De lessen die je leert als je kind naar school gaat.

Wauw! Ons kindje gaat voor de eerste keer naar school! Alle toeters en bellen!

Ik heb het nooit echt begrepen wat er zo speciaal aan was en waarom het moest gedeeld worden met vrienden. Tot gisteren.

Gisteren mocht onze Lucas voor de eerste maal naar school. We kwamen toe op school en de juffen die toezicht hielden, zeiden ' Kijk, daar nog een nieuw kindje.' En daar stond ik dan mijn tranen terug te dringen.  Duizenden vragen raasden door mijn hoofd. Gaat Lucas zijn vriendjes van de opvang niet te veel missen en zij hem? Gaat hij ook zoveel plezier hebben in het peuterklasje? Gaat hij niet te veel accidentjes hebben? Gaat hij goed eten? ...
Tijd om Lucas achter te laten en om aan mijn dag te beginnen. Wat ging de dag traag vooruit! Zo blij dat ik was dat het 15u15 was dat ik Lucas kon gaan halen. Daar stond ik dan te vroeg natuurlijk. We konden de kindjes door het raam zien zitten en wat zag Lucas er nog zo klein uit. Zo klein in die grote wereld. Daar stond ik alweer mijn tranen terug te dringen. Gelukkig hoorde ik van de juf dat alles goed was verlopen.
Het was fijn om te horen dat hij een goede dag had gehad, maar het was ook fijn om te zien dat hij blij was dat we terug thuis waren. Zoveel knuffeltjes voor onze Lucas.

Vandaag was ook lastig. Bart vertrok met Lore naar de opvang en Lucas huilde tranen met tuiten. Hij wou mee. De tranen sprongen bij mij ook direct in mijn ogen. Eens de deur dicht was, kon ik Lucas gelukkig snel troosten al liep hij er toch nog een beetje verloren bij. Eens ik hem verder klaarmaakte om naar school te gaan, was het helemaal vergeten. Toch maakte ik mij onderweg naar school nog een beetje zorgen. Stel je voor dat we daar toekomen en er dan toch traantjes komen? Zorgen voor niets zo bleek. Lucas sprong uit de wandelwagen en stapte zelfzeker naar binnen. Nog even moeten tegenhouden om zijn jasje uit te doen en toen ontfermde zich direct een ouder kindje zich over onze Lucas. Nog snel een kusje geven en veel plezier wensen en ik kon vertrekken. Lucas kwam met een blij gezicht mij nog uitzwaaien aan het raam. Toch vorderde de dag maar traag en was ik weer blij toen ik Lucas mocht ophalen van school. Hij had weer een goede dag gehad.

Wat past onze Lucas zich toch snel aan. Zo'n trotse mama.

En wat heeft mij dit geleerd?
Eerst en vooral dat kindjes zo'n ontzettend sterke wezentjes zijn.

Ook dat 'het loslaten' wel heel snel begint en dat dat toch lastiger is dan ik had verwacht. Het is nu nog maar een klein beetje, maar je moet toch serieus op andere mensen vertrouwen. Die het trouwens fantastisch doen.

Tenslotte leert het mij ook dat sommige dingen voor iemand niet belangrijk zijn, maar ze dat wel zijn voor andere mensen. Zo belangrijk om naar de noden en gedachten van anderen te luisteren en dat niet zomaar af te wimpelen.

Het leven met twee kinderen.

Of kinderen vermoeiend zijn? Ik ben zeker van wel.

Ondertussen hebben we hier een formidabel zoontje rondlopen van twee jaar en half en een lief meisje van negen maanden rondsluipen. De laatste weken zijn ontzettend vermoeiend. Lucas vindt het ontzettend plezant om met speelgoed te gooien of speelgoed op zijn zusje te laten vallen. We zijn ook met potjestraining voor Lucas begonnen, wat ook ontzettend vermoeiend is. Al doet Lucas dat zeer goed. Ge moet wel ogen op uw rug hebben.

Het cliché van 'Twee kinderen zijn nooit gelijk' hebben wij serieus mogen ervaren. Hoe kalm Lucas als baby was, hoe meer Lore huilt en slechter doorslaapt. We hadden een hele tijd het gevoel dat Lore haar fruitpap geven een hele opgave was. Het werd zo slecht dat ze deels haar fruitpap teruggaf 's nachts, haar flesjes niet meer helemaal opdronk en als je haar in bed legde, begon ze direct te wenen en werd ze heel veel wakker 's nachts. Ongeveer een week geleden hebben we dan beslist om de fruitpap helemaal te laten. Na een week zien we dat Lore niet meer al wenend wakker wordt, sinds gisteren begint ze haar flesjes weer beter op te drinken. Wat een opluchting. Nu weent ze voornamelijk nog voor aandacht en om gepakt te worden. Wat ook wel vermoeiend is, omdat ze ook wel wat kan doorzetten. Dan moeten we van ons hart een steen maken en haar even laten wenen.

Onze dagen bestaan vooral uit onze kinderen verzorgen en héél veel zeggen wat ze niet mogen doen. Op de dagen dat ik alleen thuis ben met de kindjes moet ik precies duizend handen hebben. Ik ben altijd blij als Bart weer thuiskomt, zodat we de taken wat kunnen verdelen. Die dagen dat ik alleen thuis ben, kunnen soms ontzettend doorwegen en heb ik stiekem een beetje zin om heel hard weg te rennen. ;-) Echt waar, chapeau voor alleenstaande moeders en vaders. Hoe zij een gezin en werk kunnen combineren is echt bewonderingswaardig.

Mensen kunnen ook wel zeggen dat ge toch zelf voor kinderen kiest en dat ge de gevolgen dan maar moet dragen. Serieus, ge weet pas wat het is om kinderen te hebben en wat voor een invloed ze hebben eens ge er hebt.

En natuurlijk, lastig gaat ook, maar soms moet ge uw verhaal wel eens kwijt kunnen. Het kan vermoeiend zijn, maar ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen.  Lucas zo'n ontzettend vorderingen zien maken, de knuffels en kusjes die Lucas geeft, zijn trotse glimlach als hij op het potje is geweest,...
Lore die haar neusje zo mooi optrekt als ze lacht, Lore die als een para rondsluipt en op alles wilt klimmen,..
Onze kapoentjes samen mooi zien spelen en maar lachen naar elkaar, het maakt mij hart weer helemaal week.

Binnen drie weken moet Lucas naar het peuterklasje. Benieuwd wat dat gaat geven en of mijn moederhart daar wel klaar voor is.

De wereld die we achterlaten voor onze kinderen.

Ik moet bekennen: Als kind/tiener keek ik altijd naar de weerkaarten van Europa en wenste dat ons weer meer was zoals in het zuiden van Europa. Altijd maar die regen vond ik maar niets.
Nu we meer zo'n weer krijgen, wou ik dat ik dat nooit had gewenst. Hoe de natuur zo ontzettend veranderd zonder die mate neerslag is ongelooflijk. Ook voor ons kan deze mate van hitte niet gezond zijn.

De mens die gelooft dat onze levensstijl daar niets mee te maken heeft, loopt naar mijn mening met oogkleppen op. Ik word er niet goed van als mensen naar oplossingen zoeken zodat we kunnen blijven voortdoen zoals we bezig zijn zonder de oorzaken aan te pakken. Want hoe zijn we nu eigenlijk bezig?
Wat is de mens toch een egoïstisch wezen. We zijn met steeds meer, we willen allemaal in zo'n groot mogelijke huizen wonen, willen zoveel en zover mogelijk op vakantie gaan, willen het hele jaar door alle groenten en fruit eten,...
Allemaal dingen die wel goed zijn voor ons, maar die de natuur zeker niet ten goede komen.
Ik moet natuurlijk niet hypocriet zijn: Bart en ik hebben ook nog twee wezentjes op deze aardbol gezet, wij zijn ook ver op reis geweest, wij eten ook groenten en fruit in het ' verkeerde' seizoen,...
Toch hebben de voorbije hittegolven mij ontzettend aan het denken gezet. Een beetje laat, want eigenlijk waarschuwen ze hier al zo lang voor. 

Al ben ik ervan overtuigd dat vanuit hogere instanties veranderingen moeten komen, geloof ik ook dat mijn gezin en ik al een verandering te weeg kunnen brengen.  Be the change you want to see in the world. (Mahatma Gandi). Ik wil niet degene zijn die alleen maar klaagt, maar ook effectief actie onderneemt.

Wat ben ik blij dat we niet gebouwd hebben, maar dat we een bestaande woning hebben gerenoveerd. Zo hebben we toch kunnen vermijden dat er nog meer open ruimte werd ingenomen. We hebben een huis kunnen kopen in de stad en hebben het geluk dat we ook een tuin hebben. Het minste wat we kunnen doen, is onze tuin een thuis laten zijn voor planten en dieren. Bloemen, planten, (fruit)bomen, groentetuintje,... We zullen er hier zeker plaats voor maken.
Daarnaast willen we bewuster inkopen doen. Ik denk maar aan meer seizoensgroenten kopen, lokaal kopen ( Boeren en buren is hier een goede optie), minder dingen met plastiek kopen,...
We hebben ook geluk dat zowel Bart als ik dicht bij ons werk wonen. Nu gaan Lucas en Lore nog naar de opvang. Die is wat verder weg en daarmee gebruiken we daar de auto nog voor, maar de school zal ook op wandelafstand zijn.
We zullen er ook bewust over nadenken hoe we er wel een keertje tussenuit kunnen, maar hoe het zo'n klein mogelijke impact op het milieu heeft.
En zo zijn er nog wel tientallen dingen.. 

Dit is natuurlijk een druppel op een hete plaat, maar als we enkel zeggen dat het een druppel op een hete plaat is en we doen niets, gaat er ook niets veranderen. Dus hoe klein het verschil ook mag zijn, het is toch van tel.
Ik hoop met heel mijn hart, dat steeds meer mensen over heel de wereld de handen in elkaar slaan om meer de oorzaak aan te pakken in plaats van te leren leven met de gevolgen van de klimaatopwarming.
Wat is het ook zo nodig dat de overheden de hoofden bij elkaar steken om effectieve en efficiënte maatregelen te nemen om de klimaatopwarming terug te dringen.

Natuurlijk gaan we op bepaalde vlakken moeten inbinden, maar dan laten we tenminste een leefbare wereld achter voor onze nabestaanden en komt het de natuur ook ten goede. De natuur die we uiteindelijk toch ook allemaal nodig hebben.

De zorgen van een ouder: part 2

Zoals geschreven in ' De zorgen van een ouder' hebben wij enkele onderzoeken bij onze Lucas laten doen, omdat Lucas voor dokters niet in het normale plaatje past. Hij heeft een iets vertraagde ontwikkeling ( nochtans stapte hij voor zijn twee jaar) en de dokters willen koste wat het kost een oorzaak hiervoor vinden. Op de resultaten van het genetisch onderzoek is het nog enige tijd wachten. Dat kan blijkbaar tot zes maanden duren.
Voor ons was het goed nieuws dat er op de nmr niets te zien was. Er is niets mis met zijn hersenen. De dokters vonden het frustrerend, omdat ze nu geen verklaring hadden gevonden. Terwijl wij alleen maar kunnen juichen.
Toch willen de dokters precies niet rusten voor ze effectief een oorzaak hebben gevonden. Nu willen ze graag dat we naar het Centrum voor ontwikkelingsstoornissen gaan en daar testen laten doen om te zien of hij voor hij naar school gaat nog ondersteuning nodig zou hebben.
Wij staan daar niet voor te springen. De dokter moet het gezien hebben, want zijn reactie was: ' Ik zou het toch echt wel doen, hoor' en ' Dat is confronterend hé?'. Maar wat is er nu confronterend: ze vinden niets.

