twee jaar en acht maanden geleden vond ik mijn eerste passie. Een job waar ik ontzettend veel tijd en energie in wou steken. Ook had/heb ik veel ambitie. Zoals in één van mijn vorige blogs (cfr. 'De zoektocht naar werk dat je graag doet') duidelijk werd: een job/bedrijf dat ik warm hart toedraag. Ik had eigenlijk een beetje geluk: op het juiste moment op de juiste plaats.

Vorig jaar in augustus werd duidelijk dat er nog een passie zou bijkomen. Ik deed een zwangerschapstest en jawel, mijn metgezel voor het leven en ik konden uitkijken naar ons eerste kindje. Dat je zo'n kindje zo onvoorwaardelijk graag kan zien en ervoor door een vuur gaan, begrepen we pas ten volle eens ons lief klein wezentje er was. Het is een cliché, maar o zo waar. Je weet pas echt wat moeder- of vaderliefde is als je zelf een kindje hebt. 

Binnen een kleine twee weken zal het moment daar zijn dat ik niet aan één van die twee passies mijn onverdeelde aandacht kan besteden. Ik zal een evenwicht moeten vinden tussen beiden. En eigenlijk tussen drie passies, want sowieso behoort mijn metgezel voor het leven ook tot één van mijn passies, maar als ik dan verder nadenk, zou ik zeker nog enkele passies kunnen vinden die zeker mijn aandacht verdienen. Ik wil het echter nu vooral hebben over die eerste twee passies.  Hoe doe je zoiets eigenlijk, die combineren?  De laatste maanden zou ik, als het financieel haalbaar zou zijn, zonder enige twijfel hebben gekozen voor onze Lucas. Ik begreep zelfs niet dat vrouwen kunnen aftellen/uitkijken om terug te gaan werken. Nu begrijp ik dat nog steeds niet helemaal, maar ik heb wel vrede om terug te gaan werken én zal het nog steeds met hart en ziel doen.
Vorige week moest ik voor de eerste keer terug in de Colruyt zijn om na negen maanden mijn naam weer terug te zien staan op het uurrooster voor drie weken later. Ik ben dan wat blijven rondhangen en het begon dan toch ontzettend hard te kriebelen om er aan te beginnen.

Al zal ik met veel goesting gaan werken en mij voor de volle 100% inzetten, zal het toch niet helemaal zijn zoals het voordien was. Zo zullen bijvoorbeeld de overuren zich waarschijnlijk niet zo snel opstapelen als ze zich voor mijn zwangerschap opstapelden. Natuurlijk zal ik nog steeds af en toe overuren maken, want zoals ze zeggen: 'Gedeelde smart is halve smart'. In teamverband kan je ook niet verwachten dat steeds dezelfde personen die overuren maken. Als het meer gelijk verdeeld is over iedereen, is het ook minder zwaar voor iedereen. Iedereen heeft zijn bezigheden buiten het werk, als het geen kinderen zijn, is het wel een hobby of nog iets anders.

Erg vind ik dat niet dat ik toch niet zo ontzettend veel overuren zal maken: onze Lucas verdient het dat zijn Mama en Papa genoeg aandacht aan hem geven. Wij hebben ervoor gekozen om hem op de wereld te zetten. Het is in de eerste plaats dan ook onze taak om hem zijn belangrijkste opvoeding te geven, met hem mee te lachen als hij vrolijk is, om met hem te wenen en te troosten als hij verdrietig is, om hem verhaaltjes voor te lezen,... Als je kiest voor kinderen moet je er ook voor hen kunnen zijn. Ze verdienen zonder twijfel het gevoel dat je er altijd zal zijn voor hen, dat je die belangrijkste stappen en minder belangrijke stappen bewust meemaakt.

Ik kan dus besluiten dat, zo vlak voor ik terug moet beginnen werken, Lucas altijd op de eerste plaats zal komen en je bepaalde passies soms op een lager pitje moet zetten. Ik zet met plezier die ene passie op een lager pitje voor die andere passie. 

Het verdriet van een ander

Meer dan 200 Irakezen gestorven in Bagdad, in Saoedi Arabië één van de meest heilige plaatsen van de moslims aangevallen en nog verschillende andere plaatsen... Allemaal door de Islamitische Staat.
Het moet gezegd worden. Het zijn niet de eerste aanslagen in die omgeving, maar wel degene waar ik mij schuldig bij voel. Schuldig omdat ik niet eerder zo begaan was met deze mensen. In die regio zijn al zoveel jaren conflicten en toch raakte mij dit niet zo hard. Natuurlijk vond ik dit wel erg, maar mij echt zo voelen zoals bij deze aanslagen had ik nog niet gedaan.

Waarom eigenlijk? Ik vermoed omdat ik nooit echt doorhad wat het eigenlijk allemaal inhield en welke emoties deze mensen ervaren. Het was ook een beetje 'gewoon' geworden om over bepaalde plaatsen in de wereld te horen dat er weer een bomaanslag was. Als je zelf iets niet meemaakt, kunnen we ons minder gemakkelijk inleven in een situatie. Je kan je niet inbeelden wat het met een mens doet.
Het is misschien erg om te zeggen, maar op een manier is het toch 'goed' geweest de aanslagen in Parijs en Brussel. Veel mensen hebben eindelijk het bewustzijn gekregen wat andere mensen in bepaalde regio's van de wereld dagelijks meemaken.
Wij hebben dan nog geluk dat we maar een klein deeltje hebben gevoeld van wat die mensen elke dag voelen. Elke dag de ongerustheid dat er mensen het leven gaan laten of dat het zelf je laatste dag kan zijn. Ongerust naar je werk gaan, ongerust thuis zijn, ongerust over je kinderen die naar school gaan,.. Altijd en overal ongerust.

De voorbije golf van aanslagen leerde mij dus opnieuw een belangrijke les. Het inleven in mensen ongeacht hun huidskleur, geloof, woonplaats,... Niet alleen in de kleine dingen, maar ook in de grote dingen zoals de aanslagen. Laten we daarbij vooral consequent blijven. Wat voor de één voor verdriet zorgt, zal waarschijnlijk ook voor de ander voor verdriet zorgen. En ook al zorgt het voor de ander niet voor verdriet laten we dan toch op zijn minst begrip hebben voor de ene. Laten we bij bepaalde gebeurtenissen die 'verder van ons bed' zijn ook eens wat meer stilstaan en zeker ook onze steun betuigen en 'vechten' voor verandering. Het gaat tenslotte allemaal over mensen.

Immens verdriet in tijden van geweld.

We hadden gisterenavond een rustig avondje in de zetel gepland. Rond 22 uur werden we opgeschrikt door een nieuwe aanslag in Turkije. Na de aanslagen in Parijs en Brussel raken zo'n aanslagen ons des te meer. Het is geen 'Ver van ons bed - gebeurtenis' meer. Dat werd al duidelijk na Parijs. Nog meer na de aanslagen in Zaventem en de metro.

Na de aanslagen in Brussel ben ik mij beginnen afvragen waarom ik zo van de kaart was, meer dan door de aanslag van bijvoorbeeld Anders Breivik in Noorwegen in 2011. Natuurlijk was ik door Brussel meer van de kaart, omdat het nu echt héél dichtbij gebeurde en je niet meer kon zeggen dat we sowieso in België wel veilig zijn. Dat was echter niet de enige reden. Bij zo iemand als Anders Breivik kan je jezelf nog sussen met de gedachte dat het een enkeling is. Met de aanslagen in Parijs en Brussel werd duidelijk dat dit echt geen enkeling was of een alleenstaand geval. De aanslagen komen van een organisatie met blijkbaar een ontzettend grote achterban die tot een ongelooflijk geweld in staat is.
Daarnaast word ik ontzettend verdrietig dat mensen het op zo'n brutale manier moeten duidelijk maken dat ze het niet eens zijn met andere bevolkingsgroepen en culturen. Het is te verstaan dat mensen het niet altijd eens zijn met elkaar, dat verschillende culturen anders over bepaalde dingen denken, maar waarom kunnen we de ander niet in zijn waarde laten en respect opbrengen voor elkaars mening en manier van leven? We komen nu veel meer dan vroeger in aanraking met andere culturen, maar als je in aanraking komt met andere culturen is het ook de bedoeling dat je respect opbrengt voor die andere cultuur.
Anderhalf jaar geleden zijn mijn metgezel voor het leven en ik naar Vietnam en Cambodja geweest. We zijn op heilige plaatsen geweest waar je niet met blote schouders mag rondlopen. Toch zag je mensen die zich hier niets van aantrokken en zelfs kwaad werden als ze hierop aangesproken werden. Dan kan ik alleen maar begrijpen dat de mensen die in die cultuur leven gefrustreerd geraken. Het rechtvaardigt natuurlijk geen geweld.

