Gisteren schreef ik over het inclusietraject van Lucas. Maar hoe gaat Lucas hier eigenlijk mee om?
Je moet je eens voorstellen: iemand vraagt aan u om te springen. Zonder er bij na te denken/automatisch doe je dat. Wel, voor Lucas is dat niet zo'n evidentie of automatisme. Lucas moet daar hard over nadenken en zelfs als het één keer is gelukt, moet hij daar de volgende keer terug over nadenken. Met veel andere dingen is het net zo.
De voorbije jaren heeft Lucas heel hard gewerkt en hebben we heel veel gevraagd van hem. Op school moest hij zich extra hard inspannen (en dan nog niet eens om te bereiken wat al de andere kindjes allemaal bereiken), hij spande zich dan ook nog eens extra in bij de kinesist en de logopedist én bij zijn persoonlijke ondersteuner in de klas. En al liet Lucas soms zien dat hij er geen zin in had of was hij afgeleid, hij bleef er wel helemaal voor gaan. De tol daarvan begonnen we zeker op het einde van het schooljaar te zien. Hij was moe. Hij had echt nood aan vakantie. Nood aan een adempauze.
Nu de vakantie bijna op zijn einde loopt, zien we dat de vakantie Lucas echt deugd heeft gedaan. Hij begint tot rust te komen en we zien nog meer de vruchten van al het harde werk dat Lucas allemaal doet. Zo horen we hem nog veel beter tellen, horen we steeds vaker de 'oe'-klank en ook andere klanken horen we nu veel meer. De eerste 'oe' die we hoorden, was als hij 'boe' zei. Die bleef ook hangen. Waarschijnlijk omdat hij hier ook het plezier in zag en de dingen gaan altijd beter als we er plezier in hebben. Dat was plezant voor hem, dan kon hij lachen. Maar nu beginnen we die 'oe' dus ook te horen bij andere woorden. Onlangs verbaasde hij de kinesiste van De Klinker ook met heel duidelijk 'Tine' te zeggen. Hoe klein de stappen ook zijn, hij blijft stappen vooruit zetten en dat zijn toch stappen die ons omverblazen.
De vakantie geeft ons ook de ruimte om de aandacht aan hem te geven die hij verdient. In de rush van het schooljaar verliezen we misschien soms zijn noden een beetje uit het oog of hebben we hier minder geduld voor.
Hoe zwaar en uitzichtloos het soms ook lijkt, het is Lucas zelf die ons laat zien dat we moeten doorzetten en geloven in hem.
We kunnen alleen maar bewondering hebben voor de veerkracht, doorzettingsvermogen, kracht die Lucas heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten