2020 is nog niet voorbij, maar ik begin nu al de balans op te maken. Wat een jaar! Ik wenste eind vorig jaar verschillende dingen.
2019 was een jaar waarin ik ontzettend overhoop lag met mijzelf. Ik kreeg heel veel het gevoel dat wat ik deed niet goed genoeg was en dat ik maar niet kon bereiken wat ik wou bereiken. Dat vond ik allemaal heel oneerlijk. Een jaar waarin zowel Bart als ik veel te verwerken kregen, wat er mee voor zorgde dat ik niet goed in mijn vel zat. In 2020 heb ik dit allemaal meer een plaats kunnen geven. Zoals ik in een eerdere blog al vertelde, zorgde de situatie met Lucas er mee voor dat ik een soort rust vond. Dingen meer in perspectief kon plaatsen.
Eind 2019 wenste ik ook dat Lucas verder vooruitgang zou maken en dat hij zou beginnen babbelen. 'Echt' babbelen doet Lucas niet. We beginnen wel steeds meer woordjes te horen, woordjes die ook regelmatiger terugkomen. 2020 heeft ook getoond hoeveel veerkracht Lucas eigenlijk heeft. De eerste lockdown was voor Lucas echt een hele beproeving. We zagen dat hij worstelde. Toch heeft hij dat al bij al goed doorstaan. In september kwam er dan een nieuwe beproeving: de overgang van de eerste naar de tweede kleuterklas, nieuwe therapie voor kinesitherapie en logopedie en ook een andere individuele begeleidster in de klas. We hielden ons hart vast. Na de eerste week school wisten we niet goed wat we moesten denken. Hij had die week verschillende accidentjes gehad. Het was ook wel een grote verandering: in de eerste kleuterklas staat er een toilet in de klas en in de tweede kleuterklas buiten de klas en moeten ze vragen om naar de WC te gaan. Het bleek dat Lucas vooral moest wennen aan de nieuwe situatie.
Ook aan de nieuwe therapie paste hij zich relatief snel aan.
Voorbije weken hebben we gezien hoeveel vorderingen hij eigenlijk heeft gemaakt. Er zijn onverwachte rustmomenten geweest ( langere herfstvakantie, quarantaine), maar die hebben naar onze gevoel geen negatieve invloed gehad. Het waren meer momenten waarop hij tot rust kon komen en alles kon verwerken.
Al gaat het soms traag, we hadden toch nooit durven dromen dat Lucas zoveel vorderingen zou maken.
Als voorlaatste wenste ik ook dat Lore de overgang van opvang naar kleuterklas goed zou maken. We merkten dat die eerste weken echt emotioneel waren voor Lore. Ik vroeg mij oprecht af of Lore wel graag naar school zou gaan. Na een paar weken verliep het echter beter. Er waren geen traantjes meer en zag je thuis wat ze leerde op school. Na de herfstvakantie was Lore ook écht blij om terug naar school te gaan. We hoorden dat ze soms echt stil is op school, maar we zien dat ze wel veel observeert en dat ze echt vanalles oppikt.
Als laatste wou ik ook dat Bart en ik genoeg tijd voor elkaar zouden maken en dat we een goed team zouden blijven. Ook daar kan ik in 2020 positief op terugkijken.
Ondanks de coronacrisis kan ik tevreden terugblikken op 2020.
Voor 2021 wens ik meer van hetzelfde, maar wil ik ook een belangrijke toevoeging doen.
Ik hoop dat 2021 echt een familiejaar wordt. Daar hebben we dit jaar veel te veel op moeten inboeten.
