De zorgen van een ouder.

Hoera! Nog twee weken en Lucas mag al zijn tweede verjaardag vieren. Al is zijn leventje toch niet helemaal zorgeloos begonnen. Lucas werd 5,5 weken te vroeg geboren, maar behalve dat hij in de couveuse moest, had hij verder geen medische zorgen nodig. Hij moest gewoon voldoende wegen om met ons mee naar huis te komen. Na twee weken was dit het geval.

Ik zeg ook wel dat Lucas zijn leven niet helemaal zorgeloos is begonnen, maar eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Lucas is een kindje dat al snel is beginnen doorslapen, alles eet, heel blij is,... Hij lijkt geen zorgen te hebben, maar ons worden toch wel zorgen aangepraat. Lucas zijn lengte en gewicht liggen sinds zijn geboorte onder de curve en hij is wat later beginnen zitten dan andere kindjes, wat later beginnen kruipen ( en dan was hij nog een poepschuiver), wat later beginnen lopen,...
Dat zijn lengte en gewicht onder de curve liggen, is voor Kind & Gezin bij elk bezoekje toch reden genoeg om ons daarop te wijzen.  Elke keer opnieuw. Dat Lucas een blij kindje is én dat hij voldoende eet en slaapt lijkt nooit goed genoeg te zijn.
Ook de kinderarts uitte zijn bezorgdheid en raadde ons aan om een zweettest te laten doen en hem eens te laten onderzoeken door een kindergeneticus. Wat zeg je dan als ouder? Je wilt niet de ouder zijn die zo'n dingen naast zich neerlegt, want wat als er nu toch iets aan de hand was? Al geeft Lucas helemaal die indruk niet. De opluchting was groot toen uit de zweettest en het DNA-onderzoek niets kwam. Lucas was perfect gezond.
Toch bleef de kinderarts zich later toch nog zorgen maken, want Lucas liep nog niet en zat toch nog steeds onder de curve qua lengte en gewicht. Dus stelde hij voor om naar een kinderneuroloog te gaan. Wat doe je dan als ouder? Juist ja, ge gaat daar op in, want stel je voor..

Nu zijn we voor de eerste keer naar Gent gegaan en wilde ze nog dieper zijn DNA onderzoeken én dat van ons en een nmr-scan doen. Dat bloed trekken voor dat DNA-onderzoek was alles behalve leuk. Als volwassene is het al niet leuk om bloed te laten trekken, je kan je voorstellen dat het als peuter van bijna twee jaar nog veel minder leuk is... De nmr-scan moet nog gebeuren en daar zitten we nog veel minder op te wachten... Zo'n nmr-scan moet bij zo'n klein kindje onder volledige verdoving gebeuren. De wachtlijsten zijn lang. Eigenlijk zouden we willen zeggen dat we die scan niet willen laten, want ondertussen stapt Lucas wel en gaat hij op zijn tempo vooruit, maarja, stel je voor...

Sinds vorige week heeft Lucas griep. Ze hebben bloed getrokken en in het bloed konden ze voor 100% zekerheid zeggen dat het griep was. We hebben later nog moeten bellen voor zijn bloedwaarden en blijkbaar stonden zijn witte bloedcellen naar de lage kant, maar niet abnormaal laag. Toch wilt de kinderarts nog bloed laten trekken als Lucas genezen is om te zien of die witte bloedcellen gestegen zijn. Hierbij vragen wij ons helemaal af waarom het nodig is om bij zo'n klein ventje nog maar eens bloed te trekken als ze toch niet abnormaal laag stonden. Het lijkt alsof ze koste wat het kost iets willen vinden..

Ondertussen kunnen wij ons weer zorgen maken en waarom eigenlijk? Er zijn geen duidelijke signalen dat Lucas echt ontwikkelingsproblemen heeft. Waarom kunnen dokters ouders niet geruststellen en pas zo'n onderzoeken doen als er duidelijke signalen zijn dat er iets scheelt?

Mag Lucas nog gewoon zijn eigen tempo volgen zonder dat daar problemen van gemaakt worden?