De toekomst die ik wens voor Lucas en ons meisje op komst.

Ik las het voorstel van mevrouw Rutten omtrent de emancipatie van de vrouw en dat elke vrouw in haar visie toch echt wel aan de slag moet. De huwelijksquotiënt valt niet meer te verantwoorden. Het stemde mij direct boos en verdrietig. Ik neem even de tijd om neer te schrijven waarom dit mij zo doet voelen.

Eerst en vooral stemt mij dit boos, omdat het nogal kort door de bocht is om te willen dat alle vrouwen werken. We komen steeds meer en meer in een maatschappij terecht waar werken het allerbelangrijkste is, terwijl ik niet geloof dat het datgene is dat iedereen wilt. Natuurlijk ben ik er van overtuigd dat het op een manier onze economie ten goede zou komen, maar of het op menselijk vlak een positieve evolutie is daar plaats ik een groot vraagteken bij. Als je dan ook nog eens verwacht van iedereen dat ze hoger opgeleid zijn, stel ik mij daar ook vragen bij. Sommige mensen gaan gewoon niet graag naar school en willen al helemaal niet verder studeren. Ze hebben andere talenten dan studeren. Is het niet veel belangrijker om mensen te stimuleren hun talent te vinden en te zorgen dat ze dat volledig kunnen ontplooien?


Daarnaast krullen mijn tenen als mensen doen alsof werken en gezin combineren de ideale situatie is. Er zijn veel mensen die deze combineren en die mensen verdienen absoluut waardering vanuit de maatschappij. Als ze één ding konden wensen, zou het voor velen waarschijnlijk meer tijd met hun gezin zijn. In maart 2016 werden mijn man en ik trotse ouders van Lucas. Tot november 2016 hebben mijn man en ik om de beurt wat ouderschapsverlof opgenomen. Vanaf december 2016 werkten zowel mijn man als ik terug voltijds. Financieel gaf ons dit terug wat meer ademruimte, want als je ouderschapsverlof opneemt, moet je het financieel toch met een stuk minder stellen.  Sinds half september 2017 ben ik terug thuis door werkverwijdering omwille van zwangerschap en besef ik pas hoeveel mijn man en ik werkten en hoe weinig tijd wij eigenlijk konden doorbrengen met onze zoon en als gezin. Nu ben ik weer veel meer aanwezig in Lucas zijn leven en zie ik ook hoeveel dichter we weer bij elkaar staan en besef ik weer dat ik geen kind heb gekregen om hem door anderen te laten opvoeden. Nu heb ik ook meer plezier in Lucas opvoeden en doe ik dat een stuk beter, dan Lucas opvoeden en werken te combineren. Want laat ons wel wezen, na een werkdag van tien uur heb je meer zin om in de zetel te ploffen dan om nog een maaltijd op de tafel te toveren, het huishouden te doen. Je hebt ook meer geduld om die broodnodige ' Neen Lucas, daar mag je niet aankomen' te zeggen, om hem te leren dat hij zowel zijn broodkruim als zijn korstjes moet opeten,... als je er meer tijd voor krijgt. Kortom, een deftige opvoeding te geven. Ik ben nog altijd voorstander dat ouders hun kinderen de belangrijkste opvoeding geven. Bij hun ouders zouden kinderen altijd terecht moeten kunnen. Ook op het werk loopt het niet altijd even vlot als je beiden combineert. Wanneer onze Lucas een slechte nacht heeft gehad, dan sleep je je door je werkdag en zijn bepaalde zaken minder van tel dan als je uitgeslapen bent. Dus neen, ik vind de combinatie werk-gezin geen goede combinatie. Natuurlijk zou deeltijds werken al een verbetering zijn, maar zelfs dat wordt financieel te weinig aangemoedigd naar mijn gevoel.

Snap ik echter als mevrouw Rutten zegt dat het niet te verantwoorden is dat getrouwde mensen dat belastingsvoordeel krijgen en alleenstaande ouders niet? Ja, volledig. Dat is ook niet eerlijk, maar de huwelijksquotiënt afschaffen is daar geen oplossing voor. Mevrouw Rutten wilt precies dat alle ouders gaan werken en minder tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. Ik geloof ook dat er ouders zijn die dit prima vinden en waar de prioriteiten zowel bij werk als gezin liggen, maar die het dan ook niet erg vinden dat hun kinderen voor een groot deel worden opgevoed door onthaalouders, scholen, grootouders,... Maar wat dan met de ouders ( alle vormen) die helemaal prioriteit aan hun gezin willen geven? Moeten die dan in de kou gezet worden? Ze moeten hier toch geen financiële kater aan overhouden? Het is toch niet raar dat je kinderen krijgt en daar dan ook het merendeel van de tijd mee wilt doorbrengen en ze zien groot worden? Dat je aanwezig wilt zijn bij hun kleine en grote stapjes? Dat je samen met hen blij bent en hun tranen droogt als het nodig is? Dat ze weten én voelen dat ze altijd bij hun ouders terecht kunnen?

Is er geen mogelijkheid dat alle vormen van ouders beter ondersteund worden door de maatschappij en zolang hun kinderen jong zijn meer tijd (deeltijds of voltijds) met hun kinderen kunnen doorbrengen ( Dat is ook niet zomaar in de luie zetel zitten, maar hard werken) en later als hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn de draad van hun werkleven terug volledig oppikken en wat teruggeven aan de maatschappij?

Dat is toch de toekomst die ik zou wensen voor onze Lucas en ons meisje op komst.. Ik werk graag en veel, maar als ik zou kunnen kiezen zou ik veel meer tijd met mijn gezin willen doorbrengen zonder daar een financiële kater aan over te houden. Als onze Lucas en ons meisje op komst dan wat ouder zijn, zou ik mij terug volledig op mijn werkleven willen richten, want mijn werk is ook mijn passie.

De roze wolk die geen roze wolk blijkt te zijn.

Mijn metgezel voor het leven kreeg gisteren het bericht dat iemand uit zijn jeugd zichzelf van het leven had beroofd. De vrouw in kwestie had een relatie en was vorig jaar Mama geworden. Ze sukkelde in een postnatale depressie en het ging alsmaar in een neerwaartse spiraal. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die dit loodzware verdriet moeten verwerken. Maar hoezo, waarom leefde ze niet op een roze wolk? Zijn dat niet de mooiste dingen die je kan meemaken in je leven? Zo zullen ongetwijfeld veel mensen denken.

Als ik terugdenk aan mijn eigen bevalling en mijn nieuwe status als Mama kan ik alleen maar zeggen dat ik die roze wolk toch ook gemist heb. Natuurlijk waren de omstandigheden niet ideaal. 5,5 weken te vroeg bevallen omwille van complicaties. Onze lieve zoon direct in de couveuse en ik herstellen van de keizersnede. Na vijf dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar onze zoon moest nog drie weken in het ziekenhuis blijven. Ook dan hadden wij al onderbroken nachten, omdat ik om de zoveel uur moest afkolven, heen en weer pendelen naar het ziekenhuis, nog herstellen van de keizersnede, mijn man die terug moest gaan werken,...

Maar zelfs al waren de omstandigheden ideaal geweest, was het nog altijd zwaar geweest. Wij beseften pas echt ten volle hoeveel invloed een kind had toen onze lieve zoon er was. Opeens moet je het met veel minder slaap stellen.Voor mij was dat een hele aanpassing, omdat ik echt iemand ben die mijn slaap ontzettend nodig heb. Daarnaast heb je veel minder tijd voor dingen die je voordien graag deed, omdat zo'n kleintje veel tijd vraagt. De zorg voor je kindje en je werkleven en mijn lieve echtgenoot blijven een moeilijke combinatie. Na een jaar en vier maanden ben ik nog altijd zoekend naar een deftig evenwicht tussen de drie. Ik ben ondertussen zwanger van ons tweede kindje en merk dat het evenwicht ondertussen helemaal zoek is. Omdat ik mij in die eerste maanden zo slecht voel, komt er momenteel heel veel op de schouders van mijn lieve man terecht. Gelukkig begint het ondertussen toch iets te beteren en gaan we dat evenwicht terug wat meer kunnen herstellen. De positieve dingen wegen echter wel door, waardoor je die moeilijke dingen er zeker bijneemt.


Ik kan echter besluiten dat ik wel versta dat de negatieve dingen de bovenhand kunnen nemen. Voor je aan kinderen begint, kan je echter onmogelijk inschatten wat voor een invloed zo'n kleintje op je leven gaat hebben. Het ouderschap is mooi, maar het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn. Laten we de negatieve gevoelens van nieuwe ouders niet minimaliseren of er een taboe van maken. We kunnen deze klachten beter serieus nemen en hen helpen op alle mogelijke manieren, waardoor ze uit die negatieve spiraal kunnen geraken.


De roze wolk is niet altijd een roze wolk en dat mag geen taboe zijn.

Mensen laten dromen en die dromen doen uitkomen.

De mensen die mij een beetje volgen op Twitter zullen misschien met hun ogen rollen, maar ik kan het niet genoeg zeggen:

Het wordt tijd dat De Droomfabriek terug op TV komt!!


Waarom wil ik nu zo graag dat De Droomfabriek terug komt?

Graag zou ik De Droomfabriek terug op TV zien, omdat het leven al stresserend genoeg is. Werken, voor gezin zorgen,... Het leven is zo hectisch geworden, dat er amper tijd overblijft om te dromen en ze uit te voeren.
Daarnaast gebeuren er al zoveel slechte dingen in de wereld ( ik ga er hier geen opnoemen, omdat ik graag wil dat dit een positieve blog blijft), dat mensen ook wel mogen herinnerd worden dat de wereld en het leven niet alleen uit slechte dingen bestaat.

Je kan je nog altijd afvragen: ' Waarom dan speciaal De Droomfabriek opnieuw uitzenden?'
De Droomfabriek werd uitgezonden tussen mijn 7 en 12 jaar. Het was een programma waar ik steevast naar uitkeek en het ontzettend jammer vond toen het werd afgevoerd. Zelfs als kijker was ik altijd blij: de tocht op het schip om zoveel mogelijk Presto- biljetten te verzamelen, het rad met letters en identiteitskaart, De telefooncentrale,...   De Droomfabriek liet mij zien dat mensen dromen hadden en dat die ook konden uitkomen. Het maakte mij vrolijk en gaf mij hoop dat ook mijn dromen konden uitkomen als ik dat wou. Het liet mij inzien dat er altijd mensen zijn die andere mensen bij hun droom willen helpen. Elkaar het besef geven dat we elkaar kunnen helpen met wat we graag willen.

Heel persoonlijk: als De Droomfabriek terugkomt, breng dan ook het schip met de kansbiljetten en het zeepaardje terug. Dat was met stip het tofste spel dat ooit in De Droomfabriek zat! Dat is dan misschien mijn droom die mag uitkomen... ;-)

Dus geef mensen reden om weer te dromen en het geloof dat hun dromen kunnen uitkomen. In een wereld als deze mag dit wel. Mensen door dromen te laten uitkomen, weer wat gelukkiger maken en te laten voelen dat ze niet alleen staan.

Voedselverspilling door de ogen van een Colruytgroupie

Je komt in de Colruyt en ziet iemand in de versmarkt (de frigo/ koude zone/...) bijna in de rayon kruipen om toch maar het langst houdbare artikel te nemen. Triomfantelijk doet hij dit nog een paar keer over.
Een situatie die veel mensen bekend in de oren zal klinken.

Voor ik bij Colruyt werkte, stond ik hier niet echt bij stil al nam ik toen ook altijd al de voorste producten. Nu ik drie jaar bij Colruyt werk, krijg ik er de kriebels van. Dat vraagt waarschijnlijk wel een woordje uitleg.

Eerst en vooral krijg ik daar de kriebels van omdat we als medewerker FIFO (first in first out) moeten toepassen. Dit betekent dat de langst houdbare artikels achteraan moeten geplaatst worden, want wat eerst is binnengekomen, moet ook eerst terug buiten. Wat zou het gemakkelijk zijn als we gewoon alles vooraan in de rayon konden steken. Zou in ieder geval veel sneller gaan. Ik krijg daar dus wel de kriebels van omdat we daar veel tijd in steken en dat het precies voor niets is dat we dit doen.

Daarnaast krijg ik er ook de kriebels van, want het betekent ook dat we artikelen moeten weggooien die we eigenlijk best hadden kunnen verkopen. We bouwen qua data al een buffer in, zodat zuivelproducten, charcuterie, kazen en dergelijke zeker nog minstens vier dagen houdbaar zijn. Meestal zijn ze nog langer houdbaar, zeker als ze net zijn binnengekomen. Zelfs een week of twee weken nadat ze zijn binnengekomen, zijn ze nog minstens vier dagen houdbaar. De artikelen die niet aan deze voorwaarde voldoen, worden uit de rayon gehaald. Gelukkig is het niet zo dat deze artikelen in de vuilbak gegooid worden. Deze artikelen recupereert Colruyt, maar het brengt wel extra kosten met zich mee en zorgt dat het milieu het zwaarder te verduren krijgt. Het beste zou nog steeds zijn dat ze voor hun eerste doel gebruikt worden. Het is echt zonde als je ziet wat wij soms uit de rekken moeten halen.

Je kan je afvragen of het effectief nodig is dat je thuis producten hebt die nog zeker een maand houdbaar zijn of waar je een hele voorraad van hebt liggen. Uiteindelijk zijn dat producten die tot verse producten horen en eigenlijk geen weken in de koelkast horen te liggen. Groenten of fruit laat je ook geen weken liggen. We zijn daar toch wel redelijk verwend in geworden.
Iedereen kent waarschijnlijk ook wel de situatie dat je dingen koopt en die je uiteindelijk thuis ook moet weggooien omdat je er dan toch geen zin in hebt. Met een veel te grote afvalberg tot gevolg.


We zouden allemaal wat meer ons steentje moeten bijdragen om minder voedsel te verspillen. Als Colruyt - medewerkers doen we dit door FIFO toe te passen.
Als consument kunnen we dit doen door bewuster na te denken wat we effectief gaan verbruiken en artikelen kopen die we binnen de termijn gaan verbruiken van de oudste data (minstens vier dagen houdbaar, meestal langer) die in de rayon liggen.


Het is in ieder geval een uitdaging die ik met plezier wil aangaan.  Want ook ik koop zeker producten die we dan eigenlijk niet gebruiken.
  

Waarom we ons niet mogen blindstaren op de effectieve lesuren van leerkrachten

Waarom ik vind dat leerkrachten het niet verdienen dat andere mensen over hun uren discussiëren?

Zoals bij elke job weet je pas wat een job effectief inhoudt als je ze zelf beoefend hebt. 

Als persoon die zelf in het onderwijs heeft gestaan, weet ik dat leerkracht zijn veel meer inhoudt dan die 20 à 22 uur effectief lesgeven. Je bent leerkracht altijd en overal. Je kan na je lesuren niet zomaar de deur dichttrekken en zeggen: ' nu ga ik mij voor de volle 100% bezighouden met mijn gezin, hobby,...'. Nu ikzelf in de Colruyt werk, kan ik na mijn werkdag de Colruytdeur achter mij dicht trekken en genieten van andere zaken. Ik vind dat echt een luxe en besef des te meer hoe hard je constant met je lessen, leerlingen,... bezig blijft. Altijd dat stemmetje van: ' Zou je die les niet nog eens bekijken', ' Gaan de leerlingen het zo wel begrijpen?', 'Heb ik die toets niet te moeilijk gemaakt?',...
Het is bij leerkrachten dus echt niet zo simpel: Voor ze de volgende dag gaan lesgeven, moeten er opnieuw lessen voorbereid worden. Zelfs al geef je hetzelfde onderwerp kan het zijn dat je toch nog moet voorbereiden, want je merkt sowieso dat sommige dingen niet werken. Of dat in de ene klasgroep iets werkt, maar in de andere totaal niet. Elke klasgroep is verschillend en vragen een andere aanpak.

Naast die voorbereidingen hoor je in je lessen de leerstof te testen en natuurlijk moet je die testen ook verbeteren en nee hoor die tijd zit niet in die 20 uren lesgeven.  om nog maar te zwijgen over de vergaderingen, klassenraden ( die na de lesuren soms echt tot 22u duren), toezichturen, leerplannen opstellen...

Dat voorbereiden en verbeteren krijg je echt niet altijd  gedaan in de week. Weekends en zelfs delen van de vakanties worden ook besteed aan die voorbereidingen en verbeteringen.

Ook niet te vergeten, is dat het best ook emotioneel zwaar kan zijn. De tijd om al je doelstellingen te bereiken is echt wel beperkt en toch wil je dat al je leerlingen mee zijn en slagen voor je vak en hun jaar.  Er is niet altijd tijd om leerlingen die niet direct mee zijn het nog eens op een andere manier uit te leggen.
Klasgroepen zijn ook niet altijd even gemakkelijk of er is al wel eens een leerling die zich niet goed in zijn/haar vel zit. Zo'n dingen neem je altijd mee naar huis. Je moet emotioneel ontzettend sterk zijn.

Toch wil ik hiermee niet zeggen dat leerkrachten niet tevreden zijn over hun job en het blijft hoe dan ook een mooie job. Een job waar je veel voldoening van krijgt. Maar ze verdienen het niet dat er gedacht wordt dat ze niet genoeg zouden werken of dat het een gemakkelijke job is. Dat is het zeker niet.

We beseffen veel te weinig wat voor een belangrijke job ze eigenlijk doen. Ze stomen onze kinderen/ jongeren klaar voor het volwassen leven en steken daar ontzettend veel tijd in. Daarom verdienen ze zeker ons respect.

Wij horen ons dus niet blind te staren op die effectieve lesuren en die vele vakanties (vakanties die niet altijd vakanties zijn). Het is niet aan ons om daarover te oordelen.