Ik las het voorstel van mevrouw Rutten omtrent de emancipatie van de vrouw en dat elke vrouw in haar visie toch echt wel aan de slag moet. De huwelijksquotiënt valt niet meer te verantwoorden. Het stemde mij direct boos en verdrietig. Ik neem even de tijd om neer te schrijven waarom dit mij zo doet voelen.
Eerst en vooral stemt mij dit boos, omdat het nogal kort door de bocht is om te willen dat alle vrouwen werken. We komen steeds meer en meer in een maatschappij terecht waar werken het allerbelangrijkste is, terwijl ik niet geloof dat het datgene is dat iedereen wilt. Natuurlijk ben ik er van overtuigd dat het op een manier onze economie ten goede zou komen, maar of het op menselijk vlak een positieve evolutie is daar plaats ik een groot vraagteken bij. Als je dan ook nog eens verwacht van iedereen dat ze hoger opgeleid zijn, stel ik mij daar ook vragen bij. Sommige mensen gaan gewoon niet graag naar school en willen al helemaal niet verder studeren. Ze hebben andere talenten dan studeren. Is het niet veel belangrijker om mensen te stimuleren hun talent te vinden en te zorgen dat ze dat volledig kunnen ontplooien?
Daarnaast krullen mijn tenen als mensen doen alsof werken en gezin combineren de ideale situatie is. Er zijn veel mensen die deze combineren en die mensen verdienen absoluut waardering vanuit de maatschappij. Als ze één ding konden wensen, zou het voor velen waarschijnlijk meer tijd met hun gezin zijn. In maart 2016 werden mijn man en ik trotse ouders van Lucas. Tot november 2016 hebben mijn man en ik om de beurt wat ouderschapsverlof opgenomen. Vanaf december 2016 werkten zowel mijn man als ik terug voltijds. Financieel gaf ons dit terug wat meer ademruimte, want als je ouderschapsverlof opneemt, moet je het financieel toch met een stuk minder stellen. Sinds half september 2017 ben ik terug thuis door werkverwijdering omwille van zwangerschap en besef ik pas hoeveel mijn man en ik werkten en hoe weinig tijd wij eigenlijk konden doorbrengen met onze zoon en als gezin. Nu ben ik weer veel meer aanwezig in Lucas zijn leven en zie ik ook hoeveel dichter we weer bij elkaar staan en besef ik weer dat ik geen kind heb gekregen om hem door anderen te laten opvoeden. Nu heb ik ook meer plezier in Lucas opvoeden en doe ik dat een stuk beter, dan Lucas opvoeden en werken te combineren. Want laat ons wel wezen, na een werkdag van tien uur heb je meer zin om in de zetel te ploffen dan om nog een maaltijd op de tafel te toveren, het huishouden te doen. Je hebt ook meer geduld om die broodnodige ' Neen Lucas, daar mag je niet aankomen' te zeggen, om hem te leren dat hij zowel zijn broodkruim als zijn korstjes moet opeten,... als je er meer tijd voor krijgt. Kortom, een deftige opvoeding te geven. Ik ben nog altijd voorstander dat ouders hun kinderen de belangrijkste opvoeding geven. Bij hun ouders zouden kinderen altijd terecht moeten kunnen. Ook op het werk loopt het niet altijd even vlot als je beiden combineert. Wanneer onze Lucas een slechte nacht heeft gehad, dan sleep je je door je werkdag en zijn bepaalde zaken minder van tel dan als je uitgeslapen bent. Dus neen, ik vind de combinatie werk-gezin geen goede combinatie. Natuurlijk zou deeltijds werken al een verbetering zijn, maar zelfs dat wordt financieel te weinig aangemoedigd naar mijn gevoel.
Snap ik echter als mevrouw Rutten zegt dat het niet te verantwoorden is dat getrouwde mensen dat belastingsvoordeel krijgen en alleenstaande ouders niet? Ja, volledig. Dat is ook niet eerlijk, maar de huwelijksquotiënt afschaffen is daar geen oplossing voor. Mevrouw Rutten wilt precies dat alle ouders gaan werken en minder tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. Ik geloof ook dat er ouders zijn die dit prima vinden en waar de prioriteiten zowel bij werk als gezin liggen, maar die het dan ook niet erg vinden dat hun kinderen voor een groot deel worden opgevoed door onthaalouders, scholen, grootouders,... Maar wat dan met de ouders ( alle vormen) die helemaal prioriteit aan hun gezin willen geven? Moeten die dan in de kou gezet worden? Ze moeten hier toch geen financiële kater aan overhouden? Het is toch niet raar dat je kinderen krijgt en daar dan ook het merendeel van de tijd mee wilt doorbrengen en ze zien groot worden? Dat je aanwezig wilt zijn bij hun kleine en grote stapjes? Dat je samen met hen blij bent en hun tranen droogt als het nodig is? Dat ze weten én voelen dat ze altijd bij hun ouders terecht kunnen?
Is er geen mogelijkheid dat alle vormen van ouders beter ondersteund worden door de maatschappij en zolang hun kinderen jong zijn meer tijd (deeltijds of voltijds) met hun kinderen kunnen doorbrengen ( Dat is ook niet zomaar in de luie zetel zitten, maar hard werken) en later als hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn de draad van hun werkleven terug volledig oppikken en wat teruggeven aan de maatschappij?
Dat is toch de toekomst die ik zou wensen voor onze Lucas en ons meisje op komst.. Ik werk graag en veel, maar als ik zou kunnen kiezen zou ik veel meer tijd met mijn gezin willen doorbrengen zonder daar een financiële kater aan over te houden. Als onze Lucas en ons meisje op komst dan wat ouder zijn, zou ik mij terug volledig op mijn werkleven willen richten, want mijn werk is ook mijn passie.
Eerst en vooral stemt mij dit boos, omdat het nogal kort door de bocht is om te willen dat alle vrouwen werken. We komen steeds meer en meer in een maatschappij terecht waar werken het allerbelangrijkste is, terwijl ik niet geloof dat het datgene is dat iedereen wilt. Natuurlijk ben ik er van overtuigd dat het op een manier onze economie ten goede zou komen, maar of het op menselijk vlak een positieve evolutie is daar plaats ik een groot vraagteken bij. Als je dan ook nog eens verwacht van iedereen dat ze hoger opgeleid zijn, stel ik mij daar ook vragen bij. Sommige mensen gaan gewoon niet graag naar school en willen al helemaal niet verder studeren. Ze hebben andere talenten dan studeren. Is het niet veel belangrijker om mensen te stimuleren hun talent te vinden en te zorgen dat ze dat volledig kunnen ontplooien?
Daarnaast krullen mijn tenen als mensen doen alsof werken en gezin combineren de ideale situatie is. Er zijn veel mensen die deze combineren en die mensen verdienen absoluut waardering vanuit de maatschappij. Als ze één ding konden wensen, zou het voor velen waarschijnlijk meer tijd met hun gezin zijn. In maart 2016 werden mijn man en ik trotse ouders van Lucas. Tot november 2016 hebben mijn man en ik om de beurt wat ouderschapsverlof opgenomen. Vanaf december 2016 werkten zowel mijn man als ik terug voltijds. Financieel gaf ons dit terug wat meer ademruimte, want als je ouderschapsverlof opneemt, moet je het financieel toch met een stuk minder stellen. Sinds half september 2017 ben ik terug thuis door werkverwijdering omwille van zwangerschap en besef ik pas hoeveel mijn man en ik werkten en hoe weinig tijd wij eigenlijk konden doorbrengen met onze zoon en als gezin. Nu ben ik weer veel meer aanwezig in Lucas zijn leven en zie ik ook hoeveel dichter we weer bij elkaar staan en besef ik weer dat ik geen kind heb gekregen om hem door anderen te laten opvoeden. Nu heb ik ook meer plezier in Lucas opvoeden en doe ik dat een stuk beter, dan Lucas opvoeden en werken te combineren. Want laat ons wel wezen, na een werkdag van tien uur heb je meer zin om in de zetel te ploffen dan om nog een maaltijd op de tafel te toveren, het huishouden te doen. Je hebt ook meer geduld om die broodnodige ' Neen Lucas, daar mag je niet aankomen' te zeggen, om hem te leren dat hij zowel zijn broodkruim als zijn korstjes moet opeten,... als je er meer tijd voor krijgt. Kortom, een deftige opvoeding te geven. Ik ben nog altijd voorstander dat ouders hun kinderen de belangrijkste opvoeding geven. Bij hun ouders zouden kinderen altijd terecht moeten kunnen. Ook op het werk loopt het niet altijd even vlot als je beiden combineert. Wanneer onze Lucas een slechte nacht heeft gehad, dan sleep je je door je werkdag en zijn bepaalde zaken minder van tel dan als je uitgeslapen bent. Dus neen, ik vind de combinatie werk-gezin geen goede combinatie. Natuurlijk zou deeltijds werken al een verbetering zijn, maar zelfs dat wordt financieel te weinig aangemoedigd naar mijn gevoel.
Snap ik echter als mevrouw Rutten zegt dat het niet te verantwoorden is dat getrouwde mensen dat belastingsvoordeel krijgen en alleenstaande ouders niet? Ja, volledig. Dat is ook niet eerlijk, maar de huwelijksquotiënt afschaffen is daar geen oplossing voor. Mevrouw Rutten wilt precies dat alle ouders gaan werken en minder tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. Ik geloof ook dat er ouders zijn die dit prima vinden en waar de prioriteiten zowel bij werk als gezin liggen, maar die het dan ook niet erg vinden dat hun kinderen voor een groot deel worden opgevoed door onthaalouders, scholen, grootouders,... Maar wat dan met de ouders ( alle vormen) die helemaal prioriteit aan hun gezin willen geven? Moeten die dan in de kou gezet worden? Ze moeten hier toch geen financiële kater aan overhouden? Het is toch niet raar dat je kinderen krijgt en daar dan ook het merendeel van de tijd mee wilt doorbrengen en ze zien groot worden? Dat je aanwezig wilt zijn bij hun kleine en grote stapjes? Dat je samen met hen blij bent en hun tranen droogt als het nodig is? Dat ze weten én voelen dat ze altijd bij hun ouders terecht kunnen?
Is er geen mogelijkheid dat alle vormen van ouders beter ondersteund worden door de maatschappij en zolang hun kinderen jong zijn meer tijd (deeltijds of voltijds) met hun kinderen kunnen doorbrengen ( Dat is ook niet zomaar in de luie zetel zitten, maar hard werken) en later als hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn de draad van hun werkleven terug volledig oppikken en wat teruggeven aan de maatschappij?
Dat is toch de toekomst die ik zou wensen voor onze Lucas en ons meisje op komst.. Ik werk graag en veel, maar als ik zou kunnen kiezen zou ik veel meer tijd met mijn gezin willen doorbrengen zonder daar een financiële kater aan over te houden. Als onze Lucas en ons meisje op komst dan wat ouder zijn, zou ik mij terug volledig op mijn werkleven willen richten, want mijn werk is ook mijn passie.
