Wauw! Ons kindje gaat voor de eerste keer naar school! Alle toeters en bellen!
Ik heb het nooit echt begrepen wat er zo speciaal aan was en waarom het moest gedeeld worden met vrienden. Tot gisteren.
Gisteren mocht onze Lucas voor de eerste maal naar school. We kwamen toe op school en de juffen die toezicht hielden, zeiden ' Kijk, daar nog een nieuw kindje.' En daar stond ik dan mijn tranen terug te dringen. Duizenden vragen raasden door mijn hoofd. Gaat Lucas zijn vriendjes van de opvang niet te veel missen en zij hem? Gaat hij ook zoveel plezier hebben in het peuterklasje? Gaat hij niet te veel accidentjes hebben? Gaat hij goed eten? ...
Tijd om Lucas achter te laten en om aan mijn dag te beginnen. Wat ging de dag traag vooruit! Zo blij dat ik was dat het 15u15 was dat ik Lucas kon gaan halen. Daar stond ik dan te vroeg natuurlijk. We konden de kindjes door het raam zien zitten en wat zag Lucas er nog zo klein uit. Zo klein in die grote wereld. Daar stond ik alweer mijn tranen terug te dringen. Gelukkig hoorde ik van de juf dat alles goed was verlopen.
Het was fijn om te horen dat hij een goede dag had gehad, maar het was ook fijn om te zien dat hij blij was dat we terug thuis waren. Zoveel knuffeltjes voor onze Lucas.
Vandaag was ook lastig. Bart vertrok met Lore naar de opvang en Lucas huilde tranen met tuiten. Hij wou mee. De tranen sprongen bij mij ook direct in mijn ogen. Eens de deur dicht was, kon ik Lucas gelukkig snel troosten al liep hij er toch nog een beetje verloren bij. Eens ik hem verder klaarmaakte om naar school te gaan, was het helemaal vergeten. Toch maakte ik mij onderweg naar school nog een beetje zorgen. Stel je voor dat we daar toekomen en er dan toch traantjes komen? Zorgen voor niets zo bleek. Lucas sprong uit de wandelwagen en stapte zelfzeker naar binnen. Nog even moeten tegenhouden om zijn jasje uit te doen en toen ontfermde zich direct een ouder kindje zich over onze Lucas. Nog snel een kusje geven en veel plezier wensen en ik kon vertrekken. Lucas kwam met een blij gezicht mij nog uitzwaaien aan het raam. Toch vorderde de dag maar traag en was ik weer blij toen ik Lucas mocht ophalen van school. Hij had weer een goede dag gehad.
Wat past onze Lucas zich toch snel aan. Zo'n trotse mama.
En wat heeft mij dit geleerd?
Eerst en vooral dat kindjes zo'n ontzettend sterke wezentjes zijn.
Ook dat 'het loslaten' wel heel snel begint en dat dat toch lastiger is dan ik had verwacht. Het is nu nog maar een klein beetje, maar je moet toch serieus op andere mensen vertrouwen. Die het trouwens fantastisch doen.
Tenslotte leert het mij ook dat sommige dingen voor iemand niet belangrijk zijn, maar ze dat wel zijn voor andere mensen. Zo belangrijk om naar de noden en gedachten van anderen te luisteren en dat niet zomaar af te wimpelen.
Ik heb het nooit echt begrepen wat er zo speciaal aan was en waarom het moest gedeeld worden met vrienden. Tot gisteren.
Gisteren mocht onze Lucas voor de eerste maal naar school. We kwamen toe op school en de juffen die toezicht hielden, zeiden ' Kijk, daar nog een nieuw kindje.' En daar stond ik dan mijn tranen terug te dringen. Duizenden vragen raasden door mijn hoofd. Gaat Lucas zijn vriendjes van de opvang niet te veel missen en zij hem? Gaat hij ook zoveel plezier hebben in het peuterklasje? Gaat hij niet te veel accidentjes hebben? Gaat hij goed eten? ...
Tijd om Lucas achter te laten en om aan mijn dag te beginnen. Wat ging de dag traag vooruit! Zo blij dat ik was dat het 15u15 was dat ik Lucas kon gaan halen. Daar stond ik dan te vroeg natuurlijk. We konden de kindjes door het raam zien zitten en wat zag Lucas er nog zo klein uit. Zo klein in die grote wereld. Daar stond ik alweer mijn tranen terug te dringen. Gelukkig hoorde ik van de juf dat alles goed was verlopen.
Het was fijn om te horen dat hij een goede dag had gehad, maar het was ook fijn om te zien dat hij blij was dat we terug thuis waren. Zoveel knuffeltjes voor onze Lucas.
Vandaag was ook lastig. Bart vertrok met Lore naar de opvang en Lucas huilde tranen met tuiten. Hij wou mee. De tranen sprongen bij mij ook direct in mijn ogen. Eens de deur dicht was, kon ik Lucas gelukkig snel troosten al liep hij er toch nog een beetje verloren bij. Eens ik hem verder klaarmaakte om naar school te gaan, was het helemaal vergeten. Toch maakte ik mij onderweg naar school nog een beetje zorgen. Stel je voor dat we daar toekomen en er dan toch traantjes komen? Zorgen voor niets zo bleek. Lucas sprong uit de wandelwagen en stapte zelfzeker naar binnen. Nog even moeten tegenhouden om zijn jasje uit te doen en toen ontfermde zich direct een ouder kindje zich over onze Lucas. Nog snel een kusje geven en veel plezier wensen en ik kon vertrekken. Lucas kwam met een blij gezicht mij nog uitzwaaien aan het raam. Toch vorderde de dag maar traag en was ik weer blij toen ik Lucas mocht ophalen van school. Hij had weer een goede dag gehad.
Wat past onze Lucas zich toch snel aan. Zo'n trotse mama.
En wat heeft mij dit geleerd?
Eerst en vooral dat kindjes zo'n ontzettend sterke wezentjes zijn.
Ook dat 'het loslaten' wel heel snel begint en dat dat toch lastiger is dan ik had verwacht. Het is nu nog maar een klein beetje, maar je moet toch serieus op andere mensen vertrouwen. Die het trouwens fantastisch doen.
Tenslotte leert het mij ook dat sommige dingen voor iemand niet belangrijk zijn, maar ze dat wel zijn voor andere mensen. Zo belangrijk om naar de noden en gedachten van anderen te luisteren en dat niet zomaar af te wimpelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten