Bedankt, lieve ouders

Door zelf mama te worden, besef ik des te meer hoeveel chance wij (mijn broer, zus en ik) wel hadden/hebben met onze ouders. Dat waarderen we waarschijnlijk niet altijd genoeg.

Onze papa ging werken en ons mama bleef thuis om voor ons te zorgen. Ze stonden altijd klaar voor ons en we hadden niets te kort. Nochtans is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Nu ik zelf voltijds ouderschapsverlof opneem, zie ik in dat hele dagen thuis zijn en voor de kinderen zorgen niet zo gemakkelijk is. Huisvrouw zijn is niet in de luie zetel zitten. Kinderen blijken toch veel aandacht te vragen en zijn precies toch niet altijd de engeltjes die je zou willen dat ze zijn.. Ge kunt ze niet programmeren zoals ge wilt. Ge moogt soms al blij zijn als ge toch één stuk afgewassen krijgt ( gelukkig bestaan er afwasmachines), of toch een paar kleren hebt kunnen strijken, of een klein beetje hebt kunnen stofzuigen,..
Tijd voor jezelf blijkt dan ook zo goed als onbestaande, zelfs rustig naar toilet gaan, is al niet zo vanzelfsprekend. Even naar buiten gaan om een frisse neus te halen of snel een boodschap te doen, is ook niet zo gemakkelijk. Het neemt allemaal veel meer tijd in beslag en sommige dingen zijn gewoon niet mogelijk. Ge kunt uw Peuter/baby moeilijk alleen thuis laten en ze meenemen kost veel meer tijd en dan zijt ge ook niet zo op uw gemak. Tonnen respect voor mijn mama!
Als kinderen ouder worden zal dat waarschijnlijk wel iets beteren en hebt ge wat meer tijd voor het huishouden als de kinderen op school zijn. Zelfs dan hadden wij altijd een heel aanwezige mama. We wisten als onze schooldag gedaan was dat mama ons zou komen halen of dat mama thuis paraat zou staan voor ons. Ook onze papa was een aanwezige papa. Hij ging overdag wel werken, maar we konden allemaal gezellig samen eten en een gezellige avond hebben. Ook deden we regelmatig dingen samen als gezin. Ze boden altijd dat luisterend oor als we ons verhaal kwijt moesten, brachten ons naar onze hobby,.. Onze papa was ook degene die ons verhaaltjes voorlas voor het slapengaan ( wat echt zo'n fijne herinnering is) Hoe onvoorwaardelijk mama en papa er waren en zijn voor ons, is echt heel hartverwarmend. Al zal dat financieel niet altijd even gemakkelijk zijn geweest en niet zo vanzelfsprekend als ik dat zoveel ervaar. Bedankt, lieve ouders.

Zelfs nu staan onze ouders nog elk moment voor ons klaar. Ik kan altijd op mama en papa rekenen en ze zullen direct aan de deur staan, moest het nodig zijn ook al is dat bijna anderhalf uur rijden. Bedankt, lieve ouders.

Ik kan niet voor William en Gwen spreken, maar voor mij was/is dit van onschatbare waarde. Hoe moeilijk dat voor onze ouders soms was, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik graag gezien was en dat er altijd iemand voor mij zou klaarstaan. Zo'n belangrijk gevoel dat eigenlijk alle kinderen zouden moeten krijgen. Bedankt, lieve ouders!

Hopelijk kunnen Bart en ik dat ontzettend belangrijke gevoel ook aan Lucas en Lore geven.

Bullshitjobs?

Het is weer eens gelukt. Ik zit op mijn paard. De mensen die mij kennen, zullen denken ' Allez, waarom nu weer?'

Om de zoveel tijd komen er in de media artikels van hoe gelukkig mensen wel zijn met hun werk of net hoe ongelukkig ze zijn. Ik lees dan soms de commentaren ( ja, ge doet dat beter niet) en kan dan niet geloven hoe sommige mensen over bepaalde jobs denken.

Onlangs kwam er in de media dat ze kassaloze winkels aan het testen zijn. Een commentaar van iemand: ' Eindelijk, want dat was toch maar een hersenloze activiteit.' Mijn tenen begonnen er direct van te krullen. Mag het nog dat sommige mensen die 'hersenloze activiteit' graag doen? Ik ben geen voorstander van die kassaloze winkels. Ik ga niet zeggen dat het moeilijk werk is, maar daarom is het niet dat ik mensen aan de kassa belangrijk vind. Ik vind mensen aan de kassa belangrijk omdat het voor sociaal contact zorgt. Tegenwoordig wordt er zoveel door machines overgenomen en moet alles zo snel gaan, dat mensen elkaar beginnen te vergeten. Ik kom graag in een winkel waar ik echt menselijk contact heb en niet dat een machine alles doet. De maatschappij mag gerust wat vertragen, zodat we terug meer menselijk worden.
Dat was al een eerste reden waarom mijn tenen krulden, maar het had nog een reden. Waarom moeten mensen die de job niet doen, beslissen dat het een hersenloze activiteit is en ze bestempelen als niet zinvol. Het is niet omdat iets voor de ene niet zinvol is, dat het voor iemand anders niet zinvol is.

Zelf had ik vijf jaar geleden niet gedacht dat ik werken in de Colruyt zinvol ging vinden. Twee jaar geleden heb ik al eens een stukje geschreven over mijn job bij de Colruyt (Zie: de zoektocht naar werk dat je graag doet.) en ik sta daar nog steeds helemaal achter. Door omstandigheden ben ik daar beland en het bleek een job te zijn die me goed lag. En jawel, ik ga elke dag met plezier werken. Door in deze job terecht te komen, besef ik wel meer dat ik dit graag doe, maar dat niet iedereen dit graag zou doen. Je moet chance hebben dat je in een job terecht komt die je zo graag doet. Sommige mensen zullen nooit de job vinden die écht bij hen past en dat is heel jammer.

Ik geloof dus niet in bullshitjobs. Sommige jobs passen gewoon niet bij bepaalde mensen. Iedereen zou in zijn leven de job moeten kunnen vinden die je graag doet en aangemoedigd worden om die zoektocht aan te gaan.  Laten we vooral niet voor anderen oordelen dat het een 'bullshitjob' is.

De zorgen van een ouder.

Hoera! Nog twee weken en Lucas mag al zijn tweede verjaardag vieren. Al is zijn leventje toch niet helemaal zorgeloos begonnen. Lucas werd 5,5 weken te vroeg geboren, maar behalve dat hij in de couveuse moest, had hij verder geen medische zorgen nodig. Hij moest gewoon voldoende wegen om met ons mee naar huis te komen. Na twee weken was dit het geval.

Ik zeg ook wel dat Lucas zijn leven niet helemaal zorgeloos is begonnen, maar eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Lucas is een kindje dat al snel is beginnen doorslapen, alles eet, heel blij is,... Hij lijkt geen zorgen te hebben, maar ons worden toch wel zorgen aangepraat. Lucas zijn lengte en gewicht liggen sinds zijn geboorte onder de curve en hij is wat later beginnen zitten dan andere kindjes, wat later beginnen kruipen ( en dan was hij nog een poepschuiver), wat later beginnen lopen,...
Dat zijn lengte en gewicht onder de curve liggen, is voor Kind & Gezin bij elk bezoekje toch reden genoeg om ons daarop te wijzen.  Elke keer opnieuw. Dat Lucas een blij kindje is én dat hij voldoende eet en slaapt lijkt nooit goed genoeg te zijn.
Ook de kinderarts uitte zijn bezorgdheid en raadde ons aan om een zweettest te laten doen en hem eens te laten onderzoeken door een kindergeneticus. Wat zeg je dan als ouder? Je wilt niet de ouder zijn die zo'n dingen naast zich neerlegt, want wat als er nu toch iets aan de hand was? Al geeft Lucas helemaal die indruk niet. De opluchting was groot toen uit de zweettest en het DNA-onderzoek niets kwam. Lucas was perfect gezond.
Toch bleef de kinderarts zich later toch nog zorgen maken, want Lucas liep nog niet en zat toch nog steeds onder de curve qua lengte en gewicht. Dus stelde hij voor om naar een kinderneuroloog te gaan. Wat doe je dan als ouder? Juist ja, ge gaat daar op in, want stel je voor..

Nu zijn we voor de eerste keer naar Gent gegaan en wilde ze nog dieper zijn DNA onderzoeken én dat van ons en een nmr-scan doen. Dat bloed trekken voor dat DNA-onderzoek was alles behalve leuk. Als volwassene is het al niet leuk om bloed te laten trekken, je kan je voorstellen dat het als peuter van bijna twee jaar nog veel minder leuk is... De nmr-scan moet nog gebeuren en daar zitten we nog veel minder op te wachten... Zo'n nmr-scan moet bij zo'n klein kindje onder volledige verdoving gebeuren. De wachtlijsten zijn lang. Eigenlijk zouden we willen zeggen dat we die scan niet willen laten, want ondertussen stapt Lucas wel en gaat hij op zijn tempo vooruit, maarja, stel je voor...

Sinds vorige week heeft Lucas griep. Ze hebben bloed getrokken en in het bloed konden ze voor 100% zekerheid zeggen dat het griep was. We hebben later nog moeten bellen voor zijn bloedwaarden en blijkbaar stonden zijn witte bloedcellen naar de lage kant, maar niet abnormaal laag. Toch wilt de kinderarts nog bloed laten trekken als Lucas genezen is om te zien of die witte bloedcellen gestegen zijn. Hierbij vragen wij ons helemaal af waarom het nodig is om bij zo'n klein ventje nog maar eens bloed te trekken als ze toch niet abnormaal laag stonden. Het lijkt alsof ze koste wat het kost iets willen vinden..

Ondertussen kunnen wij ons weer zorgen maken en waarom eigenlijk? Er zijn geen duidelijke signalen dat Lucas echt ontwikkelingsproblemen heeft. Waarom kunnen dokters ouders niet geruststellen en pas zo'n onderzoeken doen als er duidelijke signalen zijn dat er iets scheelt?

Mag Lucas nog gewoon zijn eigen tempo volgen zonder dat daar problemen van gemaakt worden?