'Wat is het leven mooi'. Elke keer sta ik zo tegenover het leven en dan komt weer die harde noot om te kraken. Weer iemand die deze gedachte niet meer zal hebben of niet meer zal kunnen ervaren hoe mooi het leven is.
Ook al weet je dat de dood bij het leven hoort, gaat de gedachte toch altijd door je heen dat het telkens de verkeerde zijn die moeten gaan. Altijd opnieuw weer zo verdomd onverwacht. Of verwacht, maar toch hopend dat het niet zal gebeuren.
Mijn lieve Nonkel Wim waar we enkele jaren geleden het ontzettend slechte nieuws van vernamen dat hij kanker had. Na een lange lijdensweg kwam dan het verdict dat die wrede ziekte niet meer te genezen was.
Nog steeds kan ik het niet geloven dat ik je nooit meer zal zien. Toch blijven de goede herinneringen heel levendig aan jou, lieve Nonkel Wim: hoe ons Sofie staartjes in je haar legde en we plat lagen van het lachen, hoe je altijd goede tips voor ons had, hoe gesteld je op ons was, hoe graag je Farmville speelde en we elkaar hielpen om onze virtuele boerderij groter te maken,...
Ongeveer een jaar geleden moesten we dan geheel onverwacht afscheid nemen van de ontzettend lieve tante van mijn metgezel voor het leven. Daar was weer die ontzettend harde noot om te kraken. Een hersenbloeding. Ook al kende ik je nog niet zo lang, toch heb ik ook goede herinneringen aan jou, Tante Françoise: hoe je altijd in de weer was voor ons op Kerstdag een fantastisch diner te geven (het eten was altijd héérlijk), hoe trots je was toen Virginie je een kleinkind bezorgde, hoe fier je was toen Thierry ging trouwen,... De levenlust en het geluk straalde je telkens uit.
Dinsdagochtend opende ik mijn laptop en ik kon niet geloven wat ik las. Het kon toch niet zijn dat één van onze jongste collega's gestorven was?? Naarmate de dag vorderde drong het door dat het niet gewoon een slechte droom was, maar de harde realiteit. Gestorven in een verkeersongeluk toen je op weg was naar één van de dingen die je het liefste deed in je leven. Jorn, ook al stonden we niet zo dicht bij elkaar, toch raakt het mij ontzettend hard dat we jou moesten afgeven. Ook aan jou heb ik goede herinneringen: Hoe trots je vertelde over de voetbal, hoe blij je was dat je vast mocht beginnen werken in Colruyt Ieper na enkele jaren jobstudent te zijn, hoe je voor iedereen het beste wou en iedereen hielp, hoe trots je was op het werk dat je deed, met hart en ziel werkte je in de wijnrayon: je zou zonder aarzelen zorgen dat hij pico bello stond en dat jijzelf én Mathieu én de rest van team Colruyt Ieper trots op je waren. Je mag er gerust in zijn: we waren/zijn ontzettend trots op jou! Een topcollega!
Lieve, lieve, lieve Nonkel Wim, Tante Françoise en Jorn, jullie worden ontzettend hard gemist. Hoe lang het ook geleden mag zijn of hoe recent het maar gebeurd is: jullie hebben een blijvend plekje in zovele harten, er wordt zoveel aan jullie gedacht en jullie zijn zo onvervangbaar. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die het dichtste bij jullie stonden en die zou ik ontzettend dikke knuffels willen geven! Het gemis en het verdriet bij hen moet onbeschrijfelijk groot zijn. Het leven is zo oneerlijk! Jullie hadden nog een heel leven voor de boeg..
Het blijft de hardste noot van allemaal om te kraken.
Ook al weet je dat de dood bij het leven hoort, gaat de gedachte toch altijd door je heen dat het telkens de verkeerde zijn die moeten gaan. Altijd opnieuw weer zo verdomd onverwacht. Of verwacht, maar toch hopend dat het niet zal gebeuren.
Mijn lieve Nonkel Wim waar we enkele jaren geleden het ontzettend slechte nieuws van vernamen dat hij kanker had. Na een lange lijdensweg kwam dan het verdict dat die wrede ziekte niet meer te genezen was.
Nog steeds kan ik het niet geloven dat ik je nooit meer zal zien. Toch blijven de goede herinneringen heel levendig aan jou, lieve Nonkel Wim: hoe ons Sofie staartjes in je haar legde en we plat lagen van het lachen, hoe je altijd goede tips voor ons had, hoe gesteld je op ons was, hoe graag je Farmville speelde en we elkaar hielpen om onze virtuele boerderij groter te maken,...
Ongeveer een jaar geleden moesten we dan geheel onverwacht afscheid nemen van de ontzettend lieve tante van mijn metgezel voor het leven. Daar was weer die ontzettend harde noot om te kraken. Een hersenbloeding. Ook al kende ik je nog niet zo lang, toch heb ik ook goede herinneringen aan jou, Tante Françoise: hoe je altijd in de weer was voor ons op Kerstdag een fantastisch diner te geven (het eten was altijd héérlijk), hoe trots je was toen Virginie je een kleinkind bezorgde, hoe fier je was toen Thierry ging trouwen,... De levenlust en het geluk straalde je telkens uit.
Dinsdagochtend opende ik mijn laptop en ik kon niet geloven wat ik las. Het kon toch niet zijn dat één van onze jongste collega's gestorven was?? Naarmate de dag vorderde drong het door dat het niet gewoon een slechte droom was, maar de harde realiteit. Gestorven in een verkeersongeluk toen je op weg was naar één van de dingen die je het liefste deed in je leven. Jorn, ook al stonden we niet zo dicht bij elkaar, toch raakt het mij ontzettend hard dat we jou moesten afgeven. Ook aan jou heb ik goede herinneringen: Hoe trots je vertelde over de voetbal, hoe blij je was dat je vast mocht beginnen werken in Colruyt Ieper na enkele jaren jobstudent te zijn, hoe je voor iedereen het beste wou en iedereen hielp, hoe trots je was op het werk dat je deed, met hart en ziel werkte je in de wijnrayon: je zou zonder aarzelen zorgen dat hij pico bello stond en dat jijzelf én Mathieu én de rest van team Colruyt Ieper trots op je waren. Je mag er gerust in zijn: we waren/zijn ontzettend trots op jou! Een topcollega!
Lieve, lieve, lieve Nonkel Wim, Tante Françoise en Jorn, jullie worden ontzettend hard gemist. Hoe lang het ook geleden mag zijn of hoe recent het maar gebeurd is: jullie hebben een blijvend plekje in zovele harten, er wordt zoveel aan jullie gedacht en jullie zijn zo onvervangbaar. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die het dichtste bij jullie stonden en die zou ik ontzettend dikke knuffels willen geven! Het gemis en het verdriet bij hen moet onbeschrijfelijk groot zijn. Het leven is zo oneerlijk! Jullie hadden nog een heel leven voor de boeg..
Het blijft de hardste noot van allemaal om te kraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten