De kracht van Lucas

 Gisteren schreef ik over het inclusietraject van Lucas. Maar hoe gaat Lucas hier eigenlijk mee om? 

Je moet je eens voorstellen: iemand vraagt aan u om te springen. Zonder er bij na te denken/automatisch doe je dat. Wel, voor Lucas is dat niet zo'n evidentie of automatisme. Lucas moet daar hard over nadenken en zelfs als het één keer is gelukt, moet hij daar de volgende keer terug over nadenken. Met veel andere dingen is het net zo. 

De voorbije jaren heeft Lucas heel hard gewerkt en hebben we heel veel gevraagd van hem. Op school moest hij zich extra hard inspannen (en dan nog niet eens om te bereiken wat al de andere kindjes allemaal bereiken), hij spande zich dan ook nog eens extra in bij de kinesist en de logopedist én bij zijn persoonlijke ondersteuner in de klas. En al liet Lucas soms zien dat hij er geen zin in had of was hij afgeleid, hij bleef er wel helemaal voor gaan. De tol daarvan begonnen we zeker op het einde van het schooljaar te zien. Hij was moe. Hij had echt nood aan vakantie. Nood aan een adempauze.

Nu de vakantie bijna op zijn einde loopt, zien we dat de vakantie Lucas echt deugd heeft gedaan. Hij begint tot rust te komen en we zien nog meer de vruchten van al het harde werk dat Lucas allemaal doet. Zo horen we hem nog veel beter tellen, horen we steeds vaker de 'oe'-klank en ook andere klanken horen we nu veel meer. De eerste 'oe' die we hoorden, was als hij 'boe' zei. Die bleef ook hangen. Waarschijnlijk omdat hij hier ook het plezier in zag en de dingen gaan altijd beter als we er plezier in hebben. Dat was plezant voor hem, dan kon hij lachen. Maar nu beginnen we die 'oe' dus ook te horen bij andere woorden. Onlangs verbaasde hij de kinesiste van De Klinker ook met heel duidelijk 'Tine' te zeggen. Hoe klein de stappen ook zijn, hij blijft stappen vooruit zetten en dat zijn toch stappen die ons omverblazen. 

De vakantie geeft ons ook de ruimte om de aandacht aan hem te geven die hij verdient. In de rush van het schooljaar verliezen we misschien soms zijn noden een beetje uit het oog of hebben we hier minder geduld voor. 

Hoe zwaar en uitzichtloos het soms ook lijkt, het is Lucas zelf die ons laat zien dat we moeten doorzetten en geloven in hem. 

We kunnen alleen maar bewondering hebben voor de veerkracht, doorzettingsvermogen, kracht die Lucas heeft. 

 

 

Het inclusietraject van Lucas

In november 2018 begon Lucas in de peuterklas. Op school werd al snel duidelijk dat Lucas niet alles kon wat andere kindjes konden of dat het langer duurde vooraleer hij die dingen kon. Op het oudercontact werden we hierover aangesproken. Op dat moment waren er al DNA-onderzoeken aan de gang, maar hadden we nog geen diagnose gekregen.

In februari 2019 kregen we Lucas zijn diagnose. Hij had een zeldzame genetische afwijking die voor een ontwikkelingsachterstand zorgde. Er werd ons gezegd dat Lucas waarschijnlijk nooit zelfstandig zou kunnen wonen. We brachten de school op de hoogte en het CLB werd er bijgehaald. Na testen in het COS (Centrum voor ontwikkelingsstoornissen) kon vastgesteld worden onder welk type Lucas viel. Op basis daarvan kon bepaald worden welke hulp Lucas in de klas kon krijgen. Hij had recht op 5,5u persoonlijke ondersteuning. De school wou Lucas die kansen geven. Lucas kon overgaan naar de eerste kleuterklas. Op regelmatige tijdstippen werd er rond de tafel gezeten om Lucas zijn evolutie te bespreken. Hierbij zaten zijn kleuterjuffen, de zorgcoördinator van de school, CLB, kinesist en logopedist en zijn persoonlijke ondersteuner. Dat waren lastige momenten. Ook al weten we dat het erbij hoort, zijn dat toch altijd confronterende momenten.In de volgende jaren waren er soms twijfels en wogen we af wat de beste optie zou zijn voor Lucas. We hebben verschillende keren aan buitengewoon onderwijs gedacht, maar uiteindelijk ben ik blij dat we altijd voor het inclusietraject hebben gekozen. Lucas was gelukkig in de klas en door naar andere kindjes te kijken, ging hij ook vooruit. Als hij er zin in heeft, is Lucas ook gemotiveerd en hij is altijd wel leergierig. De zin ontbreekt wel eens en hij is ook gemakkelijk afgeleid. Al zijn dat dingen waar serieus aan gewerkt is. Wat is het toch heerlijk om te weten dat er zoveel mensen in Lucas geloven en dat Lucas zo'n vangnet heeft.

Dit jaar was iets specialer, want Lucas zou de kleuterklas afronden en dan moest er gekeken worden wat we volgend jaar zouden doen. Kan Lucas in het regulier onderwijs blijven of moet er toch de overstap gemaakt worden naar het buitengewoon onderwijs. Samen met alle actoren werd beslist dat Lucas de overstap naar het eerste leerjaar mag maken met een IAC-traject. Al van voorbije schooljaar wordt gekeken welke redelijke aanpassingen mogelijk zijn en hoe hij het best kan ondersteund worden. 

Nu de vakantie bijna voorbij is, gieren de zenuwen wel door mijn keel. Het is spannend, want we zijn benieuwd hoe het zal verlopen. Wat we met zekerheid weten, is dat Lucas goed zal ondersteund worden en dat de motivatie ontzettend groot is. Alweer zijn we de school dankbaar dat ze dit inclusietraject een kans willen geven. 

Geloof in inclusie-trajecten, want het is mogelijk.