Samenhorigheid in de Colruyt in Corona-tijden.

Gisteren en vandaag ging ik met een bang hartje naar het werk. Ik wist niet wat ik zou aantreffen. Tot mijn grote opluchting zag ik dat de stock in de winkels zich terug aan het normaliseren is. Oef! Het maakte mij direct al beter gezind.
Ook aan de kassa zag ik dat er maatregelen waren getroffen om de afstand tussen kassamedewerker en klant en klanten onderling te bewaren. Ook dit was een opluchting.
De rust in de winkel is ook teruggekeerd. De laatste dagen was het niet meer zo druk als eind vorige week en begin deze week.

We krijgen nu klanten over de vloer die hun dankbaarheid tonen voor wat we doen. Dat doet deugd.

Ik blijf op verschillende vlakken wel met een wrang gevoel zitten.

Als eerste heb ik continu het gevoel dat we onze klanten niet de dienstverlening kunnen geven die ze van ons gewoon zijn. Wat is het raar om geen bakken/zakken te vullen. Ik heb ook altijd een beetje schrik als klanten die vragen hebben te dichtbij komen. Nabijheid is dan noodzakelijk en wordt de anderhalve meter afstand zeker niet gerespecteerd.  Ik ben altijd opgelucht als ik gewoon mijn werk kan doen en voor de rest met rust gelaten kan worden en dat vind ik zo hatelijk. Ik wil klanten gewoon kunnen helpen, de dienstverlening geven die ze gewoon zijn.

Als tweede voel je de spanning onder de collega's ook. Er heerst een gespannen sfeer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we proberen het beste van onszelf te geven. We proberen positief te zijn, maar dat is vaak niet het gevoel dat we hebben. Het geeft wel een groot gevoel van samenhorigheid. Als we dit samen doorstaan, kunnen we zowat alles aan.

Als derde moet er toch ook gezegd worden dat niet alle klanten even begripvol zijn. Morren omdat de zakken niet gevuld worden. Als we vragen of het mogelijk is om met de kaart te betalen als ze cash geld uithalen en dan met een zelfingenomen lachje zeggen dat dat niet gaat,.. Ik probeer zo'n dingen zo veel mogelijk te negeren of vriendelijk uit te leggen waarom we die maatregelen nemen,...
Ik vermoed dat elke collega wel zo'n verhaal kan vertellen. Het moet toch gezegd worden dat we die maatregelen niet voor niets nemen. Cash geld en dozen, bakken zijn een broeihaard van bacteriën, Covid19 is zo besmettelijk dat het niet anders kan dan die maatregelen te nemen. Het garandeert de veiligheid van zowel het personeel als de klanten. Wij gaan allemaal even blij zijn als deze periode voorbij is.

Toch begrijp ik de klanten ook. Het is zowat het enige normale dat nog mag in deze bange tijden: naar de winkel gaan. Ze komen dan toe in de winkel en zien dat zelfs daar niet alles normaal is. Hun vertrouwde producten niet vinden ( wat ondertussen echt wel al veel beter is), zakken/dozen die niet gevuld worden, een algeheel gevoel dat iedereen bang van elkaar is, liever geen cash geld aanvaarden,...

Het zijn voor iedereen bange, rare tijden. Met wederzijds begrip komen we al een heel eind.
Graag sluit ik af met een speciaal hart onder de riem voor al mijn collega's (zowel bediende-verkopers als beenhouwers). Jullie doen dat allemaal zó goed! Chapeau! Blijf met elkaar praten bij dipjes en dergelijke. Het is zó belangrijk.

Groot zijn in iets kleins

Hoe is dat nu om in een winkel te werken in deze tijden?

We zien vooral dingen die we nog nooit gezien hebben. Sinds donderdagavond is het een drukte van jewelste. We zien lege winkelrekken die gevuld geraken, maar die ook weer zo snel leeg zijn. Het doet pijn aan ons hart om onze winkel zo te zien. En ik begrijp klanten wel. De berichtgeving is heel onheilspellend en ze willen zeker zijn dat ze genoeg voorraad hebben. Al werkt dat het probleem wel in de hand. Er is geen probleem met het aanbod, maar met de onverwacht grotere vraag én om het aanbod tijdig in de winkels te krijgen. Onverwacht, want een maand geleden kon niemand voorspellen dat dit ging gebeuren.  Voor zo'n groot bedrijf als Colruytgroup vraagt dit een hele organisatie om zich te organiseren. Laat ons wel wezen, op de bureaus, distributiecentra, chauffeurs, winkels,.. wordt er met man en macht gewerkt om de situatie recht te trekken. Het zou zeker helpen als iedereen enkel het nodige kocht.

Hoe voelt dit nu voor mij? Toen ik dinsdagavond thuis kwam, na een geplunderde winkel te zien, teleurgestelde klanten te zien was ik blij dat ik de volgende twee dagen thuis was. Even op adem komen.
Het weegt op verschillende manieren zo hard door:
Eerst en vooral doen de lege winkelrekken zien pijn. Over heel Colruytgroup doen we ons best om dat recht te trekken. De klanten teleurgesteld zien, is niet leuk.
 Daarnaast is het voor ons ook een angstige tijd: De kans dat wij besmet geraken, is toch wel reëel. We kunnen het zo gemakkelijk meenemen naar huis en andere mensen besmetten die ons zo dierbaar zijn. Maar niet alleen die mensen, maar ook onze klanten kunnen we besmetten. 
Toch voel ik ook ontzettend veel motivatie. Ik vind het zo zinvol wat ik nu aan het doen ben. Ik zei enkele jaren geleden in een interview op de radio dat ik mijn werk zo zinvol vond. Ik geloof dat andere mensen dit nu ook beginnen te beseffen.

Ik vind het zinvol wat ik doe, maar daarnaast wil ik vooral héél bescheiden zijn. Ik ben maar een klein puzzelstukje in de ontzettend grote puzzel die onze samenleving is. Iederéén draagt zijn steentje bij op zijn/haar manier. Bedankt aan iedereen! Samen tegen Corona.

Stil lijden.

'Is ze daar nu weer?!' Ik begin het zelf ook te denken.. Ik word een beetje heen en weer gesleurd tussen positiviteit en negativiteit. Langs de ene kant wil ik gewoon een positief verhaal vertellen en zeker een verhaal dat niet zo lang aansleept. Jammer genoeg voelt het helemaal niet zo positief aan.

Een paar dagen geleden was ik zo positief, want het was zo hoopgevend dat hij enkele woordjes zei. Vandaag hadden we echter bespreking op het revalidatiecentrum en dat zette ons weer direct met onze voeten op de grond. Ook uit deze testen kwam dat Lucas zoveel achterstand heeft en hier kwam ook het bijzonder onderwijs ter sprake. Natuurlijk hebben zij maar een momentopname én testjes waar Lucas misschien zelf niet helemaal aan wou meewerken. Lucas wordt heel goed begeleid op school en door de kinesist en logopediste. Op het laatste overleg waren zij wel positief en leek het vertrouwen in Lucas toch groot.

Eén van de dingen die mij eigenlijk het meeste pijn deed op het gesprek was dat we er toen achterkwamen dat Lucas een oorontsteking had op het moment van het medisch onderzoek. Bart en ik vielen helemaal uit de lucht. Er was daar niets over gezegd op dat moment. Lucas sukkelt momenteel van het één in het ander. Oorontstekingen, buikgriep,.. en op zijn bijna vier jaar kan hij nog zo weinig zeggen waar hij juist last van heeft. De laatste tijd hebben we zoveel dokters gezien, maar het blijft maar aanslepen. Die oorontstekingen en dergelijke moeten toch pijn doen, maar aan Lucas zie je dat niet. Hij lijkt dit allemaal zo hard in zijn eigen te verwerken. Het doet mij pijn dat we dit niet oppikken. Zo frustrerend, zowel voor ons als voor hem. Zo kunnen we die lijn eigenlijk naar alles doortrekken: ' Is Lucas wel écht gelukkig op zijn huidige school?' ' Zou Lucas het ook laten merken als we zouden veranderen, dat hij liever op zijn andere school zat?'

Mijn hele wezen schreeuwt naar een normale evolutie voor Lucas en dat we de dingen oppikken die we moeten oppikken.
En jawel, we proberen positief te blijven en een manier te zoeken om met heel deze situatie om te gaan, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.