We hadden gisterenavond een rustig avondje in de zetel gepland. Rond 22 uur werden we opgeschrikt door een nieuwe aanslag in Turkije. Na de aanslagen in Parijs en Brussel raken zo'n aanslagen ons des te meer. Het is geen 'Ver van ons bed - gebeurtenis' meer. Dat werd al duidelijk na Parijs. Nog meer na de aanslagen in Zaventem en de metro.
Na de aanslagen in Brussel ben ik mij beginnen afvragen waarom ik zo van de kaart was, meer dan door de aanslag van bijvoorbeeld Anders Breivik in Noorwegen in 2011. Natuurlijk was ik door Brussel meer van de kaart, omdat het nu echt héél dichtbij gebeurde en je niet meer kon zeggen dat we sowieso in België wel veilig zijn. Dat was echter niet de enige reden. Bij zo iemand als Anders Breivik kan je jezelf nog sussen met de gedachte dat het een enkeling is. Met de aanslagen in Parijs en Brussel werd duidelijk dat dit echt geen enkeling was of een alleenstaand geval. De aanslagen komen van een organisatie met blijkbaar een ontzettend grote achterban die tot een ongelooflijk geweld in staat is.
Daarnaast word ik ontzettend verdrietig dat mensen het op zo'n brutale manier moeten duidelijk maken dat ze het niet eens zijn met andere bevolkingsgroepen en culturen. Het is te verstaan dat mensen het niet altijd eens zijn met elkaar, dat verschillende culturen anders over bepaalde dingen denken, maar waarom kunnen we de ander niet in zijn waarde laten en respect opbrengen voor elkaars mening en manier van leven? We komen nu veel meer dan vroeger in aanraking met andere culturen, maar als je in aanraking komt met andere culturen is het ook de bedoeling dat je respect opbrengt voor die andere cultuur.
Anderhalf jaar geleden zijn mijn metgezel voor het leven en ik naar Vietnam en Cambodja geweest. We zijn op heilige plaatsen geweest waar je niet met blote schouders mag rondlopen. Toch zag je mensen die zich hier niets van aantrokken en zelfs kwaad werden als ze hierop aangesproken werden. Dan kan ik alleen maar begrijpen dat de mensen die in die cultuur leven gefrustreerd geraken. Het rechtvaardigt natuurlijk geen geweld.
Globalisering is iets heel moois, maar het heeft ook een ontzettend donkere keerzijde. Er moeten veel meer meningen, ideeën met elkaar verzoend worden. Het respect voor elkaars mening, gedachtengoed is momenteel ver zoek.
Mijn hart bloedt als ik al dat ongenoegen, onbegrip zie in de wereld. De aanslag in Turkije en alle andere aanslagen maken nog maar eens duidelijk dat mensen nog niet vredevol kunnen samenleven. Ik kan alleen maar hopen dat we een oplossing vinden die voor alle mensen oké is.
We mogen ons leven niet door angst laten leiden, maar in deze tijden denk ik dat het wel normaal is dat je wel angst, radeloosheid, verdriet,... voelt. Belangrijk hierbij is dat je deze emoties kwijt kan en dat je luistert naar de andere en begrip kan opbrengen voor elkaar.
Laat ons hopen dat onze kinderen kunnen opgroeien in een wereld met minder geweld en meer respect voor elkaar.
Na de aanslagen in Brussel ben ik mij beginnen afvragen waarom ik zo van de kaart was, meer dan door de aanslag van bijvoorbeeld Anders Breivik in Noorwegen in 2011. Natuurlijk was ik door Brussel meer van de kaart, omdat het nu echt héél dichtbij gebeurde en je niet meer kon zeggen dat we sowieso in België wel veilig zijn. Dat was echter niet de enige reden. Bij zo iemand als Anders Breivik kan je jezelf nog sussen met de gedachte dat het een enkeling is. Met de aanslagen in Parijs en Brussel werd duidelijk dat dit echt geen enkeling was of een alleenstaand geval. De aanslagen komen van een organisatie met blijkbaar een ontzettend grote achterban die tot een ongelooflijk geweld in staat is.
Daarnaast word ik ontzettend verdrietig dat mensen het op zo'n brutale manier moeten duidelijk maken dat ze het niet eens zijn met andere bevolkingsgroepen en culturen. Het is te verstaan dat mensen het niet altijd eens zijn met elkaar, dat verschillende culturen anders over bepaalde dingen denken, maar waarom kunnen we de ander niet in zijn waarde laten en respect opbrengen voor elkaars mening en manier van leven? We komen nu veel meer dan vroeger in aanraking met andere culturen, maar als je in aanraking komt met andere culturen is het ook de bedoeling dat je respect opbrengt voor die andere cultuur.
Anderhalf jaar geleden zijn mijn metgezel voor het leven en ik naar Vietnam en Cambodja geweest. We zijn op heilige plaatsen geweest waar je niet met blote schouders mag rondlopen. Toch zag je mensen die zich hier niets van aantrokken en zelfs kwaad werden als ze hierop aangesproken werden. Dan kan ik alleen maar begrijpen dat de mensen die in die cultuur leven gefrustreerd geraken. Het rechtvaardigt natuurlijk geen geweld.
Globalisering is iets heel moois, maar het heeft ook een ontzettend donkere keerzijde. Er moeten veel meer meningen, ideeën met elkaar verzoend worden. Het respect voor elkaars mening, gedachtengoed is momenteel ver zoek.
Mijn hart bloedt als ik al dat ongenoegen, onbegrip zie in de wereld. De aanslag in Turkije en alle andere aanslagen maken nog maar eens duidelijk dat mensen nog niet vredevol kunnen samenleven. Ik kan alleen maar hopen dat we een oplossing vinden die voor alle mensen oké is.
We mogen ons leven niet door angst laten leiden, maar in deze tijden denk ik dat het wel normaal is dat je wel angst, radeloosheid, verdriet,... voelt. Belangrijk hierbij is dat je deze emoties kwijt kan en dat je luistert naar de andere en begrip kan opbrengen voor elkaar.
Laat ons hopen dat onze kinderen kunnen opgroeien in een wereld met minder geweld en meer respect voor elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten