Zoals geschreven in ' De zorgen van een ouder' hebben wij enkele onderzoeken bij onze Lucas laten doen, omdat Lucas voor dokters niet in het normale plaatje past. Hij heeft een iets vertraagde ontwikkeling ( nochtans stapte hij voor zijn twee jaar) en de dokters willen koste wat het kost een oorzaak hiervoor vinden. Op de resultaten van het genetisch onderzoek is het nog enige tijd wachten. Dat kan blijkbaar tot zes maanden duren.
Voor ons was het goed nieuws dat er op de nmr niets te zien was. Er is niets mis met zijn hersenen. De dokters vonden het frustrerend, omdat ze nu geen verklaring hadden gevonden. Terwijl wij alleen maar kunnen juichen.
Toch willen de dokters precies niet rusten voor ze effectief een oorzaak hebben gevonden. Nu willen ze graag dat we naar het Centrum voor ontwikkelingsstoornissen gaan en daar testen laten doen om te zien of hij voor hij naar school gaat nog ondersteuning nodig zou hebben.
Wij staan daar niet voor te springen. De dokter moet het gezien hebben, want zijn reactie was: ' Ik zou het toch echt wel doen, hoor' en ' Dat is confronterend hé?'. Maar wat is er nu confronterend: ze vinden niets.
Wij zien vooral een blij kind dat er op zijn eigen tempo komt. Wij zien een kind dat op zijn twee jaar echt wel puzzels maakt, vormpjes op de juiste plaats in de vormsorteerder steekt, die de deugniet uithangt en zeer goed weet wat mag en niet mag en ons goed begrijpt.
Wij zitten in een tweestrijd: moeten we de testen nu laten doen of niet? Het is dan ook nog eens heel lang wachten voor we daar terecht kunnen (kan een paar maanden tot een half jaar zijn). Tegen dan kan Lucas alweer een heel pak vooruit zijn gegaan.
Ze zouden dan meer ondersteuning kunnen bieden, maar willen ze nu echt al een kind van begot twee jaar zijn ontwikkeling forceren en hem niet op zijn eigen tempo laten ontwikkelen? Want wat is er nu mis met wat later kruipen, stappen, praten? En ja, dat praten doet hij nog niet: moeten we ons daar nu ook al heel veel zorgen in maken?
Wat moet je doen als ouder? Het is vooral heel vermoeiend en zorgt voor veel onzekerheid en ongerustheid.
Voor ons was het goed nieuws dat er op de nmr niets te zien was. Er is niets mis met zijn hersenen. De dokters vonden het frustrerend, omdat ze nu geen verklaring hadden gevonden. Terwijl wij alleen maar kunnen juichen.
Toch willen de dokters precies niet rusten voor ze effectief een oorzaak hebben gevonden. Nu willen ze graag dat we naar het Centrum voor ontwikkelingsstoornissen gaan en daar testen laten doen om te zien of hij voor hij naar school gaat nog ondersteuning nodig zou hebben.
Wij staan daar niet voor te springen. De dokter moet het gezien hebben, want zijn reactie was: ' Ik zou het toch echt wel doen, hoor' en ' Dat is confronterend hé?'. Maar wat is er nu confronterend: ze vinden niets.
Wij zien vooral een blij kind dat er op zijn eigen tempo komt. Wij zien een kind dat op zijn twee jaar echt wel puzzels maakt, vormpjes op de juiste plaats in de vormsorteerder steekt, die de deugniet uithangt en zeer goed weet wat mag en niet mag en ons goed begrijpt.
Wij zitten in een tweestrijd: moeten we de testen nu laten doen of niet? Het is dan ook nog eens heel lang wachten voor we daar terecht kunnen (kan een paar maanden tot een half jaar zijn). Tegen dan kan Lucas alweer een heel pak vooruit zijn gegaan.
Ze zouden dan meer ondersteuning kunnen bieden, maar willen ze nu echt al een kind van begot twee jaar zijn ontwikkeling forceren en hem niet op zijn eigen tempo laten ontwikkelen? Want wat is er nu mis met wat later kruipen, stappen, praten? En ja, dat praten doet hij nog niet: moeten we ons daar nu ook al heel veel zorgen in maken?
Wat moet je doen als ouder? Het is vooral heel vermoeiend en zorgt voor veel onzekerheid en ongerustheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten