Meer dan 200 Irakezen gestorven in Bagdad, in Saoedi Arabië één van de meest heilige plaatsen van de moslims aangevallen en nog verschillende andere plaatsen... Allemaal door de Islamitische Staat.
Het moet gezegd worden. Het zijn niet de eerste aanslagen in die omgeving, maar wel degene waar ik mij schuldig bij voel. Schuldig omdat ik niet eerder zo begaan was met deze mensen. In die regio zijn al zoveel jaren conflicten en toch raakte mij dit niet zo hard. Natuurlijk vond ik dit wel erg, maar mij echt zo voelen zoals bij deze aanslagen had ik nog niet gedaan.
Waarom eigenlijk? Ik vermoed omdat ik nooit echt doorhad wat het eigenlijk allemaal inhield en welke emoties deze mensen ervaren. Het was ook een beetje 'gewoon' geworden om over bepaalde plaatsen in de wereld te horen dat er weer een bomaanslag was. Als je zelf iets niet meemaakt, kunnen we ons minder gemakkelijk inleven in een situatie. Je kan je niet inbeelden wat het met een mens doet.
Het is misschien erg om te zeggen, maar op een manier is het toch 'goed' geweest de aanslagen in Parijs en Brussel. Veel mensen hebben eindelijk het bewustzijn gekregen wat andere mensen in bepaalde regio's van de wereld dagelijks meemaken.
Wij hebben dan nog geluk dat we maar een klein deeltje hebben gevoeld van wat die mensen elke dag voelen. Elke dag de ongerustheid dat er mensen het leven gaan laten of dat het zelf je laatste dag kan zijn. Ongerust naar je werk gaan, ongerust thuis zijn, ongerust over je kinderen die naar school gaan,.. Altijd en overal ongerust.
De voorbije golf van aanslagen leerde mij dus opnieuw een belangrijke les. Het inleven in mensen ongeacht hun huidskleur, geloof, woonplaats,... Niet alleen in de kleine dingen, maar ook in de grote dingen zoals de aanslagen. Laten we daarbij vooral consequent blijven. Wat voor de één voor verdriet zorgt, zal waarschijnlijk ook voor de ander voor verdriet zorgen. En ook al zorgt het voor de ander niet voor verdriet laten we dan toch op zijn minst begrip hebben voor de ene. Laten we bij bepaalde gebeurtenissen die 'verder van ons bed' zijn ook eens wat meer stilstaan en zeker ook onze steun betuigen en 'vechten' voor verandering. Het gaat tenslotte allemaal over mensen.
Het moet gezegd worden. Het zijn niet de eerste aanslagen in die omgeving, maar wel degene waar ik mij schuldig bij voel. Schuldig omdat ik niet eerder zo begaan was met deze mensen. In die regio zijn al zoveel jaren conflicten en toch raakte mij dit niet zo hard. Natuurlijk vond ik dit wel erg, maar mij echt zo voelen zoals bij deze aanslagen had ik nog niet gedaan.
Waarom eigenlijk? Ik vermoed omdat ik nooit echt doorhad wat het eigenlijk allemaal inhield en welke emoties deze mensen ervaren. Het was ook een beetje 'gewoon' geworden om over bepaalde plaatsen in de wereld te horen dat er weer een bomaanslag was. Als je zelf iets niet meemaakt, kunnen we ons minder gemakkelijk inleven in een situatie. Je kan je niet inbeelden wat het met een mens doet.
Het is misschien erg om te zeggen, maar op een manier is het toch 'goed' geweest de aanslagen in Parijs en Brussel. Veel mensen hebben eindelijk het bewustzijn gekregen wat andere mensen in bepaalde regio's van de wereld dagelijks meemaken.
Wij hebben dan nog geluk dat we maar een klein deeltje hebben gevoeld van wat die mensen elke dag voelen. Elke dag de ongerustheid dat er mensen het leven gaan laten of dat het zelf je laatste dag kan zijn. Ongerust naar je werk gaan, ongerust thuis zijn, ongerust over je kinderen die naar school gaan,.. Altijd en overal ongerust.
De voorbije golf van aanslagen leerde mij dus opnieuw een belangrijke les. Het inleven in mensen ongeacht hun huidskleur, geloof, woonplaats,... Niet alleen in de kleine dingen, maar ook in de grote dingen zoals de aanslagen. Laten we daarbij vooral consequent blijven. Wat voor de één voor verdriet zorgt, zal waarschijnlijk ook voor de ander voor verdriet zorgen. En ook al zorgt het voor de ander niet voor verdriet laten we dan toch op zijn minst begrip hebben voor de ene. Laten we bij bepaalde gebeurtenissen die 'verder van ons bed' zijn ook eens wat meer stilstaan en zeker ook onze steun betuigen en 'vechten' voor verandering. Het gaat tenslotte allemaal over mensen.
