Inclusie in het onderwijs.

Voorbije week kwam inclusie in het onderwijs uitgebreid in de media. Een thema dat voor Bart en mij geen ver-van-ons-bedshow is. Lucas gaat naar het reguliere kleuteronderwijs met aangepaste begeleiding. Daar zijn we de school heel dankbaar voor. Het is mooi dat het kan en we beseffen dat het geen evidentie is.

Donderdag hadden we het opstartgesprek op school over Lucas. Bij zo'n gesprekken zijn altijd al de mensen die Lucas begeleiden aanwezig: de juf, zorgjuf, zorgcoördinator, de begeleider van het ondersteuningsnetwerk, het CLB en iemand van het revalidatiecentrum. We weten uit ervaring dat die gesprekken meestal hard binnenkomen. Bij dit gesprek was het niet anders. Voor mij persoonlijk een gesprek dat nog lang in mijn hoofd zal blijven ronddwalen. Het was een emotioneel gesprek. Een gesprek waar ik buitenkwam met een gevoel van oneerlijkheid, onmacht,... . 

Heel begrijpelijk werd al een beetje gekeken naar de overgang naar de lagere school. Het is nog vroeg in het jaar dus het is nog een vraagteken welke evolutie Lucas dit schooljaar nog gaat maken. Lucas krijgt momenteel 5,5 uur ondersteuning in de klas. Als de beslissing nu zou vallen, is het wel duidelijk dat die 5,5uur ondersteuning veel te weinig zouden zijn om Lucas de overgang naar het reguliere onderwijs te laten maken. Die boodschap kwam heel hard binnen. 

In dat scenario weten we niet goed hoe het dan verder moet. Het is heel moeilijk om Lucas in één type van het buitengewoon onderwijs te plaatsen. Hij past wel in bepaalde types, maar niet volledig. Wij zien voorlopig dat hij het meest uitgedaagd wordt in het reguliere onderwijs. Hij kijkt veel naar andere kinderen en wil kunnen wat andere kinderen kunnen. We willen niet dat hij die uitdaging verliest. 

Natuurlijk begrijpen we dat de boodschap, die donderdag uitgesproken is, gebracht moest worden. Als er geen middelen zijn, zijn ze er niet. Het is ook niet de bedoeling dat Lucas verloren loopt. Voorlopig is het ook moeilijk voor Lucas om uitgebreid te communiceren, maar we hopen dat dit betert eens hij zijn spraakcomputer heeft.

Als mama en als leerkracht breekt het mijn hart wel. We zien vlakken waar Lucas zeker deel kan uitmaken van het reguliere onderwijs, maar we beseffen dat er ook veel begeleiding nodig zou zijn. Begeleiding die nu, in het huidige systeem, wel aan het ene kind kan aangeboden worden, maar niet aan het andere. 

De zoektocht naar werk dat je graag doet: deel 2

 Ongeveer zes jaar geleden schreef ik hier een stukje over de zoektocht naar werk dat je graag doet. Ik maakte de switch van het onderwijs naar de privé. Op dat moment was dat absoluut de beste beslissing. Door te verhuizen van Elsene naar Ieper moest ik op zoek naar een nieuwe school. Elke dag naar Tervuren pendelen was een beetje te veel van het goede. 

Ik stuurde sollicitatiebrieven, maar er was nergens een plekje in mijn vakgebieden. Acht jaar geleden waren er niet zoveel vacatures. Verhuizen naar een nieuwe streek, ver weg van alles wat vertrouwd was, zorgde niet voor zoveel stabiliteit. Ik had toen niet de fut om van interim naar interim te gaan en zocht echt wat zekerheid in mijn werk. Zekerheid van inkomen ook. Dat vond ik bij Colruyt en ik ben nog altijd blij dat ik daar terecht ben gekomen. Ik heb daar zoveel bijgeleerd en ik heb mijzelf daar beter leren kennen. Ik leerde daar ook ontzettend leuke mensen kennen. 

Toch begon het vorig jaar te kriebelen om terug naar het onderwijs te gaan. Ik schreef mij in om ook Nederlands te mogen geven en hield de website van de vdab in de gaten. Daar zag ik een vacature passeren om een half jaar fulltime Nederlands te geven tot het einde van het schooljaar. Ik besloot mijn kans te wagen en solliciteerde zonder er verder veel van te verwachten. Ik ging op gesprek en kreeg de job! 

Met pijn in het hart, maar met gezonde zenuwen, trok ik de Colruytdeur achter me dicht. 

Nu, zes maanden later, maak ik de balans op van mijn beslissing.  

Met een klein hartje begon ik aan dit 'nieuwe' avontuur, maar al snel wist ik weer waarom ik dit als studie had gekozen. Ik wist weer waarom mijn hart hier lag.

Natuurlijk zijn die zes maanden niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest. Ik merkte al snel dat ik acht jaar was weggeweest. Alles is terug wennen. Een vak geven waar ik niet helemaal in thuis ben, was ook een hele aanpassing.  

Ik heb nu zowel van de privésector als het onderwijs terug mogen proeven en ik weet met zekerheid dat mijn hart in het onderwijs ligt. Dit is mijn passie. Zoveel energie dat ik ervan krijg. Natuurlijk heb ik nog veel bij te leren, maar het zal met hart en ziel zijn dat ik werk om dit te laten slagen.

Geen nieuws, goed nieuws.

 Ik heb gemerkt dat het een hele tijd geleden is dat ik hier nog iets geschreven heb over onze Lucas. 

Vorig jaar deze tijd waren we volop aan het nadenken naar welke school we Lucas zouden sturen. 

Uiteindelijk was in samenspraak met de school en al Lucas zijn begeleiders beslist om Lucas zijn tweede kleuterklas te laten overdoen. 

Na een half jaar voor de tweede keer in de tweede kleuterklas zijn we ontzettend blij dat we tezamen die beslissing hebben genomen. 

We zijn uitermate tevreden dat iedereen achter deze beslissing stond. Natuurlijk was het wennen dat Lucas en Lore in dezelfde klas zitten. We geloven nu wel dat ze allebei hun draai hebben gevonden. 

We merken dat de wil van Lucas om hetzelfde te kunnen dan de andere kinderen wonderen verricht. We zien Lucas nog steeds stappen vooruit zetten, net omdat hij zo'n sterk willetje heeft en gemotiveerd wordt door de andere andere kindjes en de begeleiders die hem helpen om verdere stappen vooruit te zetten.

 

Ik heb het nog gezegd en geschreven, maar ik ben ontzettend dankbaar dat we zo'n sterk team achter Lucas hebben staan. Mensen die in Lucas geloven. Mijn hart kan nog altijd een sprongetje maken als we Lucas weer een nieuw woordje horen zeggen of een puzzel van 100 stukken zelfstandig zijn leggen. 

 

Ik denk dat we niet trotser kunnen zijn in Lucas en wat hij al bereikt heeft en we geloven dat hij nog veel meer zal bereiken. 

 

De schok was groot toen we hoorden dat Lucas een beperking had, maar uiteindelijk kunnen we zeker zeggen dat alles goed gaat en daarom zo weinig berichtjes erover. 

Geen nieuws, goed nieuws.