Wij zien vooral een blij kind dat er op zijn eigen tempo komt. Wij zien een kind dat op zijn twee jaar echt wel puzzels maakt, vormpjes op de juiste plaats in de vormsorteerder steekt, die de deugniet uithangt en zeer goed weet wat mag en niet mag en ons goed begrijpt.

Wij zitten in een tweestrijd: moeten we de testen nu laten doen of niet? Het is dan ook nog eens heel lang wachten voor we daar terecht kunnen (kan een paar maanden tot een half jaar zijn). Tegen dan kan Lucas alweer een heel pak vooruit zijn gegaan.
Ze zouden dan meer ondersteuning kunnen bieden, maar willen ze nu echt al een kind van begot twee jaar zijn ontwikkeling forceren en hem niet op zijn eigen tempo laten ontwikkelen? Want wat is er nu mis met wat later kruipen, stappen, praten? En ja, dat praten doet hij nog niet: moeten we ons daar nu ook al heel veel zorgen in maken?


Wat moet je doen als ouder? Het is vooral heel vermoeiend en zorgt voor veel onzekerheid en ongerustheid.

Bedankt, lieve ouders

Door zelf mama te worden, besef ik des te meer hoeveel chance wij (mijn broer, zus en ik) wel hadden/hebben met onze ouders. Dat waarderen we waarschijnlijk niet altijd genoeg.

Onze papa ging werken en ons mama bleef thuis om voor ons te zorgen. Ze stonden altijd klaar voor ons en we hadden niets te kort. Nochtans is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Nu ik zelf voltijds ouderschapsverlof opneem, zie ik in dat hele dagen thuis zijn en voor de kinderen zorgen niet zo gemakkelijk is. Huisvrouw zijn is niet in de luie zetel zitten. Kinderen blijken toch veel aandacht te vragen en zijn precies toch niet altijd de engeltjes die je zou willen dat ze zijn.. Ge kunt ze niet programmeren zoals ge wilt. Ge moogt soms al blij zijn als ge toch één stuk afgewassen krijgt ( gelukkig bestaan er afwasmachines), of toch een paar kleren hebt kunnen strijken, of een klein beetje hebt kunnen stofzuigen,..
Tijd voor jezelf blijkt dan ook zo goed als onbestaande, zelfs rustig naar toilet gaan, is al niet zo vanzelfsprekend. Even naar buiten gaan om een frisse neus te halen of snel een boodschap te doen, is ook niet zo gemakkelijk. Het neemt allemaal veel meer tijd in beslag en sommige dingen zijn gewoon niet mogelijk. Ge kunt uw Peuter/baby moeilijk alleen thuis laten en ze meenemen kost veel meer tijd en dan zijt ge ook niet zo op uw gemak. Tonnen respect voor mijn mama!
Als kinderen ouder worden zal dat waarschijnlijk wel iets beteren en hebt ge wat meer tijd voor het huishouden als de kinderen op school zijn. Zelfs dan hadden wij altijd een heel aanwezige mama. We wisten als onze schooldag gedaan was dat mama ons zou komen halen of dat mama thuis paraat zou staan voor ons. Ook onze papa was een aanwezige papa. Hij ging overdag wel werken, maar we konden allemaal gezellig samen eten en een gezellige avond hebben. Ook deden we regelmatig dingen samen als gezin. Ze boden altijd dat luisterend oor als we ons verhaal kwijt moesten, brachten ons naar onze hobby,.. Onze papa was ook degene die ons verhaaltjes voorlas voor het slapengaan ( wat echt zo'n fijne herinnering is) Hoe onvoorwaardelijk mama en papa er waren en zijn voor ons, is echt heel hartverwarmend. Al zal dat financieel niet altijd even gemakkelijk zijn geweest en niet zo vanzelfsprekend als ik dat zoveel ervaar. Bedankt, lieve ouders.

