Eergisteren was ik zó ontzettend kwaad, verdrietig en ontgoocheld. In het geheel niets willen vertellen, bracht zoveel onzekerheid met zich mee. Op zijn minst zeggen dat we ons geen zorgen hoefden te maken, had zeker op zijn plaats geweest.
Een ouder van een patiënt afschepen die haar tranen moest verdringen en hoorbaar geëmotioneerd was, doet mij nu nog altijd tranen in mijn ogen krijgen. Het ging ook niet gewoon over een routine- onderzoek, maar over een onderzoek dat wel eens de rest van zijn leven had kunnen bepalen. We konden natuurlijk ook wel verwachten dat ze niets gevonden hadden, omdat we niets hoorden. Toch is er altijd een stemmetje dat denkt van ' Wat als er toch iets is?'. Geruststellend woorden zijn dan écht wel nodig.
Gelukkig konden we gisteren onze kinderarts bereiken en stelde die ons wel direct gerust. Er was niets gevonden dat Lucas zijn iets vertraagde groei kon verklaren. Hij raadde ons wel aan om toch naar het consult ( vastgelegd zonder dat we onze toestemming daarvoor hadden gegeven, want ik ging eerst nog overleggen met Bart, maar toch een e-mail krijgen dat het staat ingepland) te gaan om de volledige uitleg te krijgen.
We gaan naar het consult gaan voor de uitleg, maar dan is het welletjes geweest. Lucas mankeert niets, hij gaat enkel op zijn eigen tempo vooruit. Eén jaar onzekerheid is meer dan genoeg geweest. Dat de medische wereld oorzaken wilt vinden, versta ik. Het is tenslotte hun job, maar ze zijn hier wel met mensen bezig en hun gevoelens. Het zou op zijn minst op een menselijke manier moeten gebeuren en ze zouden ook wel mogen zeggen dat er op een bepaald moment genoeg onderzoeken zijn gebeurd.
Laat ons hopen dat de wetenschap haar werk doet, maar het menselijke aspect niet uit het oog verliest. Hoe wij in onzekerheid hebben moeten leven en hoe ze dat in de hand hebben gewerkt, was allesbehalve leuk en onnodig.
Een ouder van een patiënt afschepen die haar tranen moest verdringen en hoorbaar geëmotioneerd was, doet mij nu nog altijd tranen in mijn ogen krijgen. Het ging ook niet gewoon over een routine- onderzoek, maar over een onderzoek dat wel eens de rest van zijn leven had kunnen bepalen. We konden natuurlijk ook wel verwachten dat ze niets gevonden hadden, omdat we niets hoorden. Toch is er altijd een stemmetje dat denkt van ' Wat als er toch iets is?'. Geruststellend woorden zijn dan écht wel nodig.
Gelukkig konden we gisteren onze kinderarts bereiken en stelde die ons wel direct gerust. Er was niets gevonden dat Lucas zijn iets vertraagde groei kon verklaren. Hij raadde ons wel aan om toch naar het consult ( vastgelegd zonder dat we onze toestemming daarvoor hadden gegeven, want ik ging eerst nog overleggen met Bart, maar toch een e-mail krijgen dat het staat ingepland) te gaan om de volledige uitleg te krijgen.
We gaan naar het consult gaan voor de uitleg, maar dan is het welletjes geweest. Lucas mankeert niets, hij gaat enkel op zijn eigen tempo vooruit. Eén jaar onzekerheid is meer dan genoeg geweest. Dat de medische wereld oorzaken wilt vinden, versta ik. Het is tenslotte hun job, maar ze zijn hier wel met mensen bezig en hun gevoelens. Het zou op zijn minst op een menselijke manier moeten gebeuren en ze zouden ook wel mogen zeggen dat er op een bepaald moment genoeg onderzoeken zijn gebeurd.
Laat ons hopen dat de wetenschap haar werk doet, maar het menselijke aspect niet uit het oog verliest. Hoe wij in onzekerheid hebben moeten leven en hoe ze dat in de hand hebben gewerkt, was allesbehalve leuk en onnodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten