Het leven met twee kinderen.

Of kinderen vermoeiend zijn? Ik ben zeker van wel.

Ondertussen hebben we hier een formidabel zoontje rondlopen van twee jaar en half en een lief meisje van negen maanden rondsluipen. De laatste weken zijn ontzettend vermoeiend. Lucas vindt het ontzettend plezant om met speelgoed te gooien of speelgoed op zijn zusje te laten vallen. We zijn ook met potjestraining voor Lucas begonnen, wat ook ontzettend vermoeiend is. Al doet Lucas dat zeer goed. Ge moet wel ogen op uw rug hebben.

Het cliché van 'Twee kinderen zijn nooit gelijk' hebben wij serieus mogen ervaren. Hoe kalm Lucas als baby was, hoe meer Lore huilt en slechter doorslaapt. We hadden een hele tijd het gevoel dat Lore haar fruitpap geven een hele opgave was. Het werd zo slecht dat ze deels haar fruitpap teruggaf 's nachts, haar flesjes niet meer helemaal opdronk en als je haar in bed legde, begon ze direct te wenen en werd ze heel veel wakker 's nachts. Ongeveer een week geleden hebben we dan beslist om de fruitpap helemaal te laten. Na een week zien we dat Lore niet meer al wenend wakker wordt, sinds gisteren begint ze haar flesjes weer beter op te drinken. Wat een opluchting. Nu weent ze voornamelijk nog voor aandacht en om gepakt te worden. Wat ook wel vermoeiend is, omdat ze ook wel wat kan doorzetten. Dan moeten we van ons hart een steen maken en haar even laten wenen.

Onze dagen bestaan vooral uit onze kinderen verzorgen en héél veel zeggen wat ze niet mogen doen. Op de dagen dat ik alleen thuis ben met de kindjes moet ik precies duizend handen hebben. Ik ben altijd blij als Bart weer thuiskomt, zodat we de taken wat kunnen verdelen. Die dagen dat ik alleen thuis ben, kunnen soms ontzettend doorwegen en heb ik stiekem een beetje zin om heel hard weg te rennen. ;-) Echt waar, chapeau voor alleenstaande moeders en vaders. Hoe zij een gezin en werk kunnen combineren is echt bewonderingswaardig.

Mensen kunnen ook wel zeggen dat ge toch zelf voor kinderen kiest en dat ge de gevolgen dan maar moet dragen. Serieus, ge weet pas wat het is om kinderen te hebben en wat voor een invloed ze hebben eens ge er hebt.

En natuurlijk, lastig gaat ook, maar soms moet ge uw verhaal wel eens kwijt kunnen. Het kan vermoeiend zijn, maar ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen.  Lucas zo'n ontzettend vorderingen zien maken, de knuffels en kusjes die Lucas geeft, zijn trotse glimlach als hij op het potje is geweest,...
Lore die haar neusje zo mooi optrekt als ze lacht, Lore die als een para rondsluipt en op alles wilt klimmen,..
Onze kapoentjes samen mooi zien spelen en maar lachen naar elkaar, het maakt mij hart weer helemaal week.

Binnen drie weken moet Lucas naar het peuterklasje. Benieuwd wat dat gaat geven en of mijn moederhart daar wel klaar voor is.