'Concfronterend hé?'. De woorden die ik een dik jaar geleden haatte toen ze gezegd werden in het UZ Gent, maar waar ik nu alleen kan toegeven dat het echt heel confronterend is. Toen was er nog niets gevonden, maar ondertussen is er toch een afwijking in Lucas zijn DNA gevonden.
Gisteren hebben ze de onderzoeken in het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen in Gent ook afgesloten. De resultaten kunnen we moeilijk positief noemen. Zowel op intellectueel vlak als voor grove motoriek loopt Lucas een jaar achter. Qua taalontwikkeling scoort hij nog een stuk lager. We hebben heel wat adviezen meegekregen naar huis. Nu is het aan ons om te overwegen wat we gaan doen en wat niet. Alles lijkt ons nogal veel, want we willen Lucas ook niet overbelasten. We willen nog steeds een Lucas die blij is en die graag naar school gaat. We willen niet dat hij zich nog meer afsluit. We willen hem echter ook de hulpmiddelen aanreiken die hem kunnen stimuleren.
Het zal aan ons zijn om goed te observeren wat Lucas toelaat en wat niet. Kijken waar Lucas baat bij heeft en bij wat niet. Goed observeren dat we onze lieve Lucas blijven zien.
Ik kan moeilijk beschrijven wat voor gevoel dit bij ons losmaakt. Verdrietig en boos omdat je niet wil dat het zo moeilijk moet zijn. Bang omdat wij nu een hele belangrijke en juiste keuze moeten maken. Langs de andere kant moeten we ook optimistisch blijven en er in geloven.
Gisteren was zo'n vermoeiende dag voor Lucas dat hij bij de bespreking al zittend in slaap viel. Ik kon niet anders dan tranen in mijn ogen krijgen. Tranen omdat hem zo'n moeilijke weg te wachten staat.
We kunnen alleen maar ons gevoel volgen om te beslissen wat goed zal zijn voor Lucas en daar moeten we vertrouwen in hebben.
De tijd zal raad brengen.
Gisteren hebben ze de onderzoeken in het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen in Gent ook afgesloten. De resultaten kunnen we moeilijk positief noemen. Zowel op intellectueel vlak als voor grove motoriek loopt Lucas een jaar achter. Qua taalontwikkeling scoort hij nog een stuk lager. We hebben heel wat adviezen meegekregen naar huis. Nu is het aan ons om te overwegen wat we gaan doen en wat niet. Alles lijkt ons nogal veel, want we willen Lucas ook niet overbelasten. We willen nog steeds een Lucas die blij is en die graag naar school gaat. We willen niet dat hij zich nog meer afsluit. We willen hem echter ook de hulpmiddelen aanreiken die hem kunnen stimuleren.
Het zal aan ons zijn om goed te observeren wat Lucas toelaat en wat niet. Kijken waar Lucas baat bij heeft en bij wat niet. Goed observeren dat we onze lieve Lucas blijven zien.
Ik kan moeilijk beschrijven wat voor gevoel dit bij ons losmaakt. Verdrietig en boos omdat je niet wil dat het zo moeilijk moet zijn. Bang omdat wij nu een hele belangrijke en juiste keuze moeten maken. Langs de andere kant moeten we ook optimistisch blijven en er in geloven.
Gisteren was zo'n vermoeiende dag voor Lucas dat hij bij de bespreking al zittend in slaap viel. Ik kon niet anders dan tranen in mijn ogen krijgen. Tranen omdat hem zo'n moeilijke weg te wachten staat.
We kunnen alleen maar ons gevoel volgen om te beslissen wat goed zal zijn voor Lucas en daar moeten we vertrouwen in hebben.
De tijd zal raad brengen.
