Eigenlijk wou ik dat ik het niet nodig vond om het alweer van mij af te schrijven. Maar hoeveel twijfels en zorgen kunnen er eigenlijk blijven rondspoken in een hoofd? Veel blijkbaar.
Het is nu anderhalve maand geleden dat we op consultatie naar Gent zijn gegaan. De eerste week daarna was ontzettend lastig. Zoveel verdriet en twijfels ( en wie weet nergens voor nodig). Na die week begonnen we na te denken wat we konden doen voor Lucas om hem te ondersteunen in de dingen waar hij wel wat hulp in kon gebruiken. We maakten een afspraak in het centrum voor ontwikkelingsstoornissen in Gent. Hier hebben we 8 april een telefonische afspraak en dan gaan ze zien hoe ze Lucas verder kunnen opvolgen. Het toeval wou dat ze op school ook een gesprek vroeger over Lucas. Dit was een zeer zinvol gesprek. Ze zien Lucas vooruit gaan, maar zien ook dat hij met veel dingen wat meer hulp nodig heeft. Iets later dan zijn leeftijdsgenootjes komt hij er altijd wel. Op school stelden ze voor om het CLB in te schakelen om wat extra ondersteuning te bieden. We staan nu zo ver dat Lucas ook van daaruit ondersteuning zal krijgen. Natuurlijk zijn dit véél dingen in één keer en we gaan zeker goed kijken hoe Lucas hier op reageert, want het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat we Lucas gaan overbelasten en te veel gaan pushen. Hij kan ondersteuning krijgen, maar moet het ook nog altijd wat op zijn eigen tempo kunnen doen. Hij is nog zo jong.
En hoe voel ik mij ondertussen? Ik voel mij goed bij alle dingen die we voor Lucas ondernemen en we willen hem absoluut de beste ondersteuning geven. Tegelijk voel ik mij nog altijd heel verdrietig en met veel twijfels in mijn hoofd. Veel te vaak ben ik met scenario's bezig van ' wat als'. Wat als Lucas toch niet begint te babbelen? Wat als hij niet in het 'gewoon' onderwijs gaat meekunnen? Wat als Lucas heel klein blijft? En vooral: wat als Lucas niet gelukkig is of niet gaat zijn?
Het voelt op een manier toch een beetje als falen langs onze kant als ouders.
Uiteindelijk willen wij gewoon een Lucas die gelukkig is en die alle kansen krijgt. Lucas ziet er wel heel gelukkig uit en er zijn veel momenten dat Lucas mijn zorgen kan wegnemen. Lucas kan mijn hart vullen met liefde met de simpelste dingen. We zien hem ook steeds vooruit gaan en dat stelt ons deels gerust. We doen alles om hem te ondersteunen en voor de rest blijft het vooral afwachten.
Ik wil ook absoluut geen label op hem plakken. Wat het ook juist is ( als ze daar ooit al 100 procent zeker van kunnen zijn), vooral het observeren van waar hij ondersteuning nodig heeft en hem die geven, is het belangrijkste en niet het beestje een naam geven.
Het is nu anderhalve maand geleden dat we op consultatie naar Gent zijn gegaan. De eerste week daarna was ontzettend lastig. Zoveel verdriet en twijfels ( en wie weet nergens voor nodig). Na die week begonnen we na te denken wat we konden doen voor Lucas om hem te ondersteunen in de dingen waar hij wel wat hulp in kon gebruiken. We maakten een afspraak in het centrum voor ontwikkelingsstoornissen in Gent. Hier hebben we 8 april een telefonische afspraak en dan gaan ze zien hoe ze Lucas verder kunnen opvolgen. Het toeval wou dat ze op school ook een gesprek vroeger over Lucas. Dit was een zeer zinvol gesprek. Ze zien Lucas vooruit gaan, maar zien ook dat hij met veel dingen wat meer hulp nodig heeft. Iets later dan zijn leeftijdsgenootjes komt hij er altijd wel. Op school stelden ze voor om het CLB in te schakelen om wat extra ondersteuning te bieden. We staan nu zo ver dat Lucas ook van daaruit ondersteuning zal krijgen. Natuurlijk zijn dit véél dingen in één keer en we gaan zeker goed kijken hoe Lucas hier op reageert, want het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat we Lucas gaan overbelasten en te veel gaan pushen. Hij kan ondersteuning krijgen, maar moet het ook nog altijd wat op zijn eigen tempo kunnen doen. Hij is nog zo jong.
En hoe voel ik mij ondertussen? Ik voel mij goed bij alle dingen die we voor Lucas ondernemen en we willen hem absoluut de beste ondersteuning geven. Tegelijk voel ik mij nog altijd heel verdrietig en met veel twijfels in mijn hoofd. Veel te vaak ben ik met scenario's bezig van ' wat als'. Wat als Lucas toch niet begint te babbelen? Wat als hij niet in het 'gewoon' onderwijs gaat meekunnen? Wat als Lucas heel klein blijft? En vooral: wat als Lucas niet gelukkig is of niet gaat zijn?
Het voelt op een manier toch een beetje als falen langs onze kant als ouders.
Uiteindelijk willen wij gewoon een Lucas die gelukkig is en die alle kansen krijgt. Lucas ziet er wel heel gelukkig uit en er zijn veel momenten dat Lucas mijn zorgen kan wegnemen. Lucas kan mijn hart vullen met liefde met de simpelste dingen. We zien hem ook steeds vooruit gaan en dat stelt ons deels gerust. We doen alles om hem te ondersteunen en voor de rest blijft het vooral afwachten.
Ik wil ook absoluut geen label op hem plakken. Wat het ook juist is ( als ze daar ooit al 100 procent zeker van kunnen zijn), vooral het observeren van waar hij ondersteuning nodig heeft en hem die geven, is het belangrijkste en niet het beestje een naam geven.