Zelfs nu staan onze ouders nog elk moment voor ons klaar. Ik kan altijd op mama en papa rekenen en ze zullen direct aan de deur staan, moest het nodig zijn ook al is dat bijna anderhalf uur rijden. Bedankt, lieve ouders.

Ik kan niet voor William en Gwen spreken, maar voor mij was/is dit van onschatbare waarde. Hoe moeilijk dat voor onze ouders soms was, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik graag gezien was en dat er altijd iemand voor mij zou klaarstaan. Zo'n belangrijk gevoel dat eigenlijk alle kinderen zouden moeten krijgen. Bedankt, lieve ouders!

Hopelijk kunnen Bart en ik dat ontzettend belangrijke gevoel ook aan Lucas en Lore geven.

Bullshitjobs?

Het is weer eens gelukt. Ik zit op mijn paard. De mensen die mij kennen, zullen denken ' Allez, waarom nu weer?'

Om de zoveel tijd komen er in de media artikels van hoe gelukkig mensen wel zijn met hun werk of net hoe ongelukkig ze zijn. Ik lees dan soms de commentaren ( ja, ge doet dat beter niet) en kan dan niet geloven hoe sommige mensen over bepaalde jobs denken.

Onlangs kwam er in de media dat ze kassaloze winkels aan het testen zijn. Een commentaar van iemand: ' Eindelijk, want dat was toch maar een hersenloze activiteit.' Mijn tenen begonnen er direct van te krullen. Mag het nog dat sommige mensen die 'hersenloze activiteit' graag doen? Ik ben geen voorstander van die kassaloze winkels. Ik ga niet zeggen dat het moeilijk werk is, maar daarom is het niet dat ik mensen aan de kassa belangrijk vind. Ik vind mensen aan de kassa belangrijk omdat het voor sociaal contact zorgt. Tegenwoordig wordt er zoveel door machines overgenomen en moet alles zo snel gaan, dat mensen elkaar beginnen te vergeten. Ik kom graag in een winkel waar ik echt menselijk contact heb en niet dat een machine alles doet. De maatschappij mag gerust wat vertragen, zodat we terug meer menselijk worden.
Dat was al een eerste reden waarom mijn tenen krulden, maar het had nog een reden. Waarom moeten mensen die de job niet doen, beslissen dat het een hersenloze activiteit is en ze bestempelen als niet zinvol. Het is niet omdat iets voor de ene niet zinvol is, dat het voor iemand anders niet zinvol is.

Zelf had ik vijf jaar geleden niet gedacht dat ik werken in de Colruyt zinvol ging vinden. Twee jaar geleden heb ik al eens een stukje geschreven over mijn job bij de Colruyt (Zie: de zoektocht naar werk dat je graag doet.) en ik sta daar nog steeds helemaal achter. Door omstandigheden ben ik daar beland en het bleek een job te zijn die me goed lag. En jawel, ik ga elke dag met plezier werken. Door in deze job terecht te komen, besef ik wel meer dat ik dit graag doe, maar dat niet iedereen dit graag zou doen. Je moet chance hebben dat je in een job terecht komt die je zo graag doet. Sommige mensen zullen nooit de job vinden die écht bij hen past en dat is heel jammer.

Ik geloof dus niet in bullshitjobs. Sommige jobs passen gewoon niet bij bepaalde mensen. Iedereen zou in zijn leven de job moeten kunnen vinden die je graag doet en aangemoedigd worden om die zoektocht aan te gaan.  Laten we vooral niet voor anderen oordelen dat het een 'bullshitjob' is.

De zorgen van een ouder.

Hoera! Nog twee weken en Lucas mag al zijn tweede verjaardag vieren. Al is zijn leventje toch niet helemaal zorgeloos begonnen. Lucas werd 5,5 weken te vroeg geboren, maar behalve dat hij in de couveuse moest, had hij verder geen medische zorgen nodig. Hij moest gewoon voldoende wegen om met ons mee naar huis te komen. Na twee weken was dit het geval.

Ik zeg ook wel dat Lucas zijn leven niet helemaal zorgeloos is begonnen, maar eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Lucas is een kindje dat al snel is beginnen doorslapen, alles eet, heel blij is,... Hij lijkt geen zorgen te hebben, maar ons worden toch wel zorgen aangepraat. Lucas zijn lengte en gewicht liggen sinds zijn geboorte onder de curve en hij is wat later beginnen zitten dan andere kindjes, wat later beginnen kruipen ( en dan was hij nog een poepschuiver), wat later beginnen lopen,...
Dat zijn lengte en gewicht onder de curve liggen, is voor Kind & Gezin bij elk bezoekje toch reden genoeg om ons daarop te wijzen.  Elke keer opnieuw. Dat Lucas een blij kindje is én dat hij voldoende eet en slaapt lijkt nooit goed genoeg te zijn.
Ook de kinderarts uitte zijn bezorgdheid en raadde ons aan om een zweettest te laten doen en hem eens te laten onderzoeken door een kindergeneticus. Wat zeg je dan als ouder? Je wilt niet de ouder zijn die zo'n dingen naast zich neerlegt, want wat als er nu toch iets aan de hand was? Al geeft Lucas helemaal die indruk niet. De opluchting was groot toen uit de zweettest en het DNA-onderzoek niets kwam. Lucas was perfect gezond.
Toch bleef de kinderarts zich later toch nog zorgen maken, want Lucas liep nog niet en zat toch nog steeds onder de curve qua lengte en gewicht. Dus stelde hij voor om naar een kinderneuroloog te gaan. Wat doe je dan als ouder? Juist ja, ge gaat daar op in, want stel je voor..

Nu zijn we voor de eerste keer naar Gent gegaan en wilde ze nog dieper zijn DNA onderzoeken én dat van ons en een nmr-scan doen. Dat bloed trekken voor dat DNA-onderzoek was alles behalve leuk. Als volwassene is het al niet leuk om bloed te laten trekken, je kan je voorstellen dat het als peuter van bijna twee jaar nog veel minder leuk is... De nmr-scan moet nog gebeuren en daar zitten we nog veel minder op te wachten... Zo'n nmr-scan moet bij zo'n klein kindje onder volledige verdoving gebeuren. De wachtlijsten zijn lang. Eigenlijk zouden we willen zeggen dat we die scan niet willen laten, want ondertussen stapt Lucas wel en gaat hij op zijn tempo vooruit, maarja, stel je voor...

Sinds vorige week heeft Lucas griep. Ze hebben bloed getrokken en in het bloed konden ze voor 100% zekerheid zeggen dat het griep was. We hebben later nog moeten bellen voor zijn bloedwaarden en blijkbaar stonden zijn witte bloedcellen naar de lage kant, maar niet abnormaal laag. Toch wilt de kinderarts nog bloed laten trekken als Lucas genezen is om te zien of die witte bloedcellen gestegen zijn. Hierbij vragen wij ons helemaal af waarom het nodig is om bij zo'n klein ventje nog maar eens bloed te trekken als ze toch niet abnormaal laag stonden. Het lijkt alsof ze koste wat het kost iets willen vinden..

Ondertussen kunnen wij ons weer zorgen maken en waarom eigenlijk? Er zijn geen duidelijke signalen dat Lucas echt ontwikkelingsproblemen heeft. Waarom kunnen dokters ouders niet geruststellen en pas zo'n onderzoeken doen als er duidelijke signalen zijn dat er iets scheelt?

Mag Lucas nog gewoon zijn eigen tempo volgen zonder dat daar problemen van gemaakt worden?