Kiezen tussen de pest en cholera.

Ik ben de laatste weken zo vaak aan dit blogje begonnen, maar ik doe het allemaal terug weg omdat het niet helemaal goed voelt. Ik slaag er maar niet in om al mijn gedachten/gevoelens op papier te zetten. 

Ondertussen ben ik zo ver dat ik mij afvraag of wij het niet nodeloos moeilijk maken. Is het eigenlijk gewoon echt zo simpel om Lucas naar een type 2-school te laten gaan? Als we er met mensen over babbelen die ook dicht bij hem staan, verzekeren ze ons echter dat het geen eenvoudige keuze is en dat we het niet nodeloos moeilijk maken.

Ben ik ervan overtuigd dat het huidige reguliere onderwijs niet de beste plaats is voor Lucas? Ja. Door gebrek aan middelen en ondersteuning is dit voor scholen niet haalbaar en voor kinderen ook niet goed. 

Is een type 2-school dan de beste oplossing voor Lucas? Voor ons is het antwoord daar "neen" op. En dat ligt niet aan het buitengewoon onderwijs. Als wij een school in het buitengewoon onderwijs zouden vinden waar wij vinden dat Lucas binnen past, zou geen haar op ons hoofd er aan twijfelen om hem daar naar school te laten gaan. Lucas heeft van verschillende types wel wat kenmerken en hij zou in verschillende types kunnen vallen. Daar wringt het schoentje juist: het CLB maakt verslagen op en worden kinderen in één type onderverdeeld en het is dan ook de bedoeling dat ze in dat type buitengewoon onderwijs volgen. Er kunnen niet meerdere types vermeld worden en je kunt geen ondersteuning krijgen in verschillende types. 

Het voelt alsof we, eender welke keuze we maken, genoegen moeten nemen met iets wat niet het juiste is voor Lucas. Iets wat niet bij Lucas past. 

Kan het niet gewoon zijn dat het reguliere onderwijs niet helemaal past bij Lucas, maar het buitengewoon onderwijs evenmin? En dan voelt het als ouder dat je moet kiezen tussen de pest en cholera.