Ongeveer een half jaar geleden babbelde ik met iemand over zelfmoord en dat ik wel kon begrijpen dat mensen geen andere uitweg dan zelfmoord zagen. Van de andere persoon kwam toen de vraag waar mijn begrip daarvoor vandaan kwam. Ik kon daar niet direct een antwoord op geven. Ik had wel ideeën, maar wist het eigenlijk allemaal niet zo goed.
Nog steeds blijft die vraag hangen. Het zet me nog steeds aan het denken en probeer nog steeds een antwoord op die vraag te zoeken. Ik hoor de argumenten dat het toch erg is dat je de nabestaanden dit aandoet, maar terwijl denk ik ook aan de persoon die de stap zette om zelfmoord te plegen. Dan voel ik dat mijn hart breekt en voel ik verdriet dat die persoon geen andere uitweg zag en hoe alleen die persoon zich moest voelen.
Ik denk dat het begrip deels gegroeid is, omdat ik zelf ook met dingen heb gezeten die voor andere mensen zo onbenullig leken. Het voelt zo slecht aan als je met je twijfels en zorgen blijft zitten en er geen respons komt die je op dat moment zo hard nodig hebt.
Ik betrap mijzelf ook op dingen waar ik van denk: ' Waar maken die mensen zich druk om?' of heftige gebeurtenissen waar mensen al sneller verwachten dat ze zich erover zetten, maar waar de mensen die het meegemaakt hebben nog veel vaker de behoefte hebben om erover te babbelen of hun blijvend verdriet te uiten. Vaak zijn het dingen die onbekend zijn voor onszelf of waar we anders mee omgaan.
Als ik voel dat ik met wat onbegrip denk, volgt nadien (snel of een hele poos later) toch altijd de gedachte dat ik daar niet over kan oordelen.
Begrip hebben is iets dat gegroeid is met de tijd en de gedachte dat als ik mij zo zou voelen of daar mee zou inzitten ook graag begrip zou gekregen hebben.
Nog steeds blijft die vraag hangen. Het zet me nog steeds aan het denken en probeer nog steeds een antwoord op die vraag te zoeken. Ik hoor de argumenten dat het toch erg is dat je de nabestaanden dit aandoet, maar terwijl denk ik ook aan de persoon die de stap zette om zelfmoord te plegen. Dan voel ik dat mijn hart breekt en voel ik verdriet dat die persoon geen andere uitweg zag en hoe alleen die persoon zich moest voelen.
Ik denk dat het begrip deels gegroeid is, omdat ik zelf ook met dingen heb gezeten die voor andere mensen zo onbenullig leken. Het voelt zo slecht aan als je met je twijfels en zorgen blijft zitten en er geen respons komt die je op dat moment zo hard nodig hebt.
Ik betrap mijzelf ook op dingen waar ik van denk: ' Waar maken die mensen zich druk om?' of heftige gebeurtenissen waar mensen al sneller verwachten dat ze zich erover zetten, maar waar de mensen die het meegemaakt hebben nog veel vaker de behoefte hebben om erover te babbelen of hun blijvend verdriet te uiten. Vaak zijn het dingen die onbekend zijn voor onszelf of waar we anders mee omgaan.
Als ik voel dat ik met wat onbegrip denk, volgt nadien (snel of een hele poos later) toch altijd de gedachte dat ik daar niet over kan oordelen.
Begrip hebben is iets dat gegroeid is met de tijd en de gedachte dat als ik mij zo zou voelen of daar mee zou inzitten ook graag begrip zou gekregen hebben.
