Kan je meerdere passies hebben in je leven en vallen die altijd te combineren zoals je zou willen?
Twee jaar en acht maanden geleden vond ik mijn eerste passie. Een job waar ik ontzettend veel tijd en energie in wou steken. Ook had/heb ik veel ambitie. Zoals in één van mijn vorige blogs (cfr. 'De zoektocht naar werk dat je graag doet') duidelijk werd: een job/bedrijf dat ik warm hart toedraag. Ik had eigenlijk een beetje geluk: op het juiste moment op de juiste plaats.
Vorig jaar in augustus werd duidelijk dat er nog een passie zou bijkomen. Ik deed een zwangerschapstest en jawel, mijn metgezel voor het leven en ik konden uitkijken naar ons eerste kindje. Dat je zo'n kindje zo onvoorwaardelijk graag kan zien en ervoor door een vuur gaan, begrepen we pas ten volle eens ons lief klein wezentje er was. Het is een cliché, maar o zo waar. Je weet pas echt wat moeder- of vaderliefde is als je zelf een kindje hebt.
Binnen een kleine twee weken zal het moment daar zijn dat ik niet aan één van die twee passies mijn onverdeelde aandacht kan besteden. Ik zal een evenwicht moeten vinden tussen beiden. En eigenlijk tussen drie passies, want sowieso behoort mijn metgezel voor het leven ook tot één van mijn passies, maar als ik dan verder nadenk, zou ik zeker nog enkele passies kunnen vinden die zeker mijn aandacht verdienen. Ik wil het echter nu vooral hebben over die eerste twee passies. Hoe doe je zoiets eigenlijk, die combineren? De laatste maanden zou ik, als het financieel haalbaar zou zijn, zonder enige twijfel hebben gekozen voor onze Lucas. Ik begreep zelfs niet dat vrouwen kunnen aftellen/uitkijken om terug te gaan werken. Nu begrijp ik dat nog steeds niet helemaal, maar ik heb wel vrede om terug te gaan werken én zal het nog steeds met hart en ziel doen.
Vorige week moest ik voor de eerste keer terug in de Colruyt zijn om na negen maanden mijn naam weer terug te zien staan op het uurrooster voor drie weken later. Ik ben dan wat blijven rondhangen en het begon dan toch ontzettend hard te kriebelen om er aan te beginnen.
Al zal ik met veel goesting gaan werken en mij voor de volle 100% inzetten, zal het toch niet helemaal zijn zoals het voordien was. Zo zullen bijvoorbeeld de overuren zich waarschijnlijk niet zo snel opstapelen als ze zich voor mijn zwangerschap opstapelden. Natuurlijk zal ik nog steeds af en toe overuren maken, want zoals ze zeggen: 'Gedeelde smart is halve smart'. In teamverband kan je ook niet verwachten dat steeds dezelfde personen die overuren maken. Als het meer gelijk verdeeld is over iedereen, is het ook minder zwaar voor iedereen. Iedereen heeft zijn bezigheden buiten het werk, als het geen kinderen zijn, is het wel een hobby of nog iets anders.
Erg vind ik dat niet dat ik toch niet zo ontzettend veel overuren zal maken: onze Lucas verdient het dat zijn Mama en Papa genoeg aandacht aan hem geven. Wij hebben ervoor gekozen om hem op de wereld te zetten. Het is in de eerste plaats dan ook onze taak om hem zijn belangrijkste opvoeding te geven, met hem mee te lachen als hij vrolijk is, om met hem te wenen en te troosten als hij verdrietig is, om hem verhaaltjes voor te lezen,... Als je kiest voor kinderen moet je er ook voor hen kunnen zijn. Ze verdienen zonder twijfel het gevoel dat je er altijd zal zijn voor hen, dat je die belangrijkste stappen en minder belangrijke stappen bewust meemaakt.
Ik kan dus besluiten dat, zo vlak voor ik terug moet beginnen werken, Lucas altijd op de eerste plaats zal komen en je bepaalde passies soms op een lager pitje moet zetten. Ik zet met plezier die ene passie op een lager pitje voor die andere passie.
Twee jaar en acht maanden geleden vond ik mijn eerste passie. Een job waar ik ontzettend veel tijd en energie in wou steken. Ook had/heb ik veel ambitie. Zoals in één van mijn vorige blogs (cfr. 'De zoektocht naar werk dat je graag doet') duidelijk werd: een job/bedrijf dat ik warm hart toedraag. Ik had eigenlijk een beetje geluk: op het juiste moment op de juiste plaats.
Vorig jaar in augustus werd duidelijk dat er nog een passie zou bijkomen. Ik deed een zwangerschapstest en jawel, mijn metgezel voor het leven en ik konden uitkijken naar ons eerste kindje. Dat je zo'n kindje zo onvoorwaardelijk graag kan zien en ervoor door een vuur gaan, begrepen we pas ten volle eens ons lief klein wezentje er was. Het is een cliché, maar o zo waar. Je weet pas echt wat moeder- of vaderliefde is als je zelf een kindje hebt.
Binnen een kleine twee weken zal het moment daar zijn dat ik niet aan één van die twee passies mijn onverdeelde aandacht kan besteden. Ik zal een evenwicht moeten vinden tussen beiden. En eigenlijk tussen drie passies, want sowieso behoort mijn metgezel voor het leven ook tot één van mijn passies, maar als ik dan verder nadenk, zou ik zeker nog enkele passies kunnen vinden die zeker mijn aandacht verdienen. Ik wil het echter nu vooral hebben over die eerste twee passies. Hoe doe je zoiets eigenlijk, die combineren? De laatste maanden zou ik, als het financieel haalbaar zou zijn, zonder enige twijfel hebben gekozen voor onze Lucas. Ik begreep zelfs niet dat vrouwen kunnen aftellen/uitkijken om terug te gaan werken. Nu begrijp ik dat nog steeds niet helemaal, maar ik heb wel vrede om terug te gaan werken én zal het nog steeds met hart en ziel doen.
Vorige week moest ik voor de eerste keer terug in de Colruyt zijn om na negen maanden mijn naam weer terug te zien staan op het uurrooster voor drie weken later. Ik ben dan wat blijven rondhangen en het begon dan toch ontzettend hard te kriebelen om er aan te beginnen.
Al zal ik met veel goesting gaan werken en mij voor de volle 100% inzetten, zal het toch niet helemaal zijn zoals het voordien was. Zo zullen bijvoorbeeld de overuren zich waarschijnlijk niet zo snel opstapelen als ze zich voor mijn zwangerschap opstapelden. Natuurlijk zal ik nog steeds af en toe overuren maken, want zoals ze zeggen: 'Gedeelde smart is halve smart'. In teamverband kan je ook niet verwachten dat steeds dezelfde personen die overuren maken. Als het meer gelijk verdeeld is over iedereen, is het ook minder zwaar voor iedereen. Iedereen heeft zijn bezigheden buiten het werk, als het geen kinderen zijn, is het wel een hobby of nog iets anders.
Erg vind ik dat niet dat ik toch niet zo ontzettend veel overuren zal maken: onze Lucas verdient het dat zijn Mama en Papa genoeg aandacht aan hem geven. Wij hebben ervoor gekozen om hem op de wereld te zetten. Het is in de eerste plaats dan ook onze taak om hem zijn belangrijkste opvoeding te geven, met hem mee te lachen als hij vrolijk is, om met hem te wenen en te troosten als hij verdrietig is, om hem verhaaltjes voor te lezen,... Als je kiest voor kinderen moet je er ook voor hen kunnen zijn. Ze verdienen zonder twijfel het gevoel dat je er altijd zal zijn voor hen, dat je die belangrijkste stappen en minder belangrijke stappen bewust meemaakt.
Ik kan dus besluiten dat, zo vlak voor ik terug moet beginnen werken, Lucas altijd op de eerste plaats zal komen en je bepaalde passies soms op een lager pitje moet zetten. Ik zet met plezier die ene passie op een lager pitje voor die andere passie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten