Ik heb gemerkt dat het een hele tijd geleden is dat ik hier nog iets geschreven heb over onze Lucas.
Vorig jaar deze tijd waren we volop aan het nadenken naar welke school we Lucas zouden sturen.
Uiteindelijk was in samenspraak met de school en al Lucas zijn begeleiders beslist om Lucas zijn tweede kleuterklas te laten overdoen.
Na een half jaar voor de tweede keer in de tweede kleuterklas zijn we ontzettend blij dat we tezamen die beslissing hebben genomen.
We zijn uitermate tevreden dat iedereen achter deze beslissing stond. Natuurlijk was het wennen dat Lucas en Lore in dezelfde klas zitten. We geloven nu wel dat ze allebei hun draai hebben gevonden.
We merken dat de wil van Lucas om hetzelfde te kunnen dan de andere kinderen wonderen verricht. We zien Lucas nog steeds stappen vooruit zetten, net omdat hij zo'n sterk willetje heeft en gemotiveerd wordt door de andere andere kindjes en de begeleiders die hem helpen om verdere stappen vooruit te zetten.
Ik heb het nog gezegd en geschreven, maar ik ben ontzettend dankbaar dat we zo'n sterk team achter Lucas hebben staan. Mensen die in Lucas geloven. Mijn hart kan nog altijd een sprongetje maken als we Lucas weer een nieuw woordje horen zeggen of een puzzel van 100 stukken zelfstandig zijn leggen.
Ik denk dat we niet trotser kunnen zijn in Lucas en wat hij al bereikt heeft en we geloven dat hij nog veel meer zal bereiken.
De schok was groot toen we hoorden dat Lucas een beperking had, maar uiteindelijk kunnen we zeker zeggen dat alles goed gaat en daarom zo weinig berichtjes erover.
Geen nieuws, goed nieuws.
