'Evenzeer moeten we ervoor zorgen dat onze kinderen de juiste begeleiding
krijgen: de juiste plaats in de juiste school met de juiste omkadering.
Het M-decreet schaffen we af en vervangen we door een echt
begeleidingsdecreet voor kinderen met zorgnoden én hun leerkrachten.
Daarmee geven we een pragmatische en realistische invulling aan de
begeleiding van kinderen met zorgnoden: gewoon onderwijs indien
mogelijk, buitengewoon onderwijs indien nodig.'
Bovenstaand stukje uit het regeerakkoord, is eentje dat mij wat zorgen baart en voor ons persoonlijk heel belangrijk zal zijn.
Nadat we de resultaten bij het COS hadden gekregen, is het CLB direct in gang geschoten. Lucas kon in de gewone kleuterklas starten mét vijf uur extra ondersteuning per week. Zelf beslisten we ook om naast de kiné die hij al kreeg ook al logopedie op te starten. Via het CLB hebben we iedereen samen gekregen en is er nu een heel team dat Lucas ondersteunt. Ik vind het zo hartverwarmend dat zoveel mensen onze Lucas de beste kansen willen geven en bereid zijn om allemaal samen te werken. Ik besef ook heel goed dat dit zonder het M-decreet waarschijnlijk niet zou lukken.
Na nog maar vier weken, merken we dat de ondersteuning zijn vruchten afwerpt. We hoorden Lucas de voorbije weken voor het eerst 'Papa' zeggen, behalve de mamama-klank begint hij andere klanken te produceren én probeert hij woordjes te vormen, hij begint eindelijk te knikken,... Na alles wat we al hoorden over Lucas en zijn onzekere toekomst, moet ik waarschijnlijk niet zeggen dat ik bij al deze dingen een serieuze krop in mijn keel krijg en dat ik niet anders kan dan een traantje wegpinken.
Lucas is zó goed bezig, maar we merken dat de begeleiding hem zo veel helpt. Lucas gaat zo graag naar school, is zo graag bij andere kinderen. Andere kinderen dingen zien doen, is een stimulans voor hem om ook te kunnen wat zij kunnen. Als moeder ben ik misschien bevooroordeeld, maar ik geloof dat Lucas, zeker voorlopig, kan meedraaien in het gewone onderwijs.
Het meeste schrik heb ik vooral dat we niet weten waar Lucas gaat eindigen. Het kan goed zijn dat hij meer tijd en extra begeleiding nodig heeft, maar ook tot veel meer in staat zal zijn dan ze nu verwachten.
Wij beseffen ook dat wat er voor Lucas opgestart is helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Het heeft tijd gevraagd en verschillende testen voor we wisten welke ondersteuning Lucas kon krijgen. We beseffen ook dat een kindje zoals Lucas in de klas hebben het allemaal niet gemakkelijker maakt. Wat er vorig jaar vooral opgemerkt werd, was dat Lucas totaal geen lastig kind was, maar ook niet de progressie maakte waar de juf op hoopte en dat was voor haar ook niet leuk, omdat ze alle kindjes de beste kansen wilt geven en ze dat bij Lucas niet kon doen. Mét extra ondersteuning is Lucas tot veel meer in staat dan we dachten. Mijn moederhart bloedt als ik er alleen al aan denk dat deze ondersteuning teruggeschroefd zou worden.
Ik hoop dat deze regering kindjes die extra ondersteuning nodig hebben, maar zeker nog mogelijkheid tot progressie hebben, niet direct in één bepaald hokje duwen en ze wel nog de kansen geven die ze nodig hebben. Hopelijk worden hier zeker de middelen voor vrijgemaakt. Het is zó waardevol om hier tijd en geld in te steken.
Bovenstaand stukje uit het regeerakkoord, is eentje dat mij wat zorgen baart en voor ons persoonlijk heel belangrijk zal zijn.
Nadat we de resultaten bij het COS hadden gekregen, is het CLB direct in gang geschoten. Lucas kon in de gewone kleuterklas starten mét vijf uur extra ondersteuning per week. Zelf beslisten we ook om naast de kiné die hij al kreeg ook al logopedie op te starten. Via het CLB hebben we iedereen samen gekregen en is er nu een heel team dat Lucas ondersteunt. Ik vind het zo hartverwarmend dat zoveel mensen onze Lucas de beste kansen willen geven en bereid zijn om allemaal samen te werken. Ik besef ook heel goed dat dit zonder het M-decreet waarschijnlijk niet zou lukken.
Na nog maar vier weken, merken we dat de ondersteuning zijn vruchten afwerpt. We hoorden Lucas de voorbije weken voor het eerst 'Papa' zeggen, behalve de mamama-klank begint hij andere klanken te produceren én probeert hij woordjes te vormen, hij begint eindelijk te knikken,... Na alles wat we al hoorden over Lucas en zijn onzekere toekomst, moet ik waarschijnlijk niet zeggen dat ik bij al deze dingen een serieuze krop in mijn keel krijg en dat ik niet anders kan dan een traantje wegpinken.
Lucas is zó goed bezig, maar we merken dat de begeleiding hem zo veel helpt. Lucas gaat zo graag naar school, is zo graag bij andere kinderen. Andere kinderen dingen zien doen, is een stimulans voor hem om ook te kunnen wat zij kunnen. Als moeder ben ik misschien bevooroordeeld, maar ik geloof dat Lucas, zeker voorlopig, kan meedraaien in het gewone onderwijs.
Het meeste schrik heb ik vooral dat we niet weten waar Lucas gaat eindigen. Het kan goed zijn dat hij meer tijd en extra begeleiding nodig heeft, maar ook tot veel meer in staat zal zijn dan ze nu verwachten.
Wij beseffen ook dat wat er voor Lucas opgestart is helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Het heeft tijd gevraagd en verschillende testen voor we wisten welke ondersteuning Lucas kon krijgen. We beseffen ook dat een kindje zoals Lucas in de klas hebben het allemaal niet gemakkelijker maakt. Wat er vorig jaar vooral opgemerkt werd, was dat Lucas totaal geen lastig kind was, maar ook niet de progressie maakte waar de juf op hoopte en dat was voor haar ook niet leuk, omdat ze alle kindjes de beste kansen wilt geven en ze dat bij Lucas niet kon doen. Mét extra ondersteuning is Lucas tot veel meer in staat dan we dachten. Mijn moederhart bloedt als ik er alleen al aan denk dat deze ondersteuning teruggeschroefd zou worden.
Ik hoop dat deze regering kindjes die extra ondersteuning nodig hebben, maar zeker nog mogelijkheid tot progressie hebben, niet direct in één bepaald hokje duwen en ze wel nog de kansen geven die ze nodig hebben. Hopelijk worden hier zeker de middelen voor vrijgemaakt. Het is zó waardevol om hier tijd en geld in te steken.