Globalisering is iets heel moois, maar het heeft ook een ontzettend donkere keerzijde. Er moeten veel meer meningen, ideeën met elkaar verzoend worden. Het respect voor elkaars mening, gedachtengoed is momenteel ver zoek.

Mijn hart bloedt als ik al dat ongenoegen, onbegrip zie in de wereld. De aanslag in Turkije en alle andere aanslagen maken nog maar eens duidelijk dat mensen nog niet vredevol kunnen samenleven. Ik kan alleen maar hopen dat we een oplossing vinden die voor alle mensen oké is.

We mogen ons leven niet door angst laten leiden, maar in deze tijden denk ik dat het wel normaal is dat je wel angst, radeloosheid, verdriet,... voelt. Belangrijk hierbij is dat je deze emoties kwijt kan en dat je luistert naar de andere en begrip kan opbrengen voor elkaar.

Laat ons hopen dat onze kinderen kunnen opgroeien in een wereld met minder geweld en meer respect voor elkaar. 

De zoektocht naar werk dat je graag doet.

Waarom ik Colruyt een warm hart toedraag? En waarom alle mensen hun werk een warm hart zouden moeten toedragen.

Ze hebben mij twee jaar en half geleden de kans gegeven om in een sector aan de slag te gaan die ik van haar noch pluim kende. Na enkele ontgoochelingen in het onderwijs ( de sector waarvoor ik een diploma op zak heb), werd ik er toe gedwongen een andere weg in te slaan. 
Ergens aan de slag gaan waar je het juiste diploma niet voor hebt, is niet eenvoudig. Nog minder is het om bedrijven te vinden die je een kans willen geven, ondanks de mogelijkheid dat je later toch naar de sector terug gaat waarvoor je een diploma hebt behaald. Of dat ze schrik hebben dat je je gaat vervelen in de functie waarvoor je zelf solliciteert, omdat het 'maar' bureauwerk is.

Het bedrijf Colruyt kon zo'n mogelijkheden naast zich neerleggen en zien dat ik een persoon was met de motivatie om te werken en dat ik mij voor de volle 100 procent zou inzetten als ze mij de kans gaven.
Ja, ik zou werken op een lager niveau dan waarvoor ik gestudeerd had, maar ik zou tenminste werk hebben.  Met zo'n ingesteldheid begon ik toch een beetje bij Colruyt. Tot ik Colruyt leerde kennen en merkte dat dit een job was die mij goed lag.
Colruyt investeert ontzettend in de persoonlijke ontwikkeling en het talent van zijn werknemers. Ze investeren in de opleiding van hun werknemers. Zo begin je bij Colruyt als bediende verkoper en is er een ancien die je de kneepjes van het vak leert en de winkel leert kennen. Na die intensieve weken rayons aanvullen, heb je wel een redelijke productkennis. Daarna krijg je nog verschillende kassa - opleidingen en modules om Colruyt in zijn geheel beter te leren kennen. (En nee, het leren zakken, dozen vullen is niet zo'n opleiding. ;-) ) Zo maken ze van hun werknemers bekwame mensen die kwaliteitsvol werk kunnen afleveren.
Wanneer ze binnen Colruyt merken dat je nog meer talent hebt, kan je opklimmen naar hogere functies, zelfs met een 'laag' diploma. Door in te zetten op opleidingen binnen het bedrijf, zorgen ze ervoor dat werknemers die bepaalde kennis nog missen voor een bepaalde functie, maar wel zeker zo bekwaam zijn, deze toch nog kunnen bijschaven. Zo kan een bediende-verkoper opklimmen tot de functie eerste verkoper of gerant van een winkel. Het is ook altijd zo dat die eerste verkopers of geranten altijd starten in het bedrijf als bediende - verkoper. Je start bij het begin en dan zien ze wel verder wat je mogelijkheden zijn.
Toch krijg je in de winkels niet het gevoel dat die eerste verkopers of geranten zich meer voelen of belangrijker zijn dan de 'gewone' bediende - verkopers. Er wordt geluisterd naar voorstellen van bediende-verkopers en zo'n voorstellen kunnen zeker uitgeprobeerd worden.
Kortom, Colruyt is een bedrijf dat op de weg naar succes haar werknemers niet vergeet en ziet dat ze hun werknemers nodig hebben om tot dat succes te komen. Ze geven hun personeel de beste ontwikkelingskansen en waarderen wat ze doen.

Doordat ik Colruyt een warm hart toedraag, ga ik ook elke dag met plezier werken. In die twee jaar en half ben ik nog nooit een dag tegen mijn zin gaan werken. Dit plezier zorgt ervoor dat ik gemotiveerd ben om mijn werk goed te doen.

We zouden met zijn allen moeten streven naar werk dat we graag doen. In die zoektocht naar werk dat we graag doen, zouden we alle kansen moeten krijgen om ons te ontwikkelen.
Belangrijk is dat mensen die laaggeschoold zijn ook de kans krijgen op de job die hen interesseert. Er zou ingezet moeten worden om in het werkveld hun kennis bij te schaven en te voldoen aan de nodige competenties.Voor velen is de drempel om terug te studeren veel te groot om verschillende redenen. Ik denk maar aan het prijskaartje, tijd,... De drempel om binnen het werkveld kennis bij te schaven is veel kleiner en zeker mogelijk. Een bedrijf als Colruyt bewijst dit.

Het is niet omdat je in die vroege fase in je leven niet op die trein bent kunnen springen, dat je daarna de kans niet meer mag krijgen.  

De noodzaak van een laptop/smartphone..

' Ja, kinderen ( zelfs in de lagere school) hebben een tablet, smartphone nodig. Je kan niet achter blijven' hoorde ik toen ik ongeveer een weekje was bevallen van mijn lieftallige zoon. Als het zo verder gaat, zetten we die dingen nog op onze geboortelijst. Toch zal ik er voor vechten dat mijn lieve zoon die tablet, smartphone zo lang mogelijk niet heeft. Want werkelijk, welke meerwaarde heeft zo'n ding eigenlijk? Zeker als je zo jong bent. Er zullen wel dingen zijn waarvoor ze handig zijn, maar vergeten we dan toch niet waar het echt om draait in het leven?

Een frappant voorbeeld hier is: In Japan krijgt een jongen in een internetcafé een elektrische schok. Behalve zijn broer kijkt hier niemand naar om. Zo verknocht zijn ze allemaal aan hun computer, dat ze zelfs alle menselijke contact uit het oog verliezen. Er kan iemand sterven zonder dat er ook maar één iemand heeft opgekeken. In wat voor een wereld leven we dan eigenlijk? Wat leren wij onze jeugd eigenlijk aan?

Die technologische evolutie maakte de wereld voor veel mensen kleiner, maar maakte ons direct ook meer wereldvreemd.  Bart Peeters verwoordt het mooi in zijn liedje 'Pinguin op Antarctica'
'Je kan chatten met een pinguin op Antarctica. Je kan mailen met de maan Zou er dan binnen de elektronica Niets tegen misverstaan bestaan Waarom kunnen wij Waarom kunnen wij Kunnen wij mekaar niet meer verstaan De wereld is een dorp Een dorp met kosten aan Vreemd dat we mekaar niet meer verstaan'

Afspreken met vrienden om dan met zijn allen op de smartphone te spelen, berichtjes naar anderen te sturen en eigenlijk totaal niet weten wat de anderen bezighoudt.

Ik geloof dus niet dat jongeren zo'n dingen nodig hebben en ben ik blij dat mijn ouders ons pas toestemming gaven om een gsm te krijgen wanneer we 16 jaar werden. Natuurlijk waren wij wel blij dat we EINDELIJK die gsm kregen, maar achteraf gezien was het de beste beslissing om daar tot die tijd mee te wachten. Ook werden onze computeruurtjes beperkt en met één computer en drie kinderen moest je leren om je beurt af te wachten. Onze computer stond ook steeds in de living. Je kon je niet afzonderen. Ik geloof niet dat jongeren het ultieme geluk vinden aan hun computer, op hun smartphone.

Ik ben er echter wel van overtuigd dat het soms een handig hulpmiddel kan zijn: tijdstippen/ plaatsen afspreken met vrienden, het contact onderhouden met familie/vrienden die in een ander land wonen,.. We zijn alleen vergeten waarvoor de computer, gsm,.. eigenlijk uitgevonden zijn.

Doorheen de tijd ben ik zelf een beetje uit het oog verloren dat je die computer, gsm,.. best kunt missen. Het gebeurt zelden dat ik mijn gsm niet mee heb als ik de deur uitga. Als ik hem dan al eens vergeten ben, ben ik niet gerust. Stel nu dat iemand voor iets belangrijks belt en ik heb dat gemist? Maar is dat effectief zo belangrijk? Zijn er dingen die écht niet kunnen wachten?
Ook ik zit regelmatig voor mijn computer terwijl ik beter wat meer aandacht zou geven aan mijn metgezel voor het leven en vice versa. Of wat meer van het zonnetje genieten.  Een goed begin was toen ik in september en november een paar dagen bij mijn ouders ging logeren en mijn laptop gewoon thuis liet. Zo kon ik meer genieten van het gezelschap van mijn ouders en mijn metgezel voor het leven kon ik wel even bellen met de telefoon van mijn ouders.
Het is echt wel niet zo belangrijk om die status op Facebook te zetten of die foto te delen... Mijn metgezel voor het leven en ik hebben toen ik zwanger was direct de regel gesteld dat we geen foto's van onze zoon op Facebook zouden zetten. Als we die foto's aan bepaalde mensen willen laten zien dan spreken we er wel mee af, want wie weet is onze zoon later helemaal niet blij dat we zoveel foto's van hem op Facebook hebben gezet. Wij kunnen dat niet in zijn plaats beslissen. We kunnen best trots zijn op onze zoon en dat laten zien zonder die foto's op Facebook te zetten en te zien hoeveel 'likes' we er wel voor zouden krijgen.  

Het wordt tijd dat ik die computer wat meer uit laat staan, mijn gsm wat meer 'vergeet' als ik naar buiten ga.
Zeker als ik mijn lieftallige zoon wil leren dat er belangrijkere zaken zijn dan die computer, gsm,.. Laat mijn zoontje maar buiten spelen, vriendjes maken, de wereld ontdekken,... Daar leren ze uiteindelijk het meeste van.

De eindtoets

Er was eens een meisje. Het meisje zat in de lagere school en voelde haar in haar klasje helemaal op haar plaats. Ze kon zonder problemen naar het zesde leerjaar gaan. Op het einde van het zesde leerjaar wachtte haar de interdiocesane proeven. Hier slaagde ze met vlag en wimpel voor. Ze kreeg een gunstig advies voor de richting moderne in de secundaire school. Haar eerste jaar haalde ze zonder al te veel problemen, maar in het tweede jaar voelde ze haar niet goed in haar vel en waren de resultaten ook niet naar behoren. Er werd haar aangeraden om een andere richting te zoeken. Uiteindelijk kwam ze in de technische richting Sociaal en Technische wetenschappen terecht. Hier voelde ze haar veel meer op haar plaats en slaagde ze met onderscheiding. De adviezen van de klassenraden waren duidelijk: universitaire studies zouden te hoog gegrepen zijn. Ze begon vol goede moed aan de bachelor leerkracht lager onderwijs. Al snel werd duidelijk dat deze richting toch niet op haar lijf geschreven was en besloot deze studie te stoppen. Ze dacht het volgende semester goed na van wat ze nu eigenlijk écht wilde doen. Ze kwam tot het besluit dat ze ontzettend geïnteresseerd was in de universitaire studie Taal- en letterkunde. Tegen het advies van de leerkrachten van de middelbare school begon ze aan deze studie en uiteindelijk behaalde ze haar universitair diploma.

Dit verhaal maakt duidelijk dat toetsen, resultaten en richtingen niet alles zeggen. Er kunnen externe factoren zijn die een invloed hebben op het resultaat. Het helpt dan ook niet dat mensen die je horen te begeleiden, zeggen dat je het toch niet zal halen. Je moet al verdomd sterk in je schoenen staan én steun van het thuisfront krijgen om zo'n adviezen naast je neer te leggen. Al denk ik niet dat het altijd eenvoudig is om die externe factoren in te schatten. 
De eindtoets op het einde van het zesde leerjaar is geen oplossing voor de leerlingen die op dat bepaald moment niet in staat zijn een goed resultaat neer te zetten. De eindtoets maakt wel duidelijk dat bepaalde leerlingen de eindtermen niet gehaald hebben, maar het helpt hen niet verder. De eindtoets komt eigenlijk te laat, want dan kan er niets meer aan gedaan worden.
Leerlingen krijgen hierdoor alleen maar meer het gevoel dat ze MOETEN presteren op dat moment en wie niet slaagt, valt uit de boot. Helemaal niet motiverend en werkt faalangst in de hand!

Waarom die 'eindtoets' niet in het midden van het schooljaar? Zo krijgt de leerkracht een duidelijker beeld waar bepaalde leerlingen nog begeleiding nodig hebben. Er moet dan wel ruimte zijn om die begeleiding ook te kunnen geven en te zoeken naar ' het waarom' bepaalde leerlingen niet slagen of naar manieren waarop leerlingen de leerstof wel kunnen begrijpen. 
Het is kort door de bocht om te zeggen dat de leerlingen die niet slagen gewoon te dom zijn en het gewoon niet aankunnen.
Akkoord. De leerlingen zullen veel intensiever begeleid moeten worden en in de grote klassen van tegenwoordig is dit niet mogelijk.  Dit kan opgelost worden door de klasgroepen kleiner te maken. Dit is dan ook nog eens een win win - situatie voor leerkrachten, want dan zullen er meer leerkrachten aan de slag kunnen gaan en worden er dus meer jobs gecreëerd.
De leerplannen zitten ook zo vol dat het haast onmogelijk is om bij bepaalde onderwerpen langer te blijven stilstaan. Waarom in de leerplannen niet meer plaats geven voor individuele begeleiding? 

Door deze maatregelen en waarschijnlijk nog vele andere maatregelen kunnen we er voor zorgen dat de 'zwakkere' leerlingen niet weer de dupe worden. Leerlingen hoeven dan niet het gevoel te krijgen dat ze de bal nooit mogen misslaan. Er zullen meer leerlingen de eindtermen halen en niet enkel de sterkste.

De onderwijshervorming heeft nog een lange weg te gaan..

Waarom een blog?

De laatste maanden heb ik veel tijd om de gebeurtenissen in België, de wereld,... te volgen.

Bij die gebeurtenissen komt het steeds vaker voor dat ik hier een uitgesproken mening over heb. Die mening wil ik ergens kwijt kunnen. Facebook leek mij niet het ideale medium, omdat ik vind dat Facebook een medium voor vrienden is en ik een breder publiek wil bereiken. Twitter leek mij evenmin geschikt, omdat je hier korte gedachtekronkels post. 
Via een blogspot kan ik mijn mening kwijt én kan ik deze ook deftig onderbouwen. 

Wordt vervolgd...