Mijn metgezel voor het leven kreeg gisteren het bericht dat iemand uit zijn jeugd zichzelf van het leven had beroofd. De vrouw in kwestie had een relatie en was vorig jaar Mama geworden. Ze sukkelde in een postnatale depressie en het ging alsmaar in een neerwaartse spiraal. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die dit loodzware verdriet moeten verwerken. Maar hoezo, waarom leefde ze niet op een roze wolk? Zijn dat niet de mooiste dingen die je kan meemaken in je leven? Zo zullen ongetwijfeld veel mensen denken.
Als ik terugdenk aan mijn eigen bevalling en mijn nieuwe status als Mama kan ik alleen maar zeggen dat ik die roze wolk toch ook gemist heb. Natuurlijk waren de omstandigheden niet ideaal. 5,5 weken te vroeg bevallen omwille van complicaties. Onze lieve zoon direct in de couveuse en ik herstellen van de keizersnede. Na vijf dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar onze zoon moest nog drie weken in het ziekenhuis blijven. Ook dan hadden wij al onderbroken nachten, omdat ik om de zoveel uur moest afkolven, heen en weer pendelen naar het ziekenhuis, nog herstellen van de keizersnede, mijn man die terug moest gaan werken,...
Maar zelfs al waren de omstandigheden ideaal geweest, was het nog altijd zwaar geweest. Wij beseften pas echt ten volle hoeveel invloed een kind had toen onze lieve zoon er was. Opeens moet je het met veel minder slaap stellen.Voor mij was dat een hele aanpassing, omdat ik echt iemand ben die mijn slaap ontzettend nodig heb. Daarnaast heb je veel minder tijd voor dingen die je voordien graag deed, omdat zo'n kleintje veel tijd vraagt. De zorg voor je kindje en je werkleven en mijn lieve echtgenoot blijven een moeilijke combinatie. Na een jaar en vier maanden ben ik nog altijd zoekend naar een deftig evenwicht tussen de drie. Ik ben ondertussen zwanger van ons tweede kindje en merk dat het evenwicht ondertussen helemaal zoek is. Omdat ik mij in die eerste maanden zo slecht voel, komt er momenteel heel veel op de schouders van mijn lieve man terecht. Gelukkig begint het ondertussen toch iets te beteren en gaan we dat evenwicht terug wat meer kunnen herstellen. De positieve dingen wegen echter wel door, waardoor je die moeilijke dingen er zeker bijneemt.
Ik kan echter besluiten dat ik wel versta dat de negatieve dingen de bovenhand kunnen nemen. Voor je aan kinderen begint, kan je echter onmogelijk inschatten wat voor een invloed zo'n kleintje op je leven gaat hebben. Het ouderschap is mooi, maar het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn. Laten we de negatieve gevoelens van nieuwe ouders niet minimaliseren of er een taboe van maken. We kunnen deze klachten beter serieus nemen en hen helpen op alle mogelijke manieren, waardoor ze uit die negatieve spiraal kunnen geraken.
De roze wolk is niet altijd een roze wolk en dat mag geen taboe zijn.
Als ik terugdenk aan mijn eigen bevalling en mijn nieuwe status als Mama kan ik alleen maar zeggen dat ik die roze wolk toch ook gemist heb. Natuurlijk waren de omstandigheden niet ideaal. 5,5 weken te vroeg bevallen omwille van complicaties. Onze lieve zoon direct in de couveuse en ik herstellen van de keizersnede. Na vijf dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar onze zoon moest nog drie weken in het ziekenhuis blijven. Ook dan hadden wij al onderbroken nachten, omdat ik om de zoveel uur moest afkolven, heen en weer pendelen naar het ziekenhuis, nog herstellen van de keizersnede, mijn man die terug moest gaan werken,...
Maar zelfs al waren de omstandigheden ideaal geweest, was het nog altijd zwaar geweest. Wij beseften pas echt ten volle hoeveel invloed een kind had toen onze lieve zoon er was. Opeens moet je het met veel minder slaap stellen.Voor mij was dat een hele aanpassing, omdat ik echt iemand ben die mijn slaap ontzettend nodig heb. Daarnaast heb je veel minder tijd voor dingen die je voordien graag deed, omdat zo'n kleintje veel tijd vraagt. De zorg voor je kindje en je werkleven en mijn lieve echtgenoot blijven een moeilijke combinatie. Na een jaar en vier maanden ben ik nog altijd zoekend naar een deftig evenwicht tussen de drie. Ik ben ondertussen zwanger van ons tweede kindje en merk dat het evenwicht ondertussen helemaal zoek is. Omdat ik mij in die eerste maanden zo slecht voel, komt er momenteel heel veel op de schouders van mijn lieve man terecht. Gelukkig begint het ondertussen toch iets te beteren en gaan we dat evenwicht terug wat meer kunnen herstellen. De positieve dingen wegen echter wel door, waardoor je die moeilijke dingen er zeker bijneemt.
Ik kan echter besluiten dat ik wel versta dat de negatieve dingen de bovenhand kunnen nemen. Voor je aan kinderen begint, kan je echter onmogelijk inschatten wat voor een invloed zo'n kleintje op je leven gaat hebben. Het ouderschap is mooi, maar het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn. Laten we de negatieve gevoelens van nieuwe ouders niet minimaliseren of er een taboe van maken. We kunnen deze klachten beter serieus nemen en hen helpen op alle mogelijke manieren, waardoor ze uit die negatieve spiraal kunnen geraken.
De roze wolk is niet altijd een roze wolk en dat mag geen taboe zijn.
