Inclusie in het onderwijs, inclusie in de maatschappij. Het zijn dingen waar ik tot voor kort niet echt over nadacht. Het was iets ver van mijn bed. Als student zat ik wel op een kot met omkadering. Op zo'n kot zitten ook studenten met een functiebeperking die geholpen worden door 'gewone' studenten zodat studenten met een functiebeperking ook op kot kunnen gaan en deel kunnen nemen aan het 'gewone' studentenleven. Daarbij bleef het echter. Met Lucas krijgen we er nu wél meer mee te maken en wordt het ook heel persoonlijk.
Langs de ene kant ben ik Sara de leerkracht en zie ik de struikelblokken als leerkracht en dat het niet evident is. Het huidige onderwijssysteem is heel weinig aangepast aan inclusie. We behoren tot de drie slechtste landen van Europa die het minst inclusief zijn. In de opleiding wordt er al weinig ingegaan op inclusief onderwijs. De overheid ziet er ook de noodzaak niet van in. Ze zien niet in dat het ook gewoon maar mensen zijn die ook gewoon willen deelnemen aan de maatschappij. Daar begint het natuurlijk: de overheid kan/moet het verschil maken.
Langs de andere kant ben ik Sara de ouder en word ik echt zo boos en verdrietig van het huidige systeem. Ik zie wat onze Lucas allemaal kan en zie ook dat met aanpassingen Lucas zeker zou kunnen deelnemen aan het 'gewone' onderwijs. Ik zet gewoon tussen aanhalingstekens, want wie zijn wij om te zeggen wat normaal is en wat niet binnen het normale past. Nogmaals, we zijn allemaal gewoon maar mensen en willen allemaal ons plekje krijgen in de maatschappij. Dat het voor bepaalde mensen zó moeilijk is om hun plekje te krijgen en dat ze tegen zoveel muren botsen, stoot mij ontzettend tegen de borst. Er wordt nu zo vaak gekeken naar waarom het niet haalbaar is en niet gekeken naar de mogelijkheden zodat het wel haalbaar kan zijn.
Ik word misselijk van het huidige onderwijssysteem. Overheid, er is DRINGEND nood aan extra middelen voor inclusief onderwijs. Daarnaast is er DRINGEND nood aan een systeem waar het voor scholen duidelijk is op welke middelen ze beroep kunnen doen. Nu is het voor elke school een zoektocht hoe inclusief onderwijs haalbaar kan zijn. Om even te schetsen: Lucas zou recht hebben op vijf uur en half ondersteuning per week. Dat is natuurlijk te weinig. Als je meer ondersteuning wilt, moet je zelf op zoek gaan. Zelf rondhoren bij studenten, vrijwilligers,... . Je krijgt hier wel hulp van het ondersteuningsnetwerk, de school,... maar het blijft afwachten of je genoeg mensen vindt. We hebben geluk dat we op een school terecht zijn gekomen waar ze er alles aan doen om een inclusief traject uit te stippelen voor onze Lucas. Maar wat een zoektocht is het. Zoveel vraagtekens. Het kan echt zoveel beter. Het kan zoveel gemakkelijker gemaakt worden voor scholen, maar dat is dan wel aan de overheid.
Alles begint met inclusief onderwijs. Daar maken mensen de eerste stappen om ingeburgerd te worden in de maatschappij. Inclusie zou de norm moeten zijn en niet de uitzondering.
In de opleidingen tot leerkracht kan er meer tijd besteed worden aan inclusief onderwijs zodat leerkrachten hier al meer achtergrondkennis over hebben.
Het lijkt misschien voor veel mensen onbelangrijk, maar stel je eens voor dat jij elke dag tegen muren botst en dat je nergens je plekje in de maatschappij vindt. Het is voor zoveel mensen wél belangrijk.
Ik hoorde op de inclusiedag een mooie quote van een moeder: Onbekend maakt onbemind, maar laten we dan strijden dat het bemind wordt.